ناسا به وسیله یک تکنیک جدید راداری توانست دو کاوشگر را شناسایی کند که در مدار ماه قرار داشتند، یکی از این کاوشگرها هشت سال قبل گم شده بود.
حدود یک دهه قبل نخستین کاوشگر بی‌سرنشین هند به نام «چاندرایان-۱» به مدار ماه فرستاده شد اما پس از مدتی به طور کلی ناپدید شد و فرایند ارسال اطلاعات از کاوشگر به زمین متوقف شد.
اکنون ناسا توانست با استفاده از تکنیک جدید راداری، علاوه بر کاوشگر این سازمان به نام LRO(که در حال حاضر فعال است و به زمین اطلاعات ارسال می‌کند)، چاندرایان-۱ را نیز ردیابی کند.
مارینا بروزویک، محقق رادار در آزمایشگاه Jet Propulsion ناسا در کالیفرنیا، می‌گوید: «ردیابی LRO کارساده‌ای بود زیرا ما اطلاعات دقیق مکان آن را در اختیار داشتیم. اما ردیابی چاندرایان-۱ چالش برانگیز بود زیرا از اوت ۲۰۰۹ هیچ اطلاعاتی از آن در دسترس نبود».
این کاوشگر هندی مکعبی کوچک در ابعاد 1/5 متر بود. به همین دلیل ردیابی آن سخت‌تر بود. چون تلسکوپ‌های بصری نیز به دلیل هاله درخشان ماه نمی‌توانند اشیای کوچک را رصد کنند.
در همین راستا، محققان ناسا در مرکز کالیفرنیا با استفاده از آنتن مخابراتی ۷۰ متری، اشعه راداری به ماه فرستادند. این اشعه به اندازه‌ای قدرتمند بود که توانست سیگنال‌های دقیقی را از فاصله ۳۸۰ هزار کیلومتری در فضا به زمین بفرستد. سیگنال‌های بازگشته به زمین به وسیله تلسکوپ «گرین بنک» با ارتفاع ۱۰۰ متر در غرب ایالت ویرجینیا مشاهده شد.
چون چاندرایان-۱ آخرین مرتبه در نزدیکی قطب‌های مدار ماه رصد شده بود، محققان معتقد بودند به احتمال زیاد کاوشگر در همان حوالی باشد. برای دستیابی به نتایج بهتر محققان، اشعه رادار را به ۱۶۰ کیلومتر بالاتر از قطب شمال ماه ارسال کردند. طی فرایند رصد چهار ساعته شیء دو بار از این اشعه رد شد. طی سه ماه آینده هفت پروژه ردیابی دیگر با رادار نیز همین شیء را ردیابی کردند.
به گزارش مهر؛ تحقیقات نشان داد مکان کنونی چاندرایان-۱ حدود ۱۸۰ درجه با موقعیت تخمینی آن در سال ۲۰۰۹ تفاوت دارد، اما این کاوشگر همچنان در مدار ماه است. این فناوری جدید در ماموریت‌های اکتشافی آتی در ماه بسیار کارآمد است.
