ناسا در مرکز تحقیقات پرواز “آرمسترانگ” به منظور بهبود امنیت پهپادهای بدون سرنشین اقدام به آزمودن چند حسگر “آنبرد” کرد.
ناسا در تلاش برای افزایش ایمنی هواپیماهای بدون سرنشین(UAVs) در آخرین سری از آزمایشات پروازی چند حسگر آنبرد را آزمایش کرد.
هدف ناسا نمایش اثربخشی فناوری‌های جدید و کمک به ایجاد مقررات جدیدی است که اجازه دهد تا هواپیماهای بدون سرنشین در سیستم هوافضای ملی ایالات متحده(NAS) ادغام شوند.
هواپیماهای بدون سرنشین یا همان پهپادها طی ۲۰ سال گذشته راه زیادی را طی کرده‌اند و پیشرفتهای قابل توجهی را تجربه کرده‌اند. آنها اکنون از مغازه‌های اسباب بازی فروشی گرفته تا نیروهای نظامی تقریباً در همه جا دیده می‌شوند و تنوع و کاربردهای فراوانی دارند، تا جایی که سازمان‌های رسمی مانند سازمان هوانوردی فدرال ایالات متحده(FAA) در نهایت اعتراف می‌کند که آسمان باید برای این پهپهادهای خودران یا کنترل از راه دور باز و مقررات پروازی برای آنها وضع شود.
ناسا برای کمک به این موضوع از سال ۲۰۱۲ تاکنون شروع به انجام یک سری برنامه‌های پرواز آزمایشی کرده است و جدیدترین سری از این آزمایش‌ها موسوم به “پروازهای آزمایشی سری 6″(FT6) قرار است از ماه سپتامبر سال جاری آغاز شود و تا ماه نوامبر ادامه یابد.
ناسا می‌گوید تمرکز اصلی این پروازها روی ارزیابی حسگرهای کوچک، سبک و کم‌مصرف برای کمک به هواپیماهای بدون سرنشین است. علاوه بر این، آزمایش‌ها به ایجاد استانداردهای عملکردی برای چنین سیستم‌هایی و همچنین رادار هوا به هوا کمک خواهد کرد.
ناسا برای FT6 پهپاد “TigerShark Block 3 XP” را که توسط شرکت “NAVMAR ” ساخته شده در نظر گرفته است. طول بال این پهپاد ۶.۷ متر است و با ظرفیت بارگیری ۴۳ کیلوگرم می‌تواند ۱۲ ساعت پرواز کند.
این پهپاد از راه دور و از یک کابین خلبانی زمینی کنترل می‌شود و به یک “ژنراتور دود” مجهز شده است تا خدمه بتوانند مسیر آن را بدون رادار هم ببینند. این پهپاد همچنین در دماغه خود از یک رادار موسوم به “DAPA-Lite” استفاده می‌کند که توسط شرکت “هانی‌ول”(Honeywell) ساخته شده است.
“مایکل وینسنت” از تیم توسعه ناسا می‌گوید: سیستم رادار، فناوری پیشرفتهای با پنل‌های کوچک است که می‌تواند توسط پهپادهای کوچک‌تر حمل شود و توانایی دیدن و اجتناب از برخورد با سایر هواپیماها را دارد. هدف ما برای “FT6” به چالش کشیدن اثربخشی سیستم تشخیص و اجتناب(DAA) و سیستم رادار است و در عین حال استانداردهای عملکرد هواپیماهای بدون سرنشین را در سیستم هوافضای ملی آمریکا پیاده‌سازی می‌کنیم.
این آزمایشات به حسگرهای آنبرد اجازه می‌دهد مسیر پرواز هواپیماهای بدون سرنشین را تغییر دهند تا فاصله خود با دیگر پرنده‌ها را حفظ کنند. علاوه بر این، اگر یک هواپیمای بدون سرنشین در اطراف وجود داشته باشد، سیستم اجتناب به خلبانان هشدار می‌دهد و اطلاعات مربوطه را برای جلوگیری از خطر ارائه می‌کند.
به گزارش ایسنا و به نقل از گیزمگ، وینسنت می‌گوید: هر تصمیمی که ما برای “FT6” گرفته‌ایم، نتیجه چیزی است که از آزمون‌های پروازی قبلی آموخته‌ایم. امیدواریم این آزمایشات به مجزا کردن هواپیماهای بدون سرنشین در ناوگان هوافضایی منجر شود. “FT6” عامل مهمی در چگونگی ایمن‌سازی هواپیماهای بدون سرنشین خواهد بود.
