اخیرا حزب دمکرات کردستان ایران در نامه خود به سازمانهای سیاسی و مردم از “اشکال گوناگون مبارزه از جمله مبارزه قهر آمیز” به عنوان شیوه ای برای “دفاع و بە عنوان پشتوانەای قوی برای مبارزات مردم و فعالین” سخن میراند. شیوه ای که “ایدە آزادی را از زیر آوار از مدل‌های مختلف بزک شدە استبداد نجات دادە و دوبارە بە جامعە معرفی” می نماید. در آخر این بیانیه آمده که حزب نامبرده از “آزادیخواهان ایران انتظار دارد در این کارزار یار و حامی وی باشند”.
حزب دموکرات کردستان زمانی به این شیوه مبارزه روی می آورد که مبارزات مسلحانه مردم در بند استبداد و استعمار در جهان بیش از صد سال است که غالبا یا ناموفق بوده و یا به یک دیکتاتوری جدید منجر شده است. در ایران نیز مبارزات مسلحانه این حزب و سایر گروههای معتقد به مبارزه مسلحانه نه تنها نتیجه ای نداده بلکه باعث تشدید خشونت و فشار به مردم، امنیتی تر شدن فضای کشور، کشته و اعدام شدن افراد گروههای مسلح، دور شدن مبارزان سیاسی از مردم و وابستگی آنها به دولتهای بیگانه شده است.
در شرائط کنونی نیز موفقیت مبارزه مسلحانه منوط به تشدید خشونت و کشتار است. این شیوه مبارزه درست در زمینی به اجرا در می آید که استبداد در آن از هر جای دیگر قوی تر است. حکومت از امکانات لوژیستیکی فراوان برخوردار است در حالی که گروههای مسلح بدون پشتیبانی دولت های خارجی امکاناتی ندارند و اگر بخواهند به مبارزه ادامه دهند دیر یا زود مجبورند از این دولت ها کمک بگیرند و نهایتا وابسته به ایشان باشند.
حکومت پیشه وری و جمهوری کردستان بریاست قاضی محمد با حضور و پشتیبانی ارتش سرخ بعد از جنگ جهانی در ایران پدید آمدند و اثرات آن هنوز در خاطره ها مانده است. دنباله روی ایشان از شوروی تا حدی بود که سربازان هر دوی این جمهوری ها لباس ارتش شوروی را بتن داشتند و هَر دوی این حکومت ها مدعی بودند که جدائی طلب نیستند. اما معلوم نبود اعلام جمهوری کردستان و آذربایجان در یک کشور مشروطه سلطنتی چه معنی دیگری بجز جدائی طلبی میتوانست داشته باشد؟ گفتنی است که اعدام و شکنجه جمع کثیری از مردم کردستان از جمله قاضی محمد و فرزندانش توسط محمدرضا شاه نیز در عوض اینکه مشکل را حل کند، آن را تشدید نمود. میدانیم و این حقیقتی است که نارضائی از حکومتهای خودکامه شاهی و مذهبی هیچگاه منحصر به مردم کردستان نبوده بلکه تمامی مردم ایران را در بر میگرفته است.
حزب دموکرات کردستان ایران در بیانیه ادعا کرده است که “مهم‌ترین منبع مالی” آن “حق عضویت و کمکهای مالی اعضا و هواداران” است. حتی اگر این ادعا منطبق بر واقعیت باشد (که هر فرد دست اندرکار سیاسی میداند که چنین نیست) با دست زدن به مبارزه مسلحانه وابستگی اش به قدرتهای خارجی غیر قابل انکار خواهد شد.
این حزب که بیست سال از مبارزه مسلحانه دوری جسته بود انگیزه روی آوردن مجدد خود به این شیوه مبارزه را “قبضە نمودن روز افزون قدرت در دستان دیکتاتور و خشونت آمیز شدن بیش از پیش پایەهای نظام استبداد در ایران”، و “باز گذاشتە شدن دست سپاه بە عنوان پاسداران جهل و فساد در غصب کردن همە عرصەهای اقتصادی، سیاسی، دیپلماسی و اجتماعی” و “روشن شدن آن برای همگان” را عنوان کرده است.
اما روی آوردن مجدد این حزب به مبارزه مسلحانه را میتوان به نحو دیگری نیز توضیح داد. همانطور که میدانیم جمهوری اسلامی سالهاست که با کمکهای مالی و نظامی نابجای خود به دولت اسد سوریه، حزب الله لبنان و حماس و … به دخالت های نظامی و سیاسی در برابر اسرائیل و سایر کشورهای منطقه از جمله عربستان پرداخته است. اخیرا با جوانتر شدن کادر حکومت عربستان سعودی ثروتمند، این کشور کوشش دارد به همراه اسرائیل به توطئه چینی علیه ایران دست زند و انگیزه گروههایی مانند حزب دموکرات کردستان و مجاهدین را برای دست زدن به این شیوه مبارزه تقویت نماید تا ایران را گرفتار جنگهای داخلی نمایند و به این ترتیب مقابله به مثل کنند.
مبارزه مسلحانه این حزب نه تنها سبب از میان رفتن بسیاری از هموطنان کرد ما و حضور بیشتر سیاسی و نظامی سپاه و تشدید خشونت در کردستان خواهد شد بلکه نتایج منفی آن متوجه تمامی مردم ایران و مبارزات مدنی همه ایرانیان از جمله مردم کردستان خواهد گردید.
در حالی که مبارزات مردم ایران بیش از 100 سال است که استقرار آزادی، دموکراسی و حقوق بشر را در صدر برنامه های خود دارد، حزب دموکرات کردستان علیرغم اینکه خود را مدافع تمامی مردم ایران معرفی میکند، از زمان تاسیس تا به امروز همواره مقولاتی چون خودمختاری و فدرالیسم، آنهم بر اساس نژاد و زبان، را هدف خویش قرار داده است که به استنباط ما چیزی جز جدایی طلبی از ایران نمیتواند باشد. متاسفانه دولت هائی هم که در پی پیشبرد سیاست های منطقه ای خویش هستند، از این خواست ها پشتیبانی میکنند.
جای تعجب نیست که روی آوردن مجدد حزب دمکرات کردستان به مبارزه مسلحانه با مخالفت جمعی از فعالان حزب و گروههای دیگر مبارزان کرد روبرو شده است. ما امیدواریم که همه احزاب و نیروهای دمکرات و آزادیخواه کرد در مبارزه ای سیاسی و بدور از خشونت بیشتر از این با سایر آزادیخواهان ایران برای استقرار آزادی و حاکمیت ملت مبارزه کنند.
برچیدن نظام استبدادی و سرکوبگر جمهوری اسلامی و استقرار حکومتی مبتنی بر آزادی و دموکراسی خواست همه آزادیخواهان ایران است. ولی راه رسیدن به این هدف ملی نظامی و مسلحانه نیست بلکه مبارزه ای سیاسی و بدور از خشونت است. راهی که گاندی، مصدق، مارتین لوتر کینگ و ماندلا نمادهای آنند. ما یقین داریم که هرگاه اکثریت بزرگ مردم ایران مصممانه خواهان استقرار آزادی و دموکراسی باشند، هیچ نیرویی چه داخلی و چه خارجی نخواهد توانست ایشان را از رسیدن به اهداف خویش باز دارد.
سازمانهای جبهه ملی ایران در خارج از کشور
13 مرداد 1395 برابر 3 اوت 2016
info@iranazad.info
http://www.iranazad.info
