به گزارش رسانه های درون مرزی، اولین مکالمه تلفنی بین ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه و رئیس جمهور منتخب آمریکا یعنی دونالد ترامپ در تاریخ 14 نوامبر انجام شد.
المانیتور نوشت: اولین مکالمه تلفنی بین ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه و رئیس جمهور منتخب آمریکا یعنی دونالد ترامپ در تاریخ 14 نوامبر انجام شد. پوتین در این گفتگوی تلفنی، ضمن تبریک پیروزی ترامپ، برای او در عملی کردن وعده های پیش از انتخاباتش آرزوی موفقیت کرد. هر دو طرف در ضمن این گفتگو بر اهمیت مبارزه با افراطی‌گری و تروریسم و تلاش برای حل مسالمت آمیز بحران سوریه تاکید کردند. پوتین از آمادگی روسیه برای مذاکره با آمریکا بر اساس اصل احترام متقابل تاکید کرد. پوتین همچنین از آمادگی کشورش برای افزایش مشارکت های اقتصادی با آمریکا سخن گفت. پوتین و ترامپ، توافق کردند برای مقابله با افراط‌گرایی و تروریسم بین‌المللی تلاش کنند و با تماس‌های تلفنی برای دیدار با یکدیگر برنامه ریزی کنند.
بسیاری از تحلیل گران صحبت های رد و بدل شده میان دو رییس جمهور و لحن حاکم بر آن را نشانه ای برای تجدید رابطه بین مسکو و واشنگتن تلقی کرده اند. از سوی دیگر بهبود این روابط موجب افزایش نگرانی های برخی سیاستمداران و تحلیلگران آمریکایی شده است چرا که ترامپ به عنوان یک آماتور در سیاست بین المللی شناخته می شود. اما در ارتباط با این موضوع باید به این مسئله توجه داشت که ترامپ در انتقاد از سیاست خارجی اوباما او را به انفعال و بی عملی متهم می کرد و حالا می خواهد با در پیش گرفتن سیاستی جدید، نوع دیگری از سیاست خارجی مورد نظر خود را پیاده کند. از سوی دیگر نیز نباید به سادگی ترامپ را به ساده لوح بودن متهم کرد، هم پوتین هم ترامپ بر اختلافات عمیق منافع دو کشور در سطح معادلات بین المللی واقف هستند و مطمئناً انتظار ندارند طرف مقابل شان در مذاکرات احتمالی آینده درمورد مسائلی مثل بحران سوریه، از مواضع و منافع شان کوتاه بیایند و امتیازات فوق العاده ای به دیگری بدهند.
تحلیلگر سیاست خارجی روسیه، فیودور لوکیانف معتقد است توجه ترامپ از چند جهت به سمت روسیه و ایجاد رابطه با این کشور جلب شده است. اول، درمورد سیاست های بزرگ که امکان چانه زنی زیادی در آن ها وجود دارد. دوم، از جهت ایجاد روابط اقتصادی و ایجاد امکانات بیشتر برای گسترش تجارت و منافع سوداگرانه ای که دو طرف در سر می پرورانند. البته نباید از نظر دور داشت که علی رغم پیش قدم شدن و علاقه ترامپ به ایجاد روابط با روسیه، در نهایت تصمیم پوتین برای هرگونه تعامل یا عدم تعامل احتمالی در آینده تعیین کننده خواهد بود.
در حال حاضر در جبهه سیاست خارجی مسئله سوریه به وضوح مشکلی دلهره آور برای دو کشور در منطقه خاورمیانه محسوب می شود. هم مسکو هم واشنگتن همچنان به شکلی غیر قابل انعطاف به حمایت از طرف های درگیر که مورد حمایتشان هستند می پردازند. با این حال، در ارتباط با سوریه، حل و فصل مشکلات پس از جنگ از جمله قانون اساسی جدید، تشکیل یک دولت انتقالی و بازسازی کشور پتانسیل بسیار زیادی برای همکاری میان دو کشور دارد. به نظر می رسد که هر دو طرف بر این باورند که به مرور از طریق گذر از مرحله نظامی و جنگی به عرصه دیپلماتیک باید رسید اما تا به حال، هیچ مسیر قابل مشاهده ای برای انجام چنین روندی وجود ندارد.
در ظاهر به نظر می رسد ترامپ تصمیم به تمرکز بر روی مبارزه با داعش و افراط گرایان دارد و می تواند در این زمینه به توافقاتی با پوتین برسد اما از سوی دیگر ترامپ برای هرگونه همکاری با روسیه، از سوی هم حزبی های جمهوری خواهش تحت فشار خواهد بود.
کرملین با کاهش حملات نظامی خود در سوریه و با ارسال انواع پیام های مثبت به ایالات متحده آمریکا می خواهد ترامپ را برای همکاری های آتی احتمالی از دست ندهد. اگرچه چشم انداز همکاری دو کشور در سوریه امیدوار کننده است اما در حال حاضر، در جبهه های دیگر ممکن است این همکاری ها پیچیده تر باشد. یکی از این مسائل مناقشات ایران و متحدانش با کشورهای عربی حاشیه جنوبی خلیج فارس است.
اتحاد تاکتیکی روسیه با تهران در مورد سوریه و اجماع نسبی در یک برنامه گسترده منطقه ای، سیاستی غیر قابل تغییر برای روسیه به نظر نمی رسد. ترامپ ممکن است برای بهبود روابط با پادشاهی های خلیج فارس، اقدامات گسترده ای را کلید بزند. با این حال بعید است که ترامپ بخواهد برای خشنودی این کشورها، توافق اتمی اوباما با ایران را بر هم بزند، اگر چه قطعا برای مذاکره مجدد با ایران تلاش خواهد کرد، به نحوی مفاد آن به نفع آمریکا و اسرائیل بازگردانده شود. مسکو نیز مشغول تماشای این مسیر و بررسی گزینه های خود خواهد شد.
اما از سوی دگر باید توجه داشت که روابط آمریکا با کشورهای نزدیک به روسیه تغییر خواهد کرد و نحوه تعامل مصر و ترکیه و … با روسیه نیز تحت تاثیر تغییرات اخیر قرار خواهد گرفت، بنابراین روسیه در ایجاد یا عدم ایجاد روابط آتی خود با ایالات متحده باید جنبه های مختلفی را مد نظر قرار دهد. در نهایت باید گفت در حال حاضر زمان مهم است. دو مسئله حیاتی برای واشنگتن و مسکو وجود دارد. اول، رهبران آن ها نیاز به ایجاد یک چشم انداز روشن از آنچه می خواهند ظرف دو سال آینده به آن برسند، دارند. دوم، آنها باید عزم راسخی برای باز نگه داشتن مسیرهای خود را برای گفتگو در هر فرصت احتمالی داشته باشند و برای کاهش درگیری در آینده برنامه ریزی کنند.
