” گنه کرد در بلخ آهنگری، به شوشتر زدند گردن مسگری” !

نوشتار زیر با الهام از مقاله پربار هم میهن گرامی آقای احمد صدری است که در وب سایت گاردین منتشر شده است.

یک آمریکائی پاکستانی تبار افراطی به عربستان سعودی می رود؛ و با یک پاکستانی شستشوی مغزی شده وهابی افراطی ازدواج می کند. سپس این زوج به آمریکا می روند و به یک میهمانی اداری که به مناسبت کریسمس برپا شده بود حمله می کنند؛ و 14 تن از مدعوین این میهمانی در این عملیات تروریستی کشته می شوند. حدس بزنید چه کسی باید برای این جنایت نفرت انگیز مجازات شود؟ ایرانی – آمریکائی هائی که هرگز چنین ایدئولوژی افراطی نداشته، و تا آنجائی که می دانیم، هیچ ارتباطی هم با این یا دیگر اقدامات تروریستی در هیچ کجای جهان نداشته اند!

اقدام مجلس نمایندگان آمریکا، در تصویب طرح موسوم به ” قانون بهبود برنامه روادید متقابل و ممانعت از سفر تروریست ها” یا ” اچ . آر 158″ ، یادآور یک داستان قدیمی ایرانی در باره یک حاکمی است که می شنود آهنگری در بلخ، در شمال افغانستان کنونی، جرمی مرتکب شده، و برای اجرای قانون، دستور بازداشت کردن او و زدن گردن وی را صادر می کند. ولی از آنجائی که شهر بلخ دور بود؛ حکم حاکم زدن گردن هر آهنگر دیگری را مجاز می نماید. با این وجود، چون که جلادان نتوانستند در روستاهای اطراف آهنگری را پیدا بکنند؛ تنها کسی را که یافتند، یک مسگر در شهر شوشتر در غرب ایران بود. که حاکم غیور!! دستور اعدام نمودن او را صادر کرد: ” گنه کرد در بلخ آهنگری، به شوشتر زدند گردن مسگری” !

مجلس نمایندگان آمریکا دقیقا آن داستان را به قانون بدل کرده، اگر این مصوبه در سنا نیز تصویب شود و به امضای رئیس جمهور نیز برسد؛ ایرانی – آمریکائی ها از استفاده از برنامه روادید متقابل، بین 38 کشور جهان، که این قانون(روادید متقابل) که به آنها اجازه سفر و اقامت تا 90 روز بدون ویزا به آمریکا را می دهد محروم خواهند شد!

حتی اگر بپذیریم که ملاحظات امنیتی، مجازات جمعی را توجیه می کند؛ ” اچ . آر 158 ” هیچ مجازاتی را برای پاکستانی ها و سعودی های با تابعیت دوگانه را در نظر نمی گیرد. در عوض، ایرانی – آمریکائی ها و افرادی با تابعیت دوگانه از عراق، سودان و سوریه، و افرادی که بین این پنج سال از این چهار کشور(ایران، عراق، سودان و سوریه) دیدن کرده اند؛ دیگر نمی توانند بدون ویزا به آمریکا سفر کنند!

چرا؟ به دو دلیل: یک، اینکه کسی باید مجازات شود. دو، این که کسی برای هدف گرفتن ایرانی آمریکائی ها، متحمل هزینه های سیاسی نمی شود. این مسأله در شرایطی رخ می دهد؛ که هیچ جا ثابت نشده است، که ایرانی آمریکائی ها، یا حتی اتباع ایرانی در فعالیت های تروریستی در آمریکا یا اروپا نقش داشته باشند. آنچه که اکنون می گذرد، نباید با ترور مخالفان جمهوری اسلامی در خارج از کشور توسط حکومت، در دهه 90 میلادی یکی دانسته شود!

اما چرا، هر بار که پای سعودی ها به مسأله تروریسم کشیده می شود؛ از مخمصه در می روند؟ زیرا در میان نخبگان سیاسی آمریکا، و خانواده های متنفذ بوش و ترامپ محبوبیت دارند. همه در باره آل سعود و حملات تروریستی یازدهم سپتامبر دو هزار و یک می دانند؛ همه می دانند که سعودی ها، دهه ها مروّج ایدئولوژی تند وهابی ها بوده اند؛ که امروز تبلور آن را، در القاعده، طالبان، داعش و بوکوحرام، و دهها گروه های تروریستی از چچنی ها و بلوچستان تا چاد قابل مشاهده هستند. با این وجود سعودی ها مصون به نظر می رسند!

تصویب بازی گونه ” اچ . آر 158 ” نمایشی برای پرمشغله نشان دادن مجلس نمایندگان آمریکا بود؛ بدون آنکه ذره ای بر امنیت شهروندان آمریکائی اثری بگذارد. این مصوبه فقط سفر افرادی را که هیچ ربطی به تروریسم ندارند محدود می کند. اما مظنونان به فعالیت های تروریستی، به تحرکات خود بدون هیچ محدودیتی ادامه خواهند داد!

” اچ . آر 158″ شامل افرادی می شود، که به طور مستقیم بین آمریکا و سوریه سفر می کنند. اما مصوبه این واقعیت را نادیده می گیرد؛ که عملا هیچ کس مستقیم وارد سوریه نمی شود؛ افراد مسؤل جذب نیرو در داعش، معمولا از طریق ترکیه به سوریه وارد و از آن خارج می شوند. چرا طرحی را ارائه نکنیم، که برای سفر این افراد محدودیت ایجاد کند؟ زیرا ترکیه، عضو ناتو است، و مواجهه با آن پرهزینه خواهد بود!

این همان ماجرای داستان قدیمی ” بلخ و شوشتر ” ایرانی است؛ چون ایرانی ها هیچ نقشی در عملیات یازدهم سپتامبر 2001 نداشتند؛ در حالی که 15 نفر از 19 نفر از هواپیماربای آن سه شنبه خونین، اهل عربستان سعودی بوده اند. ولی بعد از عملیات یازدهم سپتامبر، صدور ویزای دانشجوئی برای اتباع سعودی محدود نشد. اما این محدودیت در مورد دانشجویان ایرانی اعمال گردید. به نظر می رسد، ما یک بار دیگر ” بهتر قربانی ” هستیم؛ زیرا مجلس نمایندگان آمریکا، ناتوان از یافتن آهنگر بلخ، قصد زدن سر مسگر شوشتر را دارد!

محترم مومنی