دو فیزیکدان نجومی به نام‌های کارلو روولی و فرانسسکا ویدوتو مدعی شدند ساختاری موسوم به ستاره پلانک به جای “تکینگی” (نقطه‌ای که شعاع آن صفر و چگالی‌اش بی‌نهایت است) در مرکز سیاهچالهها وجود دارد.
این دانشمندان مدعی هستند وجود ستاره پلانک در هسته سیاهچاله بدین معناست که سیاهچالهها در نقطه‌ای تمامی اطلاعاتی را که بلعیده‌اند، باز می‌گرداند.
تفکر حاضر در مورد سیاهچالهها بر این اساس است که آنها دارای دو بخش ساده به نام‌های “افق رویداد” و “تکینگی” هستند.
از آنجا که نمی‌توان کاوشگری را برای مشاهده آنچه در سیاهچالهها می‌گذارد، به درون آنها فرستاد، محققان تنها به نظریه‌ها متکی‌اند.
با این حال، وجود تناقض‌هایی در نظریه تکینگی حتی فیزیکدانان برجسته‌ای مانند استفان هاوکینگ را سردرگم کرده، به طوری که وی و دیگران تئوری‌های جایگزینی را برای نظریه‌های موجود ارائه داده‌اند. در تلاش جدید، روولی و ویدوتو ایده “ستاره پلانک” را پیشنهاد داده‌اند.
بر اساس نظریه “ویرانی بزرگ(مه‌رمب)”، (Big Crunch) بسط یافتن جهان در نقطه‌ای معکوس می‌شود و جهان شروع به واژگون‌شدن کرده و به تکینگی سیاهچاله می‌رسد یا این که انفجار بزرگ دیگری شکل می‌گیرد.
روولی و ویدوتو ساختار پلانک را به جای تکینگی در مرکز سیاهچاله ارائه داده‌اند. این ساختار، نوعی ستاره است که امکان ایفای نقش دوباره نسبیت عمومی را فراهم می‌کند.
به گفته آنها، یک سیاهچاله می‌تواند در طول زمان جرم خود را به دلیل پدیده “تابش هاوکینگ” از دست بدهد و زمانی که سیاهچاله منقبض می‌شود، ستاره پلانک در درون آن با جذب اطلاعات بزرگ‌تر می‌شود. در نهایت، ستاره با “افق رویداد” ملاقات خواهد داشت و سیاهچاله در یک لحظه عاری از ماده شده، زیرا تمامی اطلاعاتی را که بلعیده بود، به جهان بازمی‌گرداند.
به گزارش ایسنا، ایده جدید بدون شک به مناظره‌هایی بین دانشمندان حامی نظریه “ستاره پلانک” به عنوان پاسخی به تناقض‌های موجود و فیزیکدانانی خواهد انجامید که تمامی این ایده را غیرقابل‌توجیه می‌انگارند.
