بر سرزمینی باستانی ما چه می گذرد؛ که با دارا بودن همه چیز هیچ ندارد؟ اگر هم دارد(که بسیار دارد)، چرا به دست صاحبان اصلی آن نمی رسد؟ در حقیقت غارتگران رژیم خونخوار اسلامی، آمده اند تا هر چه که ایران کهن و حاصلخیز و دارای بسیاری از منابع سرشار زیرزمینی ثروت آور دارد را، درون جیبهای گشاد خویش بریزند؛ و حسابهای بانکی شان را غنی تر کنند!
از موقعی که پای منحوس آخوند دروغگو و بی خردی همچون خمینی دجال و دار و دسته اش به مملکت ما رسیده است؛ جز ادبار و بدبختی برای ملت ایران به وجود نیامده؛ و مردم در بدترین شرایطی که یک فرد ممکن است داشته باشد قرار گرفته اند. این سخن صحیح است، که پیش از رخ دادن قائله ی انقلاب ننگین اسلامی هم، در میهن مان معتاد و فقیر و فاحشه داشتیم؛ اما تعداد معتادان کشور به ده میلیون نمی رسید؛ خیلی کمتر از این رقم بود. میزان فقر تا به این اندازه نبود؛ بسیاری از مردم می توانستند با امکاناتی که در کشور بود؛ بیش از یک شغل رسمی داشته باشند. تنها کسانی فقیر بودند، که یا درآمدهای شان صرف تهیه مواد مخدر مورد نیازشان می کردند؛ و یا سواد نداشتند و از روستاها و شهرهای کوچک به شهرهای بزرگ به ویژه تهران مهاجرت می نمودند.
دامنه فحشا تا به این صورت در جامعه جلوه منفی نداشت؛ چون در مراکز استانهای کشور، مراکزی جهت کار فاحشه ها وجود داشتند؛ که نیازمندان به راحتی از آن محلات استفاده می کردند. بعد از انقلاب منفور آخوندی، آن مراکز بسته شدند؛ اما در بیشتر کوی و برزن سراسر کشور، عشرتکده های متعدد تشکیل گشتند و به کار فحشا پرداختند. کسانی هم که نمی خواستند به طور رسمی در این خانه تن فروشی کنند؛ اما به سبب نیاز مادی و دلائلی دیگر، ناگزیر به انجام دادن آن بودند و هستند؛ به گونه آزاد در خیابانهای شهرها می ایستند و به انتظار مشتریان این صنف می مانند!
بدتر و فاجعه آمیز تر این که، به گفته کارشناسان، سقف سنّ فحشا در کشور، به دوازده و سیزده سال هم تنزل یافته است. از آن هم بدتر، کارهائی که هرگز در میهن ما به انجام نمی رسیدند؛ یا اگر به ندرت وجود داشتند، کسی از آنها چیزی نمی فهمید، و مردم نمی دانستند که اینگونه فحشا نیز، در جامعه آن روز مملکت وجود داشته است. در برخی از پارکهای محله های به اصطلاح بالای شهری، جوانان و مردان تن فروش خودشان را جهت عرضه کالای خویش!! به زنان و مردان نیازمند می فروشند. شنیده می شود که زنهای مجردی هستند؛ که برای رفع عطش جنسی خویش، چون نمی خواهند در زمره فاحشه های خیابانی محسوب بشوند؛ از این مردان تن فروش دعوت می کنند که به خانه های ایشان بروند؛ و در ازای دریافت مبالغی گزاف، به اینگونه زنان خدمات جنسی خویش را ارائه بدهند!
فقر مالی که در بیشتر مواقع زائیده اقتصاد متزلزل و سقوط یافته می باشد؛ برادر دوقلوی فقر فرهنگی در اجمتاع است. هرکدام که در جائی حاضر بشوند؛ آن دیگری هم بلافاصله خودش را به معرکه می رساند؛ تا حلقوم افراد فقیر کشور را، بیش از حد ممکن، در میان پنجه های قوی خویش بفشارند؛ و شیرازه بنیان خانواده ها را از هم بگسلند. این دو عارضه مهلک اجتماعی، مواردی نیستند که فقط به خود افراد فقیر مربوط باشند. یا آنها خودشان به تنهائی موجب به وجود آمدن چنین نقیصه ای در سامانه خانوادگی خویش بگردند. این مشکل نیز ما همه مسائل دیگر، قضیه ای است که دو سر دارد. یک سر خود فرد فقیر است؛ و آن سر دیگر این قضیه، مدیریت ناکارآمد مملکت است؛ که بیش از رعایت وضعیت بد مالی مردم، به فکر منافع خویش و سودهای شخصی شان می باشند!
آنچه که این موضوع را حادتر ساخته، و موجب ویرانی و تباهی بیشتر در زندگی شهروندان ایرانی می باشد؛ فقط دزد و فاسد، سودپرست و خودکامه بودن حکومت بدکاران در کشور نیست؛ آنانی که این کاستی ها را در زندگی شان دارند، کسانی که اینهمه سختی را تحمل می نمایند، و هیچ اعتراضی به شرایط موجود نمی کنند. جرمشان اگر سنگین تر از سردمداران حکومت و دولت در کشور نباشد؛ دست کم به اندازه همانها، در رابطه با کمبود هائی که در وضعیت اقتصادی، و نارسائی های فرهنگی خویش دارند؛ کم کاری می نمایند!
یکی از مهمترین صفات برجسته ای که مردمان ایرانزمین، در پیش از روی دادن این ننگ تاریخی در کشور داشتند؛ حمیت و غیرت ذاتی ایشان بود. آنچه که متأسفانه دیگر معنای زیادی ندارد. چون مفهوم حقیقی این خصیصه های نیکو را، از میان زندگی عادی مردم، به وادی دیگری کشانده اند؛ تا از آنها در محکم نمودن جبرها و فشارهای اجتماع کنونی به کار گیرند. حمیت ( رگداری و رشگوری ) را که اصلا نمی شناسند. غیرت را هم فقط در زمینه بالا و پائین آمدن لچک هائی که بر سر زنان ایرانی تحمیل می کنند به کار می برند؛ بنابراین تنها خود مردم اند که باید داشته های پیشین را به کاشانه های زندگی، و به درون اندیشه و احساس موجود در قلب و مغز ایرانی خویش باز گردانند. اگر مایلند که همچنان ایرانی باقی بمانند و از تازیان تبعیت نکنند؟!
سالها دل طلب جام جم از ما می کرد
وآنچه خود داشت ز بیگانه تمنا می کرد
محترم مومنی
