علی جلالیان، پدر زینب جلالیان، زندانی سیاسی کرد محکوم به حبس ابد از انتقال دخترش به مکانی نامعلوم خبر داده و گفت که بیش از بیست روز است که خانواده خانم جلالیان هیچ گونه اطلاعی از وضعیت و محل نگهداری او ندارند.
آقای جلالیان گفت که پی گیری های خانواده زینب جلالیان برای اطلاع از وضعیت و محل نگهداری او تاکنون بی پاسخ مانده است.
زینب جلالیان، زندانی سیاسی کرد، متولد ۱۳۶۱ است و سنگین‌ترین حکم (حبس ابد) را در میان زندانیان سیاسی زن در ایران دارد. او از آذر ماه ۱۳۸۶ بازداشت و در سال ۱۳۸۸ به اتهام خروج غیر قانونی از کشور به یک سال حبس تعزیری و به اتهام محاربه از طریق عضویت در پژاک به اعدام محکوم شد. حکم اعدام او در دادگاه تجدیدنظر و دیوان عالی کشور تایید شد اما پس از پی گیری های وکلای او، حکم خانم جلالیان با یک درجه تخفیف مورد عفو قرار گرفته و تبدیل به حبس ابد شد.
زینب جلالیان در زندان شهر خوی در نزدیکی محل سکونت خانواده اش زندانی بود اما اردیبهشت امسال بدون اطلاع خانواده اش او را به زندان قرچک ورامین منتقل کردند. براساس قوانین جمهوری اسلامی، سازمان زندان‌ها موظف به انتقال زندانیان به نزدیک‌ترین زندان به محل سکونت خانواده آنها است. تبصره یک ماده ۲۳۴ آئین نامه سازمان زندان‌ها می‌گوید که این سازمان “باید ترتیبی اتخاذ نماید که محکومان با درخواست شخصی در نزدیک‌ترین زندان محل سکونت خانواده خود تحمل کیفر نمایند.”
علی جلالیان، پدر زینب جلالیان پیشتر گفته بود که این زندانی سیاسی در آخرین تماس با مادرش “گفته بود که حالش خوب نیست و علائم بیماری کرونا دارد و بعد از آن دیگر تماسی نگرفت.”
آقای جلالیان، روز پنج شنبه، ۱۹ تیر ماه گفت که “زینب را از زندان شهر ری برده اند و ما نمی دانیم کجا برده اند. اگر به بند عمومی در هر زندانی برده بودند با ما تماس می گرفت اما هیچ تماسی نگرفته و ما واقعا ۲۰ روز است که هیچ خبری نداریم و واقعا نگران هستیم. دست مان هم به جایی بند نیست و هیچ کسی جواب ما را نمی دهد.”
به گزارش خبرنامه ملی ایرانیان به نقل از کمپین حقوق بشر در ایران؛ پیش از این برخی گزارش ها از اعتصاب غذای زینب جلالیان در زندان قرچک ورامین از ۳۱ خرداد ماه حکایت داشتند. او خواستار انتقال به زندان اوین تهران یا زندان خوی بود.
