فرانک سیناترا یکی از بزرگترین ستارگان فیلم و موسیقی محسوب میشود. او در طول زندگی هنریش۱۸۰۰ ترانه از خود به جای گذاشت و در ۶۰ فیلم نقشآفرینی کرد. ۱۲ دسامبر ۲۰۱۵ مصادف است با تولد ۱۰۰ سالگی او.
فرانک سیناترا در طی شش دهه فعالیت هنری خود موفق شد به سبکی منحصربهفرد دست یابد و در عین حال علیرغم تغییر سلیقه و ذائقه مخاطبان موسیقی موفقیت تجاری ترانههایش را حفظ کند. او با گذشت زمان به یکی از مهمترین چهرههای موسیقی در آمریکا و جهان بدل شد.
سیناترا به عنوان خواننده، هنرپیشه و چهرهای که با تکیه بر هنرهای گوناگون مخاطبان را جذب و سرگرم میکنند، الگوی بسیاری بوده است.
او با ضبط ۱۸۰۰ ترانه، بازیگری در ۶۰ فیلم، کسب ۹ جایزه گرمی و یک جایزه اسکار به جایگاهی در صنعت فیلم و موسیقی دست یافت که بسیاریها رویای آن را در سر میپرورانده و میپرورانند.
در بین سالهای ۱۹۵۵ تا ۱۹۹۵ همواره یکی از ترانههای فرانک سیناترا در بین فهرست ترانههای پرفروش هفته که مجله معتبر بیلبورد منتشر میکرد، به چشم میخورد.
Something stupid یکی از این ترانهها بود که فرانک سیناترا آن را به همراه دخترش، نانسی اجرا کرده است.
این ترانه در سال ۱۹۶۷ توانست گوی سبقت را از دیگر ترانهها برباید و به ترانهی شماری یک در آمریکا و بریتانیا بدل شود.
استعدادی که کشف شد
فرانک سیناترا در ۲ دسامبر سال ۱۹۱۵ در نیو جرسی به دنیا آمد. پدرش بوکسور آماتور و مأمور آتشنشانی بود و مادر ایتالیاییتبارش نیز رئیس شعبه محلی حزب دموکرات در هوبوکن (Hoboken) در ایالت نیو جرسی.
در بهار سال ۱۹۳۹ هری جیمز، یکی از ترومپتنوازان معروف به استعداد فرانک سیناترا پی برد و به این ترتیب رویای سیناترا برای ضبط نخستین صفحه محقق شد. این دو چهره در طول چند دهه همکاری بیش از ۱۸۰ قطعه مشترک ضبط کردند که بسیاری از آنها به جمع دهترانه پرفروش روز راه یافتند و ماندگار شدند، از جمله ترانه I’ll never smile again.
سیناترا در بهار ۱۹۴۲ فعالیت انفرادی خود را آغاز کرد؛ فعالیتی که در عالم موسیقی و فیلم کمنظیر بوده و است. بازیگری درخشان او در تئاتر پارامونت در نیویورک سبب شد که سیناترا به نخستین الگوی نوجوانان و جوانان آمریکایی بدل شود.
فرانک سیناترا در سال ۱۹۴۲ در جمع هوادارانش در نیویورک
در همین دوران بود که طرفدارانش به او لقب The Voice (صدا) را دادند. سیناترا با صدای ویژه و منحصربهفردش توانست رنگی خاص و بینظیر به شماری از ترانههای مشهور و کلاسیک آمریکایی ببخشد.
بسیاری از ترانههایی که با صدای او اجرا شدهاند، از ترانههای خاطرهانگیز و همیشهسبز دنیای موسیقی محسوب میشوند. یکی از این ترانهها My Way (راه من) است که به گوش کمتر علاقمند موسیقی ناآشناست.
در سال ۱۹۵۰ تارهای صوتی فرانک سیناترا دچار بیماری شد و او به مدت پنج سال از صحنه موسیقی دور بود تا اینکه با ترانهی حزنانگیز In the wee small hours بازگشتی موفق را جشن گرفت. آلبوم Songs for swinging lovers که در سال ۱۹۵۶ به انتشار رسید، ۶۶ هفتهی تمام در بین آلبومهای پرفروش فهرست نشریه بیلبورد بود.
چهره محبوب سینما
فرانک سیناترا را میتوان هنرمندی همهفنحریف دانست. او در طی چندین دهه فعالیت هنری در ۶۰ فیلم نقشآفرینی کرد و در سال ۱۹۵۳ حتی موفق به دریافت جایزه اسکار بهترین نقش مکمل مرد برای بازیگری در فیلم “از اینجا تا ابدیت” شد. از آن پس بود که درهای هالیوود نیز به روی او گشوده شد.
سیناترا به خاطر صدای فوقالعادهاش هم در فیلمهای موزیکال حضور یافت و هم در فیلمهایی جدی مانند “مرد بازوطلایی”.
بازیگری در این فیلم حتی نامزدی جایزه اسکار برای بهترین بازیگر نقش اول مرد را برای سیناترا به ارمغان آورد.
به گزارش دویچه وله؛ فرانک سیناترا تنها به خاطر نقش پررنگاش در صحنه فیلم و موسیقی خبرساز نبود. او از روحی باز و آزاد برخوردار بود، اما این بعد از ابعاد شخصیتی او کمتر مورد توجه رسانهها قرار داشت تا ارتباطاتی که گفته میشد با مافیا دارد.
این هنرمند محبوب که میلیونها دلار کمکهای خیریه انجام داد از دشمنان و مخالفان صریح نژادپرستی بود. او بود که توانست هنرمندانی سیاهپوست چون سمی دیویس جونیر را به موفقیت برساند.
از این دو ترانههایی خاطرهانگیز نیز به جای مانده است، از جمله ترانهی “من و سایهام” که در سال ۱۹۵۸ روانه بازار شد.
سیناترا و زنان
روابط شخصی و عاشقانه فرانک سیناترا نیز از دیگر دلایلی بود که او را در کانون توجه رسانهها قرار داد.
سیناترا در سال ۱۹۳۹ با نانسی بارباتو، عشق دوران دبیرستانیاش ازدواج کرد و سه فرزند نیز حاصل این زناشویی بود.
او اما همسرش را ترک کرد تا در سال ۱۹۵۱ با آوا گاردنر، چهرهی زیباروی هالیوود ازدواج کند. زندگی مشترک این زوج تنها دو سال دوام یافت و چند سال طول کشید تا آنها رسما از هم طلاق بگیرند.
سیناترا در سال ۱۹۶۶ با میا فارو ازدواج کرد؛ رویدادی که از دید رسانههای آن دوران رسواییبرانگیز بود. سیناترا در آن زمان ۵۰ سال داشت و میا فارو ۲۰ سال! عمر این زناشویی نیز پس از ۲ سال به پایان رسید.
باربارا مارکس چهارمین و آخرین همسر فرانک سیناترا بود. این دو در سال ۱۹۷۶ با یکدیگر ازدواج کردند.
آخرین ترانهی جاودانی فرانک سیناترا “نیویورک نیویورک” است که در سال ۱۹۷۷ اجرا شد و ترانهی متن فیلمی به همین نام به کارگردانی مارتین اسکورسیزی و بازیگری رابرت دونیرو و لایزا مینلی بود. این ترانه را میتوان به نوعی سرود غیر رسمی نیویورک نیز دانست.
“صدا” و “آقای چشمآبی” از لقبهایی است که دوستداران فرانک سیناترا برای او برگزیدهاند
فرانک سیناترا در دهه نود میلادی آلبومی تحت عنوان “ترانههای دوصدایی” منتشر کرد که قطعات معروف قدیمی را با اجرا و همکاری ستارگان محبوب آن زمان، از جمله بونو، خواننده گروه معروف U2 دربرمیگرفت.
سیناترا در ۱۴ ماه مه ۱۹۹۸ درگذشت. او علیرغم تمامی خبرهای منفی و شایعات و بدنامیهایی که در رسانهها نصیبش شد، توانست به جایگاهی ویژه در آسمان فیلم و موسیقی دست یابد و به چهرهای بدل شود که توانست “رؤیای آمریکایی” را محقق سازد؛ رؤیای اینکه میتوان با استعداد و پشتکار از هیچ به همه چیز رسید.