محقق ایرانی موسسه تحقیقاتی MIT موفق شده است بافت‌های مصنوعی قلب، کبد و پوست متشکل از سلول‌های بنیادی و بافت را تولید کند و از آن برای پیوند به بیماران بهره بگیرد.
علی خادم حسینی، محقق برجسته ایرانی در MIT با بیان اینکه با تولید بافت‌های مصنوعی بدن، انسان‌ها از پیوندهای سخت و دشوار نجات می‌یابند و از سوی دیگر می‌تواند راهکاری برای بهبود سریع‌تر بیماران بدون خونریزی‌های شدید باشد، گفت: «آزمایش‌های ما روی حیوانات خوک و موش انجام گرفته و تاکنون هم نتیجه بخش بوده است».
به گفته خادم حسینی، مواد مهندسی‌شده‌ای که پیشرفت در شیمی پلیمر، نانو فناوری، و علوم زیستی را فراهم می‌کند، توان بسیار بالایی در درمان پزشکی دارند؛ بافت مهندسی شده قادر است با استفاده از شبکه پلیمری حاوی آب، که به آنها هیدرو ژل گفته می‌شود، رفتار سلول‌های بدنی را تنظیم کند.
این محقق افزود: «ما به طور خاص هیدروژل‌های هیبریدی را که توان شبکه ای شدن نوری را دارند، با استفاده از ترکیب طبیعی مولکول‌های با نانو ذرات را توسعه دادیم؛ این ترکیبات می‌توانند برای تنظیم خواص شیمیایی، بیولوزیکی، مکانیکی و الکترونیکی به کار روند».
وی ادامه داد: «این داربست‌های کاربردی منجر به تفاوت‌هایی در سلول بنیادی به انواع سلول‌های مورد نظر و تشکیل مستقیم بافت قلب یا استخوان می‌شود».
وی گفت: «برای تهیه بافت پیچیده، از روش گردآوری مستقیم با شرکت دادن ماژول بافت‌های کوچک به بافت‌های بزرگ‌تر را که بهبود داده‌اند، بهره بردیم. پیش‌بینی می‌شود این روش منجر به توسعه نسل بعدی درمان و دستگاه‌های پزشکی شود».
پروفسور علی خادم حسینی در سال ۱۳۵۵ در تهران متولد شد و در سن ۱۲ سالگی ایران را به همراه والدینش به مقصد کانادا ترک کرد.
وی پس از گذراندن دوره دبیرستان در انستیتو جرویس کالیگیت وارد دانشگاه تورنتو شد و لیسانس و فوق لیسانس خود را در همین دانشگاه و در رشته مهندسی شیمی گذراند. پروفسور حسینی در سال ۲۰۰۵ میلادی موفق به اخذ مدرک دکتری در رشته مهندسی زیستی شد.
وی برای نخستین بار در جهان موفق به ساخت اندام بیولوژیکی انسان مانند قلب به کمک مهندسی بافت شده است تا امیدهایی را برای نجات جان میلیون‌ها بیمار نیازمند در سراسر دنیا محقق کرده باشد. این اکتشاف بزرگ یکی از طرح‌هایی است که می‌تواند دنیای دانش و پزشکی را متحول کند.
این پژوهشگر برجسته در خصوص ساخت هیدورژل‌های رسانا با یکپارچه‌سازی نانومواد از جمله نانولوله‌های کربنی، گرافنی و گرفن اکسید پیشگام بوده است.
