ماهواره شکاری “تس”(TESS) ناسا که برای ادامه دادن کار تلسکوپ “کپلر” طراحی شده است، بالاخره روز پنجشنبه توسط شرکت فضایی اسپیس‌ایکس به فضا پرتاب شد.
جانشین جدید تلسکوپ فضایی “کپلر” ناسا برای شکار سیاره‌های شبه‌زمین به سمت مدار روانه شد.
اسپیس‌ایکس امروز بالاخره پس از بررسی و تجزیه و تحلیل سیستم‌های هدایت، ناوبری و کنترل این ماهواره در روز دوشنبه، موفق به پرتاب آن شد.
این “ماهواره نقشه‌بردار فراخورشیدی گذران”(Transiting Exoplanet Survey Satellite) سوار بر موشک “فالکون 9″، از مجموعه پرتاب فضایی 40 در “کیپ کاناورال” پرتاب شد و اولین قسمت موشک، پس از انجام کار خود روی سکوی شناور در اقیانوس اطلس فرود آمد.
این فرود بیست و چهارمین فرود موفق پیشران موشک وسط اقیانوس برای اسپیس‌ایکس بود.
فضاپیمای “تس” ناسا در مداری طولانی از زمین باقی می‌ماند و حداقل حدود 108 هزار کیلومتر از کمربندهای تابشی “ون آلن”(Van Allen) فاصله دارد.
این ماهواره می‌تواند ناحیه‌ای 400 برابر وسیع‌تر از “کپلر” را پوشش دهد و بر روی پیدا کردن سیارات شبه‌زمین از منظومه‌های نزدیک و جمع‌آوری داده‌ها در مورد جرم، اندازه، تراکم و مدار آنها تمرکز خواهد کرد.
هدف ناسا این است که از “تس” برای یافتن سیاه‌های خاکی با شرایط حیات مشابه با زمین در کمربند حیات موسوم به مناطق “گلدی‌لاکس”(Goldilocks) استفاده کند.
ماهواره “تس” یک تلسکوپ فضایی ساخت ناسا است که روز 19 آوریل سال 2018 به فضا پرتاب شد.. این ماهواره به عنوان ادامه برنامه کاوشگران، جستجوی سیاره‌های فراخورشیدی بیشتر در فضایی 400 برابر پوشش ماموریت کپلر را با استفاده از روش گذر که درکهکشان‌های دیگر به‌ویژه در مدار ستاره‌های پر نور اطراف خودشان در فاصله‌ای که امکان حیات در آن وجود داشته باشد، در پیش می‌گیرد.
در مقایسه با حدود 3800 سیاره فراخورشیدی که تا کنون پیدا شده٬ انتظار می‌رود که این فضاپیما موفق به پیدا کردن بیش از 20 هزار سیاره دیگر شود.
ماموریت کپلر نیز یک تلسکوپ فضایی ساخت ناسا بود که با هدف کشف سیارات فراخورشیدی شبه‌زمین به فضا پرتاب شد و برای این‌کار، درخشندگی 100 هزار ستاره را در عرض 3.5 سال بررسی کرد تا نشانه‌ای از کاهش درخشندگی بر اثرگذار سیاره‌ای بیابد. این ماموریت به نام ستاره‌شناس آلمانی یوهانس کپلر نام‌گذاری شده‌است.
در آخرین دستاوردهای سال 2013، ستاره‌شناسان ماموریت کپلر گفتند سیاره‌ای همانند زمین موجود است که قابل سکونت می‌باشد. دانشمندان می‌گویند این سیاره موسوم به “کپلر 69سی” همانند سیاره‌های سامانه خورشیدی در مداری ویژه پیرامون ستاره‌ای می‌چرخد. این سیاره یکی از نخستین نامزدهای احتمالی داشتن زندگی فرازمینی در خود است که انسان از وجود آن آگاهی پیدا کرده است.
کمربند حیات(Circumstellar Habitable Zone) یا “CHZ” یا منطقه “گلدی‌لاکس” (Goldilocks Zone) در اخترشناسی، بازه‌ای از فاصله در سامانه یک ستاره است که بتوان در آن سیاره‌ای با فشار اتمسفر کافی یافت کرد که شرایط وجود آب مایع در سطح خود را دارا باشد. این فاصله بر مبنای نیازهای شناخته شده بیوسفر زمین، موقعیتش در منظومه شمسی و مقدار انرژی حرارتی که از خورشید دریافت می‌کند، محاسبه می‌شود.
به دلیل اهمیت وجود آب مایع به عنوان لازمه زندگی تصور می‌شد می‌توان با استفاده از کمربند حیات وسعتی از جهان که امکان زندگی فرازمینی در آن وجود دارد را تخمین زد. هر چند بعدها مشخص شد که امکان وجود آب مایع به علت وجود منابع حرارتی دیگر در اجرام آسمانی که خارج از این محدوده قرار دارند نیز وجود دارد و در واقع امکان زیست فرازمینی به این نواحی محدود نمی‌شود.
از سال 1953 میلادی که مفهوم کمربند حیات برای اولین بار مطرح شد تاکنون سیاره‌های زیادی در این نواحی یافت شده‌اند که بیشتر آنها ابرزمین یا غول گازی با ابعادی بسیار بزرگتر از زمین هستند، چرا که شناسایی این‌گونه سیارات آسان‌تر است.
به گزارش ایسنا و به نقل از انگجت، در 4 نوامبر 2013 میلادی ستاره شناسان اعلام کردند که بر اساس اطلاعات تلسکوپ فضایی کپلر امکان وجود نزدیک 40 میلیارد سیاره زمین‌سان در کهکشان راه شیری وجود دارد که در کمربند حیات در حال گردش حول ستاره خود می‌باشند و نزدیک‌ترین آنها در حدود 12 سال نوری از زمین فاصله دارد.
