“ت مثل تقلب” به کارگردانی اورسن ولز محصول سال ۱۹۷۳، جمعه اين هفته 14 تير ماه در برنامه “آنسو” شبکه مستند پخش و نقد می‌شود.
به گزارش مهر، فیلم “ت مثل تقلب” آخرین اثر به جا مانده از اورسن ولز است که می‌توان آن را یک شبه‌مستند درباره جعل، فریب و دروغ در عالم هنر دانست.
دستمایه و منبع اصلی اورسن ولز برای ساخت این فیلم، مستند ناتمام “رایشنباک” بود که در آن زندگی و کار جاعل معروف آثار نقاشان بزرگ؛ المیر دوهوری به تصویر کشیده شده است. اورسن ولز با روایت خودش و تدوین راش‌های این مستند نیمه تمام به بحث درباره جعل و جعل هنر چه در دنیای نقاشی و چه در ساخت فیلم‌های سینمایی استودیویی پرداخته است.
“ت مثل تقلب” به خاطر تدوین تجربه‌گرا و پیچیده‌‌اش همواره در زمره آثار آوانگارد و شاخص ولز است.
برنامه “آنسو” با هدف نمایش و پخش بهترین‌های سینمای مستند جهان جمعه‌ها ساعت 22 از شبکه مستند سیما پخش می‌شود.
این فیلم سال گذشته هم در برنامه دیگری از شبكه مستند سيما پخش شد.
جرج اورسن وِلْز (به انگلیسی: Orson Welles) (۶ مه ۱۹۱۵ – ۱۰ اکتبر ۱۹۸۵) کارگردان، فیلم‌نامه‌نویس، هنرپیشه و تهیه‌کنندهٔ فیلم، تئاتر، رادیو و تلویزیون بود. او اولین بار با اجرای رادیویی جنگ دنیاها اثر هربرت جرج ولز در ۳۰ اکتبر ۱۹۳۸ بود که به شهرت رسید. آنهم به این دلیل که عده‌ای از شنوندگان به تصور اینکه با یک خبر واقعی (از حملهٔ بیگانگان فضایی از مریخ) مواجه شده‌اند، وحشت کرده بودند.
در اواسط دههٔ ۱۹۳۰ دواقتباس تئاتری او به نام‌های وودو مکبث و روایت نمادگرایانهٔ جولیوس سزار در نیویورک شهرت یافتند. وی در سال ۱۹۴۱ کارگردانی، تهیه‌کنندگی و بازیگری در فیلم همشهری کین را به عهده گرفت و ضمناً به عنوان نویسنده نیز در آن همکاری داشت. همشهری کین غالباً در میان نظرسنجی‌های منتقدان فیلم به عنوان بهترین فیلم تاریخ سینما شناخته می‌شود.
بقیهٔ دوران کاری او به دلایل گوناگونی مانند کمبود بودجه، دخالت بی‌جای استودیوها، چه در اروپا و چه در بازگشت کوتاه مدت او به هالیوود زیاد با موفقیت روبرو نبود. با همهٔ این مشکلات اتلو برندهٔ نخل طلایی جشنوارهٔ کن ۱۹۵۷ گردید و نشانی از شر نیز به جایزهٔ برتر جشنوارهٔ جهانی بروکسل نائل آمد. از دید خود ولز دو فیلم محاکمه و ناقوس‌های نیمه شب بهترین فیلم‌هایش بودند. اگرچه ولز توسط استودیوهای بزرگ به حاشیه رانده می‌شد، اما شخصیت جاودانه‌اش از او یک بازیگر پول‌ساز ساخته بود.
در سال‌های واپسین زندگی، ولز در حالیکه فقط بوسیلهٔ بازیگری، تبلیغات و صداگذاری امرار معاش می‌کرد با یک استودیوی هالیوودی به علت سرمایه‌گذاری نکردن بر روی پروژه‌های فیلم مستقلش وارد منازعه شد. در سال ۱۹۷۵ او سومین نفری بود که پس از جان فورد و جیمز کاگنی، جایزهٔ یک عمر فعالیت را از موسسه فیلم آمریکا (اِی اِف آی) دریافت می‌کرد. منتقدان پس از مرگ وی بطور فزاینده‌ای از او تمجید کرده‌اند. او هم اکنون به عنوان یکی از مهم‌ترین هنرمندان هنرهای دراماتیک قرن بیستم شناخته می‌شود. او در سال ۲۰۰۲ در نظرسنجی موسسه فیلم بریتانیا (بی‌اف‌آی) که در مورد ده کارگردان برتر سینما انجام شده بود عنوان بهترین کارگردان تمام تاریخ را کسب کرد.
