25 سال رکورد فسیلی نشان از یک موجود دریایی منقرض شده به طول 3/5 متر می‌دهد.
بعد از 25 سال جمع‌آوری رکوردهای فسیلی در سایت پنسیلوانیا، دانشمندان آکادمی علوم طبیعی دانشگاه درکسل موفق به شبیه‌سازی این ماهی باستانی و محیط زندگی آن شدند. این ماهی منقرض شده 3/5 متر طول دارد.
این ماهی شکارچی که «هینریا لیندایی» نام دارد، در سال 1968 توصیف شد اما این کار بدون مطالعه رکوردهای فسیلی صورت گرفت. از اواخر دهه 1990 دانش‌آموزان و باستان‌شناسان علاقه‌مند برای بررسی سایت «رد هیل» داوطلب شدند؛ بدین ترتیب اسکلت‌های فسیلی بیشتری با کیفیت بهتر پیدا شد و اطلاعات جدیدی در این باره جمع‌آوری شد.
تد داشلر و جیسون داونز متخصص دوره دوونین، یکی از دوره‌های زمین‌شناسی قبل از دایناسورها و حیوانات خشکی‌زی، هستند. این دو موفق به بازسازی این شکارچی بی‌پروای دریایی و محیط زندگی آن شدند. طول این ماهی به سه تا 3/5 متر میرسیده و دهانی پهن و چشمانی کوچک داشته است. همچنین این ماهی دارای یک سیستم حسی بوده است.
این ماهی باستانی با استفاده از این سیستم حسی فشار امواج اطراف را احساس می‌کرده و قادر به شکار کردن بوده است.
داشلر، متخصص مهره‌داران، در این باره می‌گوید: «دکتر کیث تامسون که برای اولین بار هینریا را در سال 1968 توصیف کرد، رکورد فسیلی زیادی در اختیار نداشت. بنابراین قادر به بازسازی آناتومی این حیوان نبود. حالا گروه تحقیقاتی ما کلکسیون وسیع‌تری در اختیار دارد و می‌تواند صفات این شکارچی دریایی را به تصویر بکشد».
در اصل، قسمت‌های فسیلی این ماهی از دهه 1950 جمع‌آوری شد. تامسون به طور رسمی در سال 1968 این ماهی را نام‌گذاری و توصیف کرد اما مواد فسیلی که در اختیار داشت قطعات خرد شده جمجمه و مقداری فلس بود.
دانشمندان با استفاده از سال‌ها جمع‌آوی رکوردهای فسیلی توانستند تصویر جدید هینریا را شبیه‌سازی کنند. داونز در این باره می‌گوید: « برای ساخت تصویر جدید تقریبا از تمامی قسمت‌های استخوانی ساختار این ماهی به صورت سهبعدی شبیه‌سازی شد».
تاکنون یک اسکلت کامل از این ماهی باستانی بزرگ پیدا نشده است اما شواهد فعلی حاکی از آن است که هینریا برای موجودات دیگر دوره دوونین، حدود 365 میلیون سال پیش، هیولای ترسناکی بوده است.
این ماهی شکارچی دهانی پهن پر از نیش‌های پنج سانتی‌متری داشته است؛ دندان‌های این موجود باستانی از اکثر دندان‌های کوسه سفید بزرگ امروزی بزرگ‌تر بوده است.
باتوجه به ابعاد بزرگ، اندام‌های مخصوص حمله و توانایی‌های حسی این موجود می‌توان حدس زد که هینریا از تخته‌پوستان باستانی (رده‌ای منقرض‌شده از ماهیان زره‌دار) و خارپایگان (کوسه‌های خاردار) تغذیه می‌کرده است. فسیل‌هایی از این موجودات نیز در سایت رد هیل پیدا شده است.
به گزارش آنا از ScienceDaily، از آنجایی که هینریا در مکان‌های تاریک زندگی می‌کرده برای شکار نیازی به قدرت بینایی نداشته است؛ در حقیقت کانال‌های حسی به این ماهی باستانی اجازه می‌داده است ماهی‌های اطراف را شناسایی کند و به آنها حمله کند.
