مرموزترین فضاپیمای دنیا به دنبال چیست؟

17 اکتبر 2014(25 مهرماه 93) روزی خاص در تاریخ صنعت هوافضای جهان است. روزی که X-37 فضاپیمای بدون سرنشین و فوق سری ایالات متحده در حالی بعد از سومین ماموریت خود که 674 روز به درازا کشید، به پایگاه هوایی وندنبرگ بازگشت که نگرانی برخی از کشور ها را در پی داشت که آیا ممکن است این فضاپیما پیش نمونه یک بمب افکن فضایی باشد؟ و آیا ممکن است با توجه به توانایی های این فضاپیما و سابقه جاسوسی ایالات متحده از دیگر کشورها، جاسوسی وارد عرصه جدیدی در تاریخ شود؟ یا این تنها یک نمونه آزمایشی کوچک برای جایگزین شدن  دیسکاوری (شاتل فضایی بازنشسته) آمریکاست؟

به گزارش فرارو، طبق گفته مقامات آمریکایی اولویت های اصلی سومین ماموریت X-37 ورود به جو زمین باز کردن درب های قسمت محموله، باز کردن صفحات خورشیدی، پی بردن به چگونگی قرار گرفتن در مدار زمین و بازگشت آن به پایگاه مادر است.

گمانه زنی های گوناگونی در مورد کاربرد یا کاربرد های X-37  وجود دارد. یکی از نظریه های مطرح شده دلالت بر کابرد جاسوسی این فضاپیما دارد. اوایل امسال ویرایشگر مجله اسپیس فلایت عنوان کرد که X-37  از ایستگاه فضایی چینی تیانگونگ جاسوسی می کند. هر چند نمی توان این موضوع را به علت نزدیکی مدار پروازی X-37 به تیانگونگ رد کرد اما بدون شک این موضوع ماموریت اصلی X-37  نبوده است.

نظریه دیگری X-37  را یک بمب افکن می داند که در کوتاه ترین زمان ممکن قادر به بمباران هر نقطه ای در جهان خواهد بود هر چند که یک کارشناس نظامی ایالات متحده اذعان کرده که X-37 نیاز به چنین توانایی ندارد.

نظریه سوم که احتمال آن نیز بسیار پایین است X-37 را یک فضاپیما می‌داند که مانند داستان های جاسوسی ماهواره های کشور های دیگر را می دزدد و به آشیانه باز می گردد.

نظریه آخر با توجه به محفظه بار X-37  که هم اندازه  محفظه بار یک پیکاپ یا به اندازه ابعاد یک ماهواره جاسوسی کوچک می‌باشد و ارتفاع پروازی X-37، که هم اندازه ارتفاع پروازی ماهواره های جاسوسی است، X-37  را یک فضاپیما می داند که قادر است یک ماهواره جاسوسی را در هر زمان در هر مکانی قرار دهد.

البته در سال 2011 بویینگ اعلام کرد طرحی مبنی بر ساخت یک نمونه از X-37  را دارد که توانایی حمل شش فضانورد را دارا می باشد. این طرح امکان استفاده غیر نظامی از X-37  را افزایش می دهد.

X-37  نمونه توسعه یافته X-40  است. X-40 به عنوان بستر آزمایشی یک فضاپیمای پیشرفته اولین پرواز خود را در تاریخ 11 آگوست 1998 (20 مرداد 1377) در حالی که از یک بالگرد UH-60 بلک هاوک پرتاب شده بود،به صورت سقوط آزاد تجربه کرد.

پروژه ساخت X-37  در سال 1999 در ناسا شروع شد ولی در سال 2004 به دارپا(سازمان تحقیقاتی پیشرفته دفاعی ) واگذار شد. این فضا پیمای بدون سرنشین که رکورد کوچک ترین فضاپیمای روبوتیک بدون سرنشین را دارد، در 7 آپریل 2006 (18 فروردین 85) اولین پرواز سقوط آزاد و در 10 مارچ 2006(19 اسفند 84) اولین گلاید(پرواز بدون استفاده از موتور) خود در آسمان را بعد از رها شدن از فضاپیمای تمام کامپوزیت وایت نایت تجربه کرد.X-37 بعد از گلاید کردن در هنگام فرود کمی از باند پروازی بیرون رفت و آسیب جزئی دید.

در 17 نوامبر 2006 (26 آبان 85) ایالات متحده اعلام کرد که می خواهد یک گونه از X-37 را برای خود بسازد که OTV X-37B (فضاپیمای آزمایش گر مداری) نام خواهد گرفت. این گونه از X-37  که یک فضاپیمای آزمایش گر مداری است  در 22 آپریل 2010(2 اردیبهشت 89) اولین پرواز فضایی خود را انجام داد.

گونه ها:

 X-37A: نخستین نمونه ساخته شده X-37 بود که بین سال های 2005 تا 2006 به منظور بستر آزمایشات پروازی بدون موتور مورد استفاده قرار گرفت.

 X-37B: نمونه بهینه سازی شده X-37A برای نیروی هوایی ایالات متحده است. این مدل از X-37 سه پرواز در مدار زمین در سال های 2010،2011 و2012 انجام داده است.

X-37C: در سال 2011 بویینگ اعلام کرد در حال ساخت گونه ای از X-37 است که توانایی حمل شش فضانورد در درون یک محفظه تحت فشار رادارد و حدود 165 تا 180 درصد بزرگ تر از X-37B  است.

خصوصیات:

 X-37 در مدل B بدون سرنشین است. طول آن معادل 8.9 متر، ارتفاعش معادل 2.9 متر و فاصله بین دو بالش4.5 متر است. وزن آن در حالت بارگیری شده به 4990 کیلوگرم می‌رسد و از یک پیشرانه Aerojet AR2-3  با سوخت هیدرازین که توانایی تولید 29.3 کیلونیوتن نیرو را دارد بهره می گیرد. انرژی برق مورد نیاز X-37 از صفحات خورشیدی گالیم-آرسنید تامین می شود. باتری های مورد استفاده در سیستم برق رسانی X-37 از نوع لیتیم-ین می باشد.ابعاد محفظه بار این فضاپیما 1.2 در 2.1 متر است. سرعت گردش X-37B به دور زمین 28044 کیلومتر بر ساعت است.

ماموریت ها:

OTV-1
ماموریت اول یا USA-212
X-37B برای اولین بار در 22 آپریل سال 2010(2 اردیبهشت 1389) توسط راکت اطلس 5 از پایگاه هوایی کیپ کاناورال به فضا پرتاب شد و در تاریخ سوم اکتبر 2010 (11 مهر 1389) بعد از 224 روز در گردش به دور زمین در پایگاه هوایی وندنبرگ به زمین نشست. در هنگام فرود چرخ X-37 پنچر شد و قسمت زیرین آن آسیب جزئی دید.

OTV-2
ماموریت دوم یا USA-226
دومین پرتاب X-37B  توسط موشک اطلس 5 در تاریخ 5 مارچ 2011(14 اسفند 89) از پایگاه هوایی کیپ کاناورال صورت گرفت که بعد از 469 روز گردش به دور زمین در 16 ژوئن 2012(27 خرداد 91) در پایگاه هوایی وندنبرگ به زمین نشست.

OTV-3
ماموریت سوم یا  USA-240
در 11 دسامبر 2012 (21 آذر 1391) X-37B از پایگاه هوایی کیپ کاناورال توسط موشک اطلس 5 به فضا پرتاب شد و در تاریخ 17 اکتبر 2014(25 مهر 1393) بعد از 675 روز  در پایگاه هوایی وندنبرگ به زمین نشست.

OTV-4
ایالات متحده قصد دارد در سال 2015 چهارمین پرتاب X-37B  را از پایگاه هوایی کیپ کاناورال انجام دهد.