فاطمه اختصاری، مهدی موسوی و کیوان کریمی از سوی دادگاه انقلاب به حبس های طولانی مدت محکوم شدند.
رئیس شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب این شاعران جوان را در مجموع ۲۶ سال حبس و ۴۲۱ ضربه شلاق محکوم کرده است.
قاضی مقیسه برای فاطمه اختصاری ۱۱ سال و نیم زندان و ۹۹ ضربه شلاق، برای سید مهدی موسوی ۹ سال زندان و ۹۹ ضربه شلاق و برای کیوان کریمی هم ۶ سال حبس و ۲۲۳ ضربه شلاق بریده است.
موسوی، اختصاری و کریمی از جمله ترانه‌سرایان فعال سالهای اخیر بودند که در سال ۸۸ نیز اشعاری را در حمایت از مردم و جنبش سبز سروده بودند.
اطلاعات سپاه در آذرماه سال ۹۲ موسوی و اختصاری را بازداشت کرد و برای مدت بیش از یک ماه در سلول های انفرادی بند دوالف اوین تحت بازجویی و پرونده سازی قرار داد.
آنها یک سال بعد در شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب محاکمه شدند و اکنون حکمی سنگین برای آنها صادر شده است؛ حکمی که مهدی موسوی درباره آن در فیس بوک خود نوشته است:
«نکات خنده دار اتهامات علاوه بر اتهام اصلی که “توهین به مقدسات” و “تبلیغ علیه نظام” بوده و جوک محض است!! مسائلی مثل نگهداری گاز اشک آور بوده که بنده نه تنها در زندگی ام آن را از نزدیک ندیده ام بلکه در بازجویی های چهل روزه در سپاه و حتی در دادگاه یک کلمه راجع به چنین مسائل خنده داری صحبت نشده بود. از آن خنده دارتر آنکه تاریخ حکم به اول تیرماه امسال برمی گردد و این قبل از برگزاری آخرین دادگاه من و شنیدن دفاعیات بنده بوده است.»
به نوشته این شاعر جوان، «برادران در اتهام سازی به بن بستی رسیده بودند» و از این رو مواردی در پرونده به مواردی همچون دست دادن با نامحرم اشاره کرده اند تا بتوانند این ترانه سرایان منتقد را محکوم کنند.
پیش از این، امیر رییسیان وکیل مدافع متهمان این پرونده به خبرگزاری سپاه گفته بود که اتهام اصلی آنها در این پرونده، فعالیت تبلیغی علیه نظام است؛ اتهامی که حداکثر یک سال حبس دارد. اما همان زمان منابع مطلع اشاره کرده بودند که اتهاماتی همچون «اقدام علیه امنیت ملی، ارتباط با رسانه‌های خارجی و هنرمندان اپوزیسیون خارج از کشور» در پرونده این شاعران جوان مطرح شده است.
اکنون سید مهدی موسوی در واکنش به حکم صادر شده، با «بیدادگاه» قانون دادگاه انقلاب، نوشته است:
به گزارش کلمه؛ «همینجا رسما اعلام می کنم که هیچ کدام از جرم های انتسابی را قبول نداشته و صدور چنین احکام ناعادلانه ای به جرم شعر گفتن و کتاب چاپ کردن در سرزمینم را تنها لکه ی ننگی بر شعور انسانی و آزادی بیان می دانم. و امیدوارم که روزی در این سرزمین عدلی جاری شود که کسی را به جرم شعر گفتن و آزاده بودن به زندان های طویل المدت محکوم نکنند.»
