پژوهشگران آمریکا و اسلوونی در بررسی تار نوعی عنکبوت، پروتئین جدیدی یافتند که پیش از این کشف نشده بود.
گروهی از پژوهشگران آمریکا و اسلوونی، پروتئینی را در شبکه تار عنکبوت یافته‌اند که بیش از این کشف نشده بود. آنها در مقاله پژوهش خود، در مورد ابریشم “عنکبوت درختی داروین”(Darwin’s bark spider) و غددی که آن را ترشح می‌کنند، توضیح دادند.
ابریشم عنکبوت، پروتئینی است که توسط عنکبوت تولید می‌شود. پژوهشگران از سال‌ها پیش تاکنون، تحت تاثیر ابریشم عنکبوت‌ها بوده‌اند و در مورد آنها به بررسی پرداخته‌اند. هدف آنها این بوده که بتوانند این پروتئین را در آزمایشگاه بازسازی کنند تا مواد جدید و محکمی به وجود بیاورند. این پژوهش جدید، بر عنکبوت درختی داروین، غدد تولید کننده ابریشم و ابریشم‌های تولید شده تمرکز دارد.
عنکبوت درختی داروین، نوعی از عنکبوت‌های گردباف است که تارهای خود را به شکل یک چرخ‌دنده می‌تند. این عنکبوت نسبت به عنکبوت‌های دیگر، بزرگترین شبکه را تولید می‌کند.
پژوهش‌های پیشین نشان داده‌اند که عنکبوت درختی داروین، هفت نوع ابریشم را در قسمت‌های گوناگونی از شبکه خود تولید می‌کند. همچنین در این پژوهش‌ها مشخص شده که ابریشم این عنکبوت، محکم‌ترین نوع در مقایسه با عنکبوت‌های دیگر است. یکی از انواع این ابریشم، “دراگلاین”(dragline) نام دارد. پژوهشگران در این بررسی جدید، گامی دیگر به سوی تحلیل ابریشم دراگلاین و غددی که آن را ترشح می‌کنند، برداشتند.
پژوهشگران در این بررسی، دو نوع آشنا از پروتئین “اسپایدرون”(spindroin) یافتند که در ابریشم بیشتر عنکبوت‌ها وجود دارد. اسپایدرون، پروتئینی است که ساختاری مارپیچی دارد و زمانی که به ابریشم جامد تبدیل می‌شود، ساختار آن، پایداری مکانیکی بالایی می‌یابد. در این بررسی، علاوه بر دو پروتئین شناخته شده موسوم به “MaSp1” و “MaSp2″، پروتئین جدیدی کشف شد که “MaSp4a” نام گرفت.
پژوهشگران با بررسی MaSp4a دریافتند که این پروتئین، مقدار زیادی از یک آمینواسید موسوم به “پرولین”(proline) را در خود جای داده است که می‌تواند عاملی برای قابلیت ارتجاعی باشد. این پروتئین، ترکیبات دیگری که در MaSp1 و MaSp2 وجود دارند نیز در خود جای داده که موجب منحصر به فرد بودن آن می‌شود.
پژوهشگران دریافتند که غده ترشح کننده ابریشم عنکبوت، از غده عنکبوت‌های دیگر بزرگتر است و می‌تواند سرنخی برای قدرت ابریشم عنکبوت باشد.
مقاله این پژوهش، در مجله “Communications Biology” به چاپ رسید.
