در هر جنگ و ستیزی که میان دو نفر، دو گروه ، دو قوم ، دو کشور و یا هر مورد دیگری که رخ می دهد؛ معمولا موضوع با شکست خوردن یک سوی آن مخاصمه، و یا بردن و پیروزی آن طرف دیگر قضیه همراه است. آنچه که می تواند در چنین درگیری هائی مهم جلوه بکند؛ نتیجه حاصله از راه اندازی اینگونه تراژدی های غم انگیز می باشد. چنانچه طرف برنده در هر ستیزه ای، به ویژه در جنگهای فرسایشی، ضمن به دست آوردن هر آنچه که در برپائی اینگونه مخاصمات درازمدت به دست می آورد؛ حتی با داشتن حق برنده شدن هم، مدتی کلاه خودش را قاضی بکند و به این مهم بیاندیشد؛ که از همه آن پیروزی، واقعا به چه مورد مهمی دست یافته است؟ و با رسیدن به چنین امتیازی، کدام تجربه پر ثمر را می تواند در پرونده انسانیت خویش به ثبت برساند؟!
دوستی داشتم که هیچگاه به برنامه اخبار رادیو و تلویزیون گوش نمی داد و به تماشای آن نمی پرداخت؛ وقتی هم که پای این دو رسانه گروهی می نشست؛ فقط به برنامه هائی که دارای مجموعه های ورزشی و هنری بودند توجه می نمود. استدلال او برای توجه نکردن به اخبار سراسر جهان، بخصوص به خبرهای مربوط به رویدادهای جنگی و تروریستی، این بود که نمی خواست با دیدن و شنیدن اینگونه خبرها، خودش را دچار افسردگی و دلمردگی بکند!
اکنون که به دیدگاه وی در رابطه با عدم توجه اش به خبرهای تراژیک روز می اندیشم؛ ضمن آنکه نمی توانم برای داشتن چنین طرز فکری با او هم عقیده باشم و به آن نظریه امتیاز مثبت بدهم؛ همچنین نمی توانم به طور صد در صد هم دیدگاه وی را مردود تلقی نمایم. مخصوصا با توجه به اوضاع و احوالاتی که امروزه در دنیا ملاحظه می کنیم؛ و نیز با دیدن فیلم های دلخراش صحنه هائی از زار زدن خانواده های کسانی که در اثر خودخواهی های دو گروه جنگجو در حاشیه نوار غزه به وجود آورنده اند؛ از پرداختن به این نتایج غم انگیز خودداری نمایم؛ و از رهبران گروه جنگجوی حماس، و نیز از دولتمردان زیاده طلب کشور اسرائیل نپرسم؛ آقایان، کشتار یک مشت زن و بچه بی پناه، و سر به نیست نمودن عده ای از جوانانی که یک دنیا هدف و آرزو برای حال و آینده شان دارند؛ شما را به کدام نتیجه انسانی خواهند رساند؟!
بیائید مردانه و انسان مآبانه، پس از بیش از نیم قرن سنگ پراکنی و آدم کشی، برای حل کردن مشکلی که اینهمه سال بر سر آن جنگ افروزی می کنید؛ و به قربانی نمودن انسانهای بی دفاع اقدام می نمائید؛ در کنار همدیگر به یک نشست تاریخی بپردازید؛ و همانند دو گروه متمدن، به خاطر دست کشیدن از خونریزی های شصت ساله، تمام اراضی محل سکونت فلسطینیان و اسرائیلیان را، در نهایت انسانیت، به طور مساوی میان خودتان تقسیم کنید؛ و با این اقدام بشردوستانه، همه مردمان سراسر گیتی را، در اعجاب فرو ببرید و به تحسین خودتان وا بدارید. اگر صلح جو می باشید؟!
محترم مومنی
