ﺧﺎﻧﻮﺍﺩەهای حامد احمدی، کمال ملایی، جمشید دهقانی، جهانگیر دهقانی، صدیق محمدی و سیدهادی حسینی شش تن از زندانیان عقیدتی اهل سنت که سپیده دم روز چهارشنبه ۱۳ اسند ماه در زندان رجایی شهرکرج اعدام شدند. طی نامۀ سرگشاده ای می نویسند: ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺳﺨﺖ ﻭ ﻃﻮﻻﻧﯽ .ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪﻭﺩ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺮﻣﺎﯼ ﺳﺨﺖ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ۵ﺻﺒﺢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺸﻨﻮﯾﻢ ﻣﻬﻨﺎ ﻭﺟﻮﺍﺩ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪ ﺷﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﺪﺭﺍﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭ ﺑﺎﺭﻩ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ،ﺍﻣﺎﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﺒﻮﺩ .ﺳﺎﻋﺖ ۵ / ۵ ﺻﺒﺢ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﺭﺳﯿﺪﻥ ۵ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﻠﯿﺲ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻥ ﺩﺭﺏ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺧﺮﻭﺝ ﺁﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﻫﻤﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ.
متن کامل این نامه که توسط کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی در اختیار خبرنامه ملّی ایرانیان قرار گرفته عیناً در پی می آید:
ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ ۱۳۹۳/۱۲/ ۱۲ ﻣﺼﺎﺩﻑ ﺑﺎ ۳ / ﻣﺎﺭﺱ/ ۲۰۱۵ ﺳﺎﻋﺖ ۹ﺻﺒﺢ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﺯﻧﮓ ﺧﻮﺭﺩ،ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﺧﻂ ﻣﺮﺩﯼ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺟﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮ ﮐﺮﺝ ﺗﻤﺎﺱ ﻣﯿﮕﯿﺮﯾﻢ ﮐﻪﺗﺎﺳﺎﻋﺖ ۱۶ﻓﺮﺻﺖ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺮﺝ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ ﻭﺁﺧﺮﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﺩﺍ ﺻﺒﺢ ﺳﺎﻋﺖ ۴ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪﺷﺪ .
ﺍﺻﻼ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪﯾﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﻣﺪﻩ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺎﺷﯿﻦﺭﺍﻫﯽ ﮐﺮﺝ ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ، ﺍﺻﻼ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺩﻭﺭﯼ ۶۰۰ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﺗﺎ ﮐﺮﺝ ﻭ ﺳﺮﻣﺎﯼ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩﯾﻢ ﺑﺎ ﻫﺰﺍﺭ ﺑﯿﻢ ﻭ ﺍﻣﯿﺪ ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﺩﻋﺎ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﯾﮏ ﮐﺎﺑﻮﺱ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﻮﯾﻢ ﯾﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺧﺒﺮ ﺩﺭﻭﻍ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺍﺧﺮﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﯾﺎ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻣﺜﻞ ﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﺮﺩﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺟﻮﻏﻪ ﺩﺍﺭ ﺩﺭ ﺍﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﺎﺕ ، ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺣﮑﻢ ﺑﻪ ﺗﻌﻮﯾﻖ ﺑﯿﺎﻓﺘﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺩﺭﺏ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺟﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮ ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﯼ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻗﺼﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﯾﯽ ﺍﺯ ﻣﺴﻮﻟﯿﻦ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺑﯽ ﺍﻋﺘﻨﺎﯾﯽ ﻭ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺍﻧﻬﺎ ﻭ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﮐﺮﺩﻧﻤﺎﻥ ، ﺣﻮﺍﻟﯽ ﺳﺎﻋﺖ ۲۰ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻣﺎ ﺑﻮﺩﯾﻢ؛ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺣﺎﻣﺪ ﺍﺣﻤﺪﯼ، ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻬﻨﺎ ﺩﺧﺘﺮﮎ ﻧﺎﺯ ﺣﺎﻣﺪ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺟﮕﺮﮔﻮﺷﻪ ﻣﺎﻥ ﺭﻓﺘﯿﻢ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺣﺎﻣﺪ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﺒﻨﺪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﺑﻨﺪ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻭ ﺯﺧﻤﻬﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩ ﺩﺭ ﻗﻔﺲ ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ ﻭ ﻣﻬﻨﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺎﻣﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻬﻨﺎ ﮐﻪ ﻣﺒﻬﻮﺕ ، ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻥ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻧﻪ ﺗﻮﺍﻥ ﺟﻠﻮ ﺭﻓﺘﻦ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻧﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺖ ﭼﺸﻢ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ ﭼﻮﻥ ﻣﯿﺪﺍﻧﺴﺖ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﯾﻨﺪﻩ ، ﭘﺪﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﮔﺮﻡ ﭘﺪﺭﺍﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ ، ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮﻭﺩ ﺍﻣﺎ ﻣﺎﻣﻮﺭﯾﻦ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﻭ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﻣﻬﻨﺎ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺎﻣﺪ ﺩﻭﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﻗﺴﺎﻭﺕ ﺗﻤﺎﻡ ﺣﺘﯽ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻟﻤﺲ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﻪ ﻭﺁﻏﻮﺵ ﮔﺮﻡ ﻣﺎﺩﺭ ﺣﺎﻣﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﺩﺭﯾﻎ ﮐﺮﺩﻧﺪ ، ﻣﻬﻨﺎﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺪﺭﺵ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺍﺷﮏ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺟﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ ، ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ ؛ ﭘﺪﺭ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻭﺗﻮ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺎﻫﻤﯿﻢ ﺍﻣﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ! ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ ؛ ﭘﺪﺭ ﭼﺮﺍ ﺻﻮﺭﺗﺖ ﺯﺧﻤﯽ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ! ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ !!… ﻭﺣﺎﻣﺪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺍﺧﻞ ﻗﻔﺲ ﻧﮕﺎﻩ ﮔﺮﻣﺶ ﺭﺍﺍﺯ ﻣﻬﻨﺎ ﻭﭘﺪﺭ ﻭﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﺩﺭﯾﻎ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ ﻭﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺒﺮ ﻭﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﻭﺍﺩﺍﻣﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ، ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭﻟﯽ ﻣﺎﻣﻮﺭﯾﻦ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﺭﻭﺣﯿﻪ ﺑﺎﻻﯼ ﺣﺎﻣﺪ، ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﻭﺻﺒﺮ ﺣﺎﻣﺪ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺣﺎﻣﺪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺟﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﻭﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ .
ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﯼ ﺑﻌﺪﯼ ، ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﯼ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﻭﺟﻬﺎﻧﮕﯿﺮ ﺩﻫﻘﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺩﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺟﻮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ، ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ؛ ﺩﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﯼ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﺎﻭﺭ ﭘﺪﺭ ﻭﻣﺎﺩﺭ ﭘﯿﺮ ﻭﺿﻌﯿﻒ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻣﺎﺩﺭﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﺨﺘﯽ ﺍﺳﺎﺭﺕ ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻪ ﺩﻭ ﺟﻮﺍﻧﺶ ﮐﻤﺮﺵ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ﻭﭘﺪﺭﯼ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺧﻮﺏ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺧﻮﺏ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﻭﺟﻬﺎﻧﮕﯿﺮ ﺩﺳﺖ ﻭﭘﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﻗﻔﺲ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﺎﻣﻮﺭﯾﻦ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺷﻮﺩ ، ﺳﮑﻮﺕ ﻣﻄﻠﻖ ﺣﮑﻢ ﻓﺮﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﻭﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﮔﺮ ﻫﯿﭻ … ﺍﺷﮏ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﻭﻣﺎﺩﺭ ﭘﯿﺮ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﻭﺟﻬﺎﻧﮕﯿﺮ ﺟﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﯽ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺟﻮﺍﻥ ، ﭘﺎ ﺑﺮ ﺟﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﺸﻪ ، ﭘﺪﺭﻭﻣﺎﺩﺭ ﻭﺧﻮﺍﻫﺮﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻝ ﺩﺍﺭﯼ ﺩﺍﺩﻩ ﻭﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻗﺎﺗﻠﯿﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺸﺎﻥ ﺿﻌﻒ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﺪﻫﻨﺪ ﻭ ﻣﺤﮑﻢ ﻭﭘﺎ ﺑﺮ ﺟﺎ ﻭ ﺑﺎ ﺭﻭﺣﯿﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻭ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺮﻭﺯﯼ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﺳﺖ . ۱۵ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﻭﻣﻼﻗﺎﺕ ﺁﺧﺮ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺟﻮﺍﻧﺸﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ .
ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﯼ ﺳﻮﻡ ،ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﯼ ﮐﻤﺎﻝ ﻣﻼﯾﯽ ﺑﻮﺩ ؛ﮐﻤﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﺣﻤﺖ ﺑﺰﺭﮒ ﮐﺮﺩﻧﺶ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺣﺎﻻ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻭﺍﺩﻉ ﺁﺧﺮ ، ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﭘﯿﺮﯼ ﻭﻣﺮﯾﻀﯽ ، ﺗﻮﺍﻥ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﮐﻤﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺲ … ﻣﺎﺩﺭﯼ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﮐﺮﺩﻥ ﮐﻤﺎﻝ ﺯﺣﻤﺖ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺷﺐ ﻭﺭﻭﺯ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻭ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﻣﺠﺪﺩ ﮐﻤﺎﻝ ﺩﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ، ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﺮ ﺧﻮﺍﺳﺘﻦ ﺍﺯ ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮﯾﻀﯽ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﻥ ﮐﻤﺎﻝ ، ﭘﺴﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﻣﺮﺩﺵ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺷﺪ . ﮐﻤﺎﻝ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺯﺧﻤﯽ ﺑﻮﺩ ﻭﻟﯽ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻫﻤﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎ ﻭﺟﺮﺍﺣﺎﺕ ﭘﺎ ﺑﺮﺟﺎﻭ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ، ﺑﺮﺍﺩﺭﺭﺍ ﺩﻟﺪﺍﺭﯼ ﺩﺍﺩﻩ ﻭﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺳﻼﻣﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﺮﺳﺎﻥ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺍﻭ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺰﻥ . ۱۵ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﻭﺩﺍﻉ ﺁﺧﺮ ﮐﻤﺎﻝ ﻫﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ . ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﯼ ﺑﻌﺪﯼ ، ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﯼ ﺳﯿﺪ ﻫﺎﺩﯼ ﺣﺴﯿﻨﯽ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﺴﺮ ﻭﭘﺴﺮ ۸ ﺳﺎﻟﻪ ﻫﺎﺩﯼ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺟﻮﺍﺩ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﺎﺩﺭ ﭘﯿﺮ ﻫﺎﺩﯼ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﻣﯿﺪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺭﺍﻫﯽ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺁﺧﺮ ﺑﺎ ﻋﺰﯾﺰﺷﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ . ﺟﻮﺍﺩ ﻧﯿﺰ ﻣﺜﻞ ﻣﻬﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺩﯾﺪﻥ ﭘﺪﺭ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺒﻨﺪ ﻭ ﭘﺎ ﺑﻨﺪ ﺩﺭ ﻗﻔﺲ ﻭ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺯﺧﻤﯽ ؛ﺷﻮﮐﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ ： ﻣﺎﺩﺭ ، ﭘﺪﺭ ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﺮﻕ ﺩﺍﺭﺩ ﻭﺍﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺯﺧﻤﯽ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺟﻮﺍﺑﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻮﺩﮐﺶ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺍﺷﮏ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻮﺩ .ﻣﺎﺩﺭ ﭘﯿﺮ ﻫﺎﺩﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻬﺮ ﻣﺎﺩﺭﯼ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺖ ： ﻫﺎﺩﯼ ﭘﺴﺮﻡ ﺑﯿﻤﺎﺭﯾﺖ ﭼﻄﻮﺭ ﺍﺳﺖ؟ ﻫﺎﺩﯼ ﮔﻔﺖ ﺷﮑﺮ ﺧﺪﺍ ﺧﻮﺑﻢ ﻭ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﯿﺰ ﺑﻬﺘﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ،ﺁﺧﺮ ﻫﺎﺩﯼ ﻣﺮﯾﺾ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺍﺳﺎﺭﺗﺶ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ ﺍﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﻫﻢ ﺑﺪﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﻭﻟﯽ ﻣﺴﺆﻟﯿﻦ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺍﻫﻤﯿﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺍﻭ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺩﻧﺪ . ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺳﮑﻮﺕ ﺣﮑﻢ ﻓﺮﻣﺎ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻫﺎﺩﯼ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﺩ ﮐﺮﺩﻭ ﮔﻔﺖ ： ﭘﺴﺮﮐﻢ ﺟﻮﺍﺩ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﭘﺲ ﻣﺮﺩ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﻭﻣﺮﺍﻗﺐ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺰﺭﮔﺖ ﺑﺎﺵ ﻭﺑﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﭘﺪﺭﺕ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺣﻖ ، ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ۱۵ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﻭﺩﺍﻉ ﻫﺎﺩﯼ ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﯼ ﺻﺪﯾﻖ ﻣﺤﻤﺪﯼ ﺭﺳﯿﺪ ، ﻣﺎﺩﺭ ﭘﯿﺮ ﺻﺪﯾﻖ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺟﻮﺍﻥ ﺧﻮﺵ ﺻﺤﺒﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﻔﺲ ﻣﯽ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻬﺮﻩ ﯼ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺩﯾﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﮔﺮﯾﺴﺘﻦ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺻﺪﯾﻖ ﮔﻔﺖ ﻣﺎﺩﺭ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﺗﻮ ﻗﺎﺗﻼﻥ ﭘﺴﺮﺕ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﮐﻪ ﭘﺴﺮﺕ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺣﻖ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .
ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺳﺨﺖ ﻭ ﻃﻮﻻﻧﯽ .ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪﻭﺩ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺮﻣﺎﯼ ﺳﺨﺖ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﯿﻢ ﻭ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ۵ﺻﺒﺢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻋﺎ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺸﻨﻮﯾﻢ ﻣﻬﻨﺎﻭﺟﻮﺍﺩ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪ ﺷﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﺪﺭﺍﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭ ﺑﺎﺭﻩ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ،ﺍﻣﺎﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﺒﻮﺩ .ﺳﺎﻋﺖ ۵ / ۵ ﺻﺒﺢ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﺭﺳﯿﺪﻥ ۵ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﻠﯿﺲ ﻭ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻥ ﺩﺭﺏ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺧﺮﻭﺝ ﺁﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﻫﻤﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ .
ﻭﻟﯽ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺍﺫﯾﺖ ﻭ ﺍﺯﺍﺭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻤﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺁﺯﺍﺭ ﻭﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﺎ ﺗﺎﺯﻩ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻋﺼﺮ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﺮﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﺩﻟﺒﻨﺪﺍﻧﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻣﺎ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﻭ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ، ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻏﺴﻞ ﺩﺍﺩﻩ ﻭﺗﺪﻓﯿﻦ ﻧﻤﺎﯾﻢ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻓﻘﻂ ﻭﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﻩ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﯾﺪﻥ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ ﻭﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻓﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺁﺭﺍﻣﺴﺘﺎﻥ ﺑﯽ ﺑﯽ ﺳﮑﯿﻨﻪ ﮐﺮﺝ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﯼ ﺑﺮ ﭘﺎﯼ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﯾﺎﺩﺑﻮﺩ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﺎ ﺩﻟﻬﺎﯼ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺍﺷﮏ ﺑﺎﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﺮﺝ ﻭﺯﻧﺪﺍﻥ ﺭﺟﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺎﻧﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﺗﺮﮎ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩﯾﻢ .
ﺍﯾﻦ ﺷﺮﺡ ﻣﺨﺘﺼﺮﯼ ﺍﺯ ﻭﻗﺎﯾﻊ ۲۴ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻠﺦ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﯿﻢ ﺩ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﻄﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻬﺎﻧﯿﺎﻥ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺁﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﺭﮊﯾﻢ ﺩﯾﮑﺘﺎﺗﻮﺭ ﻭ ﻇﺎﻟﻢ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ ﻭﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ!!! ﺣﺎﻝ ﺭﻭﯼ ﺳﺨﻦ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﻭﻧﻬﺎﺩﻫﺎ ﯼ ﺑﯿﻦ ﺍﻟﻤﻠﻠﯽ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﻭ ﮐﺸﻮﺭ ﻫﺎﯼ ﺍﺭﻭﭘﺎﯼ ﻭﺍﻣﺮﯾﮑﺎﺳﺖ .
ﺁﯾﺎ ﻓﻘﻂ ﻭﻇﯿﻔﻪ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻭ ﭘﺮ ﭘﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺯ ﻭﺑﻮﻡ ﺑﯿﺎﻧﻪ ﺻﺎﺩﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﮐﻨﻨﺪ ؟ ﺁﯾﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﻧﻮﺩ ﻭﺁﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﺎﺕ ﺑﺎ ﺍﻧﺘﺸﺎﺯ ﺑﯿﺎﻧﯿﻪ ﺍﺯ ﺭﮊﯾﻢ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭ ﺗﻮﻗﻒ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ ؟ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺮﺩﺩ؟
ﺁﯾﺎ ﺩﺭ ﻧﺸﺴﺘﻬﺎﯼ ﺭﮊﯾﻢ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺳﺎﯾﺮ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ۵ + ۱ ﻭﺣﻀﻮﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺍﺟﻼﺱ ﻭﻧﺸﺴﺘﻬﺎ ، ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﺑﻪ ﺗﻮﻗﻒ ﺻﺪﻭﺭ ﻭ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺣﮑﻢ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ؟ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺯ ﻭﺑﻮﻡ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭﺁﻧﺎﻥ ﻫﯿﭻ ﮐﺎﺭﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﻨﺪ؟
ﺁﯾﺎ ﻓﻘﻂ ﻭﻇﯿﻔﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺳﺖ ؟ ﺁﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺩ ، ﭼﺮﺍﻍ ﺳﺒﺰ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﻇﺎﻟﻤﺎﻧﻪ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺗﻮﺳﻂ ﺭﮊﯾﻢ ﻧﯿﺴﺖ ؟
ﭼﻄﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﻓﻘﻂ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺷﺼﺖ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﺑﯿﻦ ﺍﻟﻤﻠﻞ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﺱ ﺁﻧﺎﻥ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﻣﻠﻞ ﻭﺣﻘﻮﻕ ﺑﺸﺮ ﻫﯿﭻ ﮐﺎﺭﯼ ﺟﺰ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﺑﯿﺎﻧﻪ ﻏﯿﺮﻩ ﺍﻟﺰﺍﻡ ﺁﻭﺭ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪ ؟
ﺁﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﺳﮑﻮﺕ ﺍﺳﺖ ﯾﺎ ﺳﻘﻮﻁ؟ﺳﻘﻮﻁ ﺍﻧﺴﺎﻧﯿﺖ ﻭﺷﺮﺍﻓﺖ ؛ ﺳﻘﻮﻁ ﺁﺯﺍﺩ ﻣﺮﺩﯼ ﻭﻣﺮﺩﺍﻧﮕﯽ ؛ ﺳﻘﻮﻁ …؟
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﻪ ﻗﻬﻘﺮﺍ ﺭﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻇﻠﻢ ﻭ ﺳﺘﻢ ﺭﮊﯾﻢ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﮐﺮﺩ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻈﻠﻮﻡ ، ﻫﯿﭻ ﮐﺎﺭﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﻣﻨﺘﻈﺮﻩ ﻭﺍﻗﻌﻪ ﻭ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺑﻌﺪﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﯾﺎﺩﺷﺎﻥ ﺑﯿﻔﺘﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﻧﯿﻪ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ؟
ﺁﯾﺎ ﯾﺎﺩﺷﺎﻥ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﺶ ﺷﻬﯿﺪ،ﻫﻢ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺳﯽ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﮐﺮﺩ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻟﻦ ﺩﻩ ﺭﺟﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺣﮑﺎﻡ ﻇﺎﻟﻤﺎﻧﻪ ﻭﺳﻨﮕﯿﻦ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺭﻭ ﺑﺮﻭ ﻫﺴﺘﻨﺪ ؟
ﺁﯾﺎ ﯾﺎﺩﺷﺎﻥ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺎﻥ ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﻧﻔﺮﺩﯾﮕﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺣﮑﻢ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ ؟
ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﺷﮏ ﺑﺎﺭ ﻣﻬﻨﺎ ﻭﺟﻮﺍﺩﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ؟
ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﺿﺠﯿﻪ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﭘﺪﺭﺍﻥ ﭘﯿﺮ ﺩﮔﺮﯼ ﺭﺍﺑﺸﻨﻮﯾﻢ؟ ﺗﺎﮐﯽ ؟ﺗﺎﮐﯽ …؟
ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺷﺶ ﺷﻬﯿﺪ ﺍﻫﻞ ﺳﻨﺖ ﮐﺮﺩ ﺍﯾﺮﺍﻥ
