پرچم ایران در بیشتر ادوار تاریخ دارای سه رنگ شامل رنگهای سبز، سفید و سرخ بوده و می باشد که براي اولين بار در دوران صدارت اميركبير به سال ۱۸۴۹ در سفارت ایران در لندن پرچم شیر و خورشید ايران برافراشته شد.
آنگونه که پروفسور شهباز شهبازی می گوید این است که این سه رنگ با چه تعبیری در آن زمان انتخاب شده‌است محل اختلاف نظر است. ولی رنگ انتخاب رنگهای سبز و سفید بی ارتباط با سنت‌های شیعی و اسلامی نبوده و سرخ نشان دهنده قدرت نظامی بوده‌است. بعدها نشان پرچم تعبیری منطقی بدین صورت یافت که رنگ سبز به عنوان نشان اسلام، رنگ سفید نشان صلح و سرخ نشان رشادت و دلاوری تفسیر شد. این ترسیم پرچم تا زمان انقلاب مشروطیت ادامه پیدا می‌کند. هرچند در ابتدای مشروطیت عده‌ای قصد داشتند که پرچمی سرخ رنگ با نشان شیر و خورشید را جایگزین پرچم سه رنگ کنند. ولی سرانجام الحاقیه پنجم قانون اساسی ۱۲۸۵/۱۹۰۶ مشروطه پرچم سه رنگ سبز و سفید و سرخ بصورتی که اکنون می‌شناسیم همراه با شیر و خورشید را نشان رسمی ایران اعلام می‌کند.
پس از فروپاشی نظام شاهنشاهی در ایران، این پرچم همچنان تا سال ۱۳۵۸ پابرجا بود تا شخصی بنام محمد مسعود عاقلی مقاله ای را در کیهان آن سال زیر نام “پرچم ملی ایران باید تغییر کند” می نویسد که پس از آن طرح تغییر پرچم بر زبان ها افتاده تا در نهایت در اصل هجدهم قانون اساسی جمهوری اسلامی مصوب سال ۱۳۵۸ (۱۹۷۹ میلادی) گفته شده پرچم جمهوری اسلامی از سه رنگ سبز، سفید و سرخ تشکیل می‌شود و نشان جمهوری اسلامی (تشکیل شده با حرف الله) در وسط آن قرار دارد. یک نشان هم اکنون و بعد از انقلاب اسلامی نشانی که بیان‌گر «الله» و شعار «لا اله الا الله» و نمایشگر لاله که سمبل خون شهید است به رنگ قرمز در میان پرچم و روی رنگ سفید قرار گرفته‌است که این طرح توسط حمید ندیمی، دانشیار دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه شهید بهشتی صورت می گیرد.
همچنین ۲۲ «الله‌اکبر» به رنگ سفید و به نشانه پیروزی انقلاب در روز ۲۲ بهمن، در حاشیه پایین رنگ سبز و حاشیه بالای رنگ قرمز با خط بنایی نوشته شده‌است که تعبیر رسمی این پرچم به تفصیل در اصل ۱۸ فصل دوم شرح داده شده‌است.
