پرسپولیس با برتری برابر نفت مسجد سلیمان برای چهارمین بار متوالی قهرمان لیگ برتر شد.
این برای اولین بار در تاریخ لیگ برتر است که تیمی می‌تواند چهاربار متوالی جام قهرمانی را به دست بیاورد. پیش از این فقط دو تیم پرسپولیس و سپاهان توانسته بودند سه بار از عناوین قهرمانی شان دفاع کنند که حالا پرسپولیس با ثبت چهارمین قهرمانی یا به قول فوتبالی‌ها «پوکر» قهرمانی، بالاتر از سپاهان ایستاده است. اینکه سرخ‌های تهرانی چندین سال است می‌توانند لیگ را با قهرمانی به اتمام برسانند بی دلیل نیست؛ در واقع عوامل مهمی پشت سر این قهرمانی است که از آن‌ها بهترین تیم ایران را ساخته است.
برانکو ایوانکوویچ
نمی‌شود از پرسپولیس در لیگ برتر حرف زد و اسمی از برانکو نیاورد؛ سرمربی سابق تیم ملی ایران با بازگشتش به ایران، راهی باشگاه پرسپولیس شد تا عصر باشگاهی درایران را هم تجربه کند. زمانی که برانکو به ایران رسید، پرسپولیس نشانی از تیم قدرتمند لیگ نداشت. آن‌ها تبدیل به تیمی بی روحیه شده بودند که راه قهرمانی را به دست فراموشی سپرده بودند. برانکو نزدیک به یک فصل و اندی زمان نیاز داشت تا به سرخ‌های پایتخت شیوه «قهرمانی» بیاموزد. او رفته رفته اندیشه اش را دیکته کرد و توانست با پرسپولیس سه بار متوالی قهرمان لیگ برتر شود. از همه مهمتر اینکه با این تیم در لیگ قهرمانان آسیا هم تا گام نهایی پیش رفت. چندین اتفاق در این باشگاه رقم زد که بیشتر آن‌ها برای اولین بار بود رقم می‌خورد.
روحیه شکست ناپذیری
انگیزه در بین بازیکنان پرسپولیس موج می‌زند؛ آن‌ها در مقایسه با قبل، «تیم»تر شده اند و کمتر دیده شده در این باشگاه «بازیکن سالاری» رواج پیدا کند. سختکوشی، دوندگی و میل به برتری از فاکتور‌های مهمی بودند که باعث شد پرسپولیس از تیمی نیمه حرفه‌ای تبدیل به تیمی تمام حرفه‌ای در لیگ ایران شود. نتیجه شد آنکه این تیم برای چهارمین بار متوالی قهرمانی اش را جشن گرفت. پرسپولیس حالا با ثبت ۶ عنوان قهرمانی در لیگ، پرافتخارترین تیم تاریخ لیگ برتر هم محسوب می‌شود. آن‌ها به تازگی رکورد جدیدی هم به کارنامه شان اضافه کرده اند که قهرمانی زودهنگام درتاریخ لیگ برتر است. اگرچه پیش از این سابقه سه هفته زودتر قهرمان شدن را در کارنامه داشتند حالا یک هفته رکوردشان را بهبود بخشیده اند و چهارهفته زودتر بار قهرمانی شان را بستند. اگر روحیه برتری جویی و میل به پیروزی به بازیکنان این تیم تزریق نشده بود آن‌ها زودتر از این‌ها در راه رسیدن به قهرمانی درجا می‌زدند.
مدیریت یا ادای مدیریت؟
سهم مدیریت در موفقیت‌های پرسپولیس چقدر است؟ پاسخ دادن به این سوال واقعا دشوار است! این تیم در چندسالی که به صورت متوالی قهرمان شده همواره جابجایی زیادی در سطح مدیریت تجربه کرده است؛ جابجایی‌هایی که البته با انتقاد‌های زیاد و صدالبته با بدهکاری‌های بیشتر، به بعدی سپرده شده است. با این حال، وجه مشترک آن‌ها علاوه بر ضعف مدیریت (!) بالانشینی بوده است؛ شاید عجیب‌ترین قسمت داستان موفقیت‌های پرسپولیس این باشد که با وجود تغییرات پیاپی در سطح مدیریت ثباتش از لحاظ نتیجه گیری را از دست نداده و همواره یکی از تیم‌های مدعی جدول بوده است.
شاکله اصلی
برکسی پوشیده نیست که برگ برنده پرسپولیس بازیکنانش است؛ نه اینکه فوق ستاره‌ای در بین شان ظهور کرده باشد بلکه حضور مستمر و چندساله، بیشتر آن‌ها کنار هم، مهمترین فاکتور برای شکل گرفتن این پرسپولیس کنونی است. از سیدجلال و علیرضا بیرانوند گرفته تا نوراللهی و علیپور، بیشترین بازیکنان این تیم در پست‌های کلیدی، قراردادشان تمدید شد. آن‌ها همان نسل برانکو هستند با همان روحیه برتری جویی؛ حالا هر وقت شرایط از لحاظ مدیریتی و اقتصادی هم به هم ریخته، همین همدل بودن و انسجام باعث شده دوباره تیم نتیجه بگیرد. اتفاقا شاید یکی از عواملی که باعث شد پرسپولیس حتی با دو مربی مختلف (کالدرون و یحیی) دوباره روند نتیجه گیری اش را ادامه دهد همین موضوع است.
چرا بهترین؟
این موضوع را می‌شود هم در سطور بالا جست و هم از لحاظ آماری به آن نگاه کرد؛ اولین تیمی که بیشترین قهرمانی متوالی را دارد، اولین تیمی که زودترین قهرمانی در لیگ را دارد و حالا تیمی که بیشترین قهرمانی در تاریخ لیگ برتر را دارد! پرسپولیس با علی پروین قهرمانی هایش در لیگ برتر را استارت زد، با افشین قطبی دوباره تجربه اش کرد و حالا با برانکو و کالدرون – یحیی، به یکه تازی اش ادامه می‌دهد.
فرارو نوشت؛ آن‌ها برای چهارمین بار متوالی قهرمانی اشان درلیگ برتر را در دیداری خارج از خانه جشن گرفتند که نشان می‌دهد فشار روحی که رقبای آن‌ها تحمل می‌کنند به مراتب بیشتر از پرسپولیس کنونی است.
