یک در نیم‌تنی مربوط به دوره سلوکی ـ الیمایی ( پس از هخامنشی) در محوطه کل چندار شمی ایذه کشف شد. باستان‌شناسان معتقدند، این در بزرگ۵۰۰ کیلویی که به درهای امروزی بسیار شباهت دارد متعلق به بنایی ارزشمند بوده است.
دومین فصل از کاوش‌های باستان‌شناسی محوطه کل‌چندار شمی ایذه با سرپرستی جعفر مهرکیان درحالی به‌پایان یافت که یک در بزرگ با وزنی نزدیک به نیم تن وزن در این محوطه باستانی کشف شد.
«جعفر مهرکیان»، سرپرست هیات باستان‌شناسی محوطه باستانی شمی در رابطه با جزییات کشف این اثر تاریخی در دومین فصل از کاوش‌های باستان شناسی کل‌چندار شمی گفت: «در محوطه باستانی شمی آثار و سازه‌های معماری بسیار ارزشمندی به‌دست آمد که یکی از این آثار مربوط به یک در سفید رنگ نیم تنی می‌شود.»
او می‌گوید: «این اثر تاریخی با پاشنه در و گژن که نمای آن همچون درهای امروزی است، به شکل چهارقاب و با دو سوراخ در جداره لبه کشف شده است. این‌درحالی است که آثاری از آهن نیز روی این در تاریخی مشاهده می‌شود.»
آنطور که این باستان‌شناس اعلام می‌کند: «به احتمال بسیار زیاد این در تاریخی که مربوط به دوره سلوکی ـ الیمایی ( پس از هخامنشی) است در بنایی معتبر به کار رفته است.»
مهرکیان با اشاره بر اینکه، اثر تاریخی به مرور زمان بر اثر کند و کاوهای بی‌رویه و کشاورزی مخدوش و دچار آسیب‌هایی شده است اما این در بزرگ سلوکی ـ الیمایی را همچنان یک اثر منحصربه‌فرد و دقیق و زیبا توصیف می‌کند.
به‌گفته این باستان‌شناس، نوع ساخت این در تاریخی به گونه‌ای است به لحاظ استاتیک و هنگام ساخت دقت فراوانی در آن به‌کار رفته است. به‌طوری که در نوع خود بی‌نظیر و با تمام درهای سنگی ساده‌ای که در اطراف این محوطه باستانی یافت شده کاملا تفاوت دارد.
مهرکیان می‌گوید: «این در تاریخی بلافاصله پس از کشف به پایگاه باستان‌شناسی منتقل شد و به‌زودی در معرض دید همگان قرار می‌گیرد.»
به‌گزارش CHN، این در نیم تنی سنگی درحالی کشف شده که کاوش‌های باستان‌شناسی محوطه شمی ایذه پس از 77 سال دوباره آغاز شده است. اولین فصل از کاوش‌های شمی در سال گذشته به سرپرستی جعفر مهرکیان از ایران و ویتوریا مسینا از ایتالیا درحالی انجام گرفت که باستان‌شناسان ساختارهای معماری نیایشگاهی بزرگی را کشف کردند. این نیایشگاه اسرار بسیاری از باورهای آیینی مردم الیمایی را بازگو می‌کند. همچنین به دلیل کشف صفه و سکوهای بزرگ در این محوطه آیینی، باستان‌شناسان آن را تخت‌جمشیدی از دوره الیمایی نامیدند.
