برای نخستین بار تحقیقی جدید نظریه نسبیت انیشتین را در یک کهکشان دوردست تائید می‌کند.
محققان در تحقیقی جدید ثابت کردند رفتار جاذبه در کهکشانی دوردست شبیه رفتار آن در منظومه شمسی است. به این ترتیب نظریه نسبیت انیشتین در کهکشان‌های دورست نیر تائید می‌شود.
این تحقیق از مفهوم کنونی جاذبه پشتیبانی و دلایل بیشتری برای وجود ماده و انرژی تاریک جمع‌آوری می‌کند.
نظریه انیشتین در سال ١٩١٦ منتشر شد و توضیح می‌دهد جاذبه نتیجه مفهومی به نام فضا-زمان است. به بیان ساده این نظریه پیش‌بینی می‌کند چه میزان از حجم یک ماده (در اینجا کهکشان) فضا- زمان را انحنا می‌دهد.
این نظریه از زمان انتشار تاکنون بارها آزمایش شده است. اما تحقیقات جدید گروهی بین‌المللی از محققان به رهبری دانشمندان انستیتو توماس کولت در دانشگاه پورتموث انگلیس، نخستین پژوهش دقیقی است که نظریه نسبیت را در مقیاس ستاره شناسی آزمایش می‌کند.
به گزارش مهر؛ محققان با کمک اطلاعات تلسکوپ‌هابل و تلسکوپ «Very Large» رصدخانه جنوب اروپا در شیلی متوجه شدند رفتار جاذبه در یک کهکشان دوردست شبیه رفتار آن در منظومه شمسی است و این دقیقا همان مطلبی است که انیشتین پیش بینی کرده بود.
