این انگشت شست پا احتمالا یکی از قدیمی‌ترین وسایل مصنوعی در تاریخ بشریت است. این اندام مصنوعی که تقریبا 3000 سال سن دارد، در محل دفن یک زن در گورستان شیخ عبدالقرنا در نزدیکی اقصر پیدا شده است. مصرشناسان سوئیسی از دانشگاه بازل در حال انجام مطالعات بیشتر روی این اندام مصنوعی هستند.
این تیم بین المللی با استفاده از میکروسکوپ مدرن، تکنولوژی اشعه ایکس و توموگرافی کامپیوتری به بررسی دقیق این اندام مصنوعی پرداختند. آنها توانستند نشان دهند که انگشت چوبی چندین بار تعمیر و بازسازی شده است تا فیت پای صاحبش، دختر یک کشیش، شود.
همچنین دانشمندان مواد به کار رفته در تولید این انگشت چوبی را طبقه‌بندی کرده و روش ساخت و استفاده از این پروتز بسیار پیشرفته را شناسایی کردند. این انگشت مصنوعی متعلق به اوائل هزاره اول قبل از میلاد مسیح است. ظرافت به کار رفته در تولید این پروتز نشان‌دهنده مهارت صنعتگری است که آشنایی کاملی با سیماسنجی و آناتومی بدن انسان داشته است.
دانش فنی به کار رفته در نحوه حرکت پروتز و ساختار قوی کمربند چرمی منحصر به‌فرد است. این واقعیت که این عضو مصنوعی با چنین دشواری و وسواسی ساخته شده نشان می‌دهد که صاحب آن ارزش زیادی برای ظاهر طبیعی، زیباشناسی و پوشش راحت قائل بوده است که برای فراهم کردن آن به سراغ چنین متخصص زبردستی آمده است.
این اندام مصنوعی که متعلق به عصر آهن است، در مقبره غارت شده‌ای در بستر یک کلیسای قدیمی در قبرستان شیخ عبدالقرنا واقع در غرب اقصر کشف شد. در این کلیسا گروهی از مقبره‌های سنگی متعلق به اواخر قرن 15 قبل از میلاد مسیح وجود دارد که برای افراد نزدیک به خاندان سلطنتی ساخته شده بودند. محققان دانشگاه بازل از سال 2015 در حال تحقیق و بررسی در این گورستان بوده‌اند.
پژوهشگران در حال بررسی مادیت بقایای این شیء باستان شناسی هستند تا درک بهتری درباره تاریخچه ساخت سازه‌ها و اشیاء به دست آورند. این بیوگرافی مادی می‌تواند کمک کند تا اطلاعات بیشتری از شیوه‌های تولید آن دوره، مهارت‌های فردی، عادات و علایق شخصی افرادی که از این اشیا استفاده می‌کردند، کسب کنیم.
به گزارش آنا به نقل از ScienceDaily،قدیمی‌ترین مقبره شناخته شده در شیخ عبدالقرنا به اوایل هزاره دوم قبل از میلاد مسیح برمی‌گردد. بسیاری از سازه‌های سنگی در طی هزاره اول قبل از میلاد مسیح مجددا مورد استفاده قرار گرفت و چندین بار بازسازی شد. این سازه‌ها بعدها به عنوان محل اقامت افراد محلی در نظر گرفته شد؛ روندی که مسیحیان اولیه آغاز کردند که تنها در اواخر قرن بیستم پایان یافت.
