اصغر فرهادی، کارگردان مشهور سینما نامه ای به حسن روحانی منتشر کرده که در پی می آید:
آقای دکتر حسن روحانی، رئیس جمهور محترم
سلام
امروز گزارش تکان دهنده زندگی مردان، زنان و کودکانی را که در گورهای یکی از قبرستان های اطراف تهران شب های سرد را به صبح می رسانند خواندم و اکنون سراسر وجودم شرم است و بغض. به بهانه این نامه به شما، قصد دارم همه آنانکه در این سرزمین و در این سی و چند سال مسئولیتی داشته و دارند را سهیم این شرمساری کنم.
گزارش ویژه از گورخواب های نصیرآباد؛ زندگی در قبر
می دانم که عده ای سیاست باز اینگونه گزارش ها و خبرها را دستاویزی خواهند کرد برای گرم کردن تنور بازی های فرساینده سیاسی و انتخاباتی اما افسوس که گرمای این تنور، تن رنجور کودکان، زنان و مردانی را که شب ها در گوشه قبرها، لابه لای درختان پارک ها و زیر پل ها به خواب می روند گرم نخواهد کرد.
در این گزارش نام یکی از کسانی که شب های سرد استخوان سوز را در گوشه گوری نشسته به صبح می رساند و به تعبیر تلخ گزارشگر مرگ را زندگی می کند، «آرمان» است. این نام مرا رها نمی کند. «آرمان» گم شده ای که در گور پیدایش کرده اند. شرم بر ما.
در تاریخ خوانده ایم که گاهی حاکمان با لباس مبدل به میان مردمان می رفته اند تا به دور از محافظان و ملازمان و متملقان گوشه ای از درد و رنج مردم را بی واسطه درک کنند. پیشنهاد می دهم لااقل برای تنوع در نگارش تاریخ امروز که آیندگان بهت زده خواهند خواند، گاهی صاحب منصبان بی همراه و ناشناس به میان مردم بروند. به روستاها و شهرهای دور افتاده. اگر ناشدنی ست به همین حوالی، محله های حاشیه تهران تا ببینند صورت های سرخ از سیلی آبرومندان بی بضاعتی که بیش از هر صاحب قدرتی جان و جوانی شان را برای این سرزمین قربانی داده اند. اگر باز ناشدنی ست یک روز به اورژانس شهر سری بزنند و مخفیانه سوار بر آمبولانسی شوند که قرار است بیماری بی رمق را به بیمارستانی برساند و از نزدیک شاهد باشند چگونه در مسیر، به جای راه باز کردن برای نجات جان یک بیمار، مسابقه ای تلخ بین دیگران است برای پیشی گرفتن از هم که پشت آمبولانس حامل یک هموطن رو به مرگ جای بگیرند و از این موقعیت برای زودتر رسیدن به مقصد نهایت استفاده را ببرند. این مثالی ساده، تلخ و تکراری ست اما خلاصه ای ست از وضعیت امروز ما. چه کسی پاسخگوی این بی رحمی پنهان است؟ ما چرا و کی چنین شدیم؟ ما مردمانی که دیگر دوست داشتن هم وطن را از یاد برده ایم، ما که خشونت های پنهان و ریز در رفتار و گفتار روزمره مان ابزاری شده است برای بیرون کشیدن گلیم فردی مان از اجتماع. ما که دروغ را به عنوان مهارتی برای زیستن دوگانه در بیرون و درون خانه می آموزیم و به کودکانمان می آموزانیم.
ما که تنها نظاره گر و شنونده فراموشکار رنج هائیم. چه کسی امروز از آن پدری که خود را از پل عابر پیاده خیابان میرداماد به دار کشید و در یادداشتی که از جیب خالی اش پیدا شد نوشت «هزینه درمان بیماری چشم هایم را نداشتم» سخنی می گوید؟ آن اندک کسانی نیز که دلسوزانه می گویند با انگ سیاه نمایی مورد هجمه اند. انگ سیاه نمایی فراری ست رو به جلو از سوی مسئولان برای عدم پذیرش مسئولیت سیاهی ها.
این است شهر نوید داده شده؟ این است شهر آرمان ها؟
اصغر فرهادی
۷ دی ماه ۱۳۹۵
