فضاپیمای وویجر 1 پس از خروج از منظومه شمسی و ورود به فضای بین ستاره‌ای، نخستین پیام خود را به زمین مخابره کرد.
فضاپیماهای دوقلوی وویجر 2 و 1 با هدف بررسی سیارات منظومه شمسی بویژه مشتری و زحل در سال 1977 میلادی به فاصله 16 روز از یکدیگر به فضا پرتاب شدند.
ناسا روز پنج شنبه 12 سپتامبر (21 شهریور) بطور رسمی از خروج فضاپیمای وویجر 1 از منظومه شمسی و ورود به فضای بین ستاره‌ای در آگوست 2012 میلادی خبر داد؛ بر اساس داده‌های دریافتی، این فضاپیما در یک منطقه انتقالی خارج از حباب منظومه شمسی در مکانی که تأثیرات خورشید هنوز در آن مشهود است، حضور دارد.
فضاپیمای وویجر 1 پس از گذشت 36 سال از آغاز مأموریت بررسی سیارات منظومه شمسی، در حال حاضر در بخش تاریک و سرد فضا جایی بین ستارگان قرار دارد.
بر اساس اعلام ناسا، نخستین فضاپیمایی که موفق به خروج از منظومه شمسی شده است، پیامی را از فضای بین ستاره ای ارسال کرده که شامل ارتعاش پلاسمای متراکم یا گازهای یونیزه شده است که توسط ابزار موج پلاسمای فضاپیما ضبط شده است.
«دان گارنت» محقق اصلی ابزار موج پلاسمای وویجر 1 در یک کنفرانس مطبوعاتی تأکید کرد: برای نخستین بار موفق به ضبط صدایی در فضای بین ستاره‌ای شده‌ایم و شنیدن این صدای ضبط شده یک رویداد تاریخی و مهم محسوب می‌شود.
به گزارش ایسنا،به گفته «گارنت»، ابزار پلاسمای فضاپیما تاکنون دوبار این صدای ارتعاش را شنیده است که شامل اکتبر تا نوامبر 2012 و آوریل تا می 2013 میلادی است.
در هر دو مورد ضبط شده افزایش میزان صدا به گوش می‌رسد که می‌تواند به معنای افزایش مداوم تراکم باشد.
محققان ناسا بصورت مستمر با دو فضاپیمای وویجر 2 و 1 در ارتباط هستند؛ اما حضور وویجر 1 در فضای بسیار دور دست خارج از منطقه هلیوسفر، ارسال پیام را دشوار کرده است؛ با توجه به فاصله 19 میلیارد کیلومتری فضاپیما از زمین، ارسال هر پیام 17 ساعت بطول می انجامد.
فضاپیمای وویجر 1 در حال حاضر مشغول بررسی ذرات بیگانه و پدیده‌های تاکنون مشاهده نشده در فضای بین ستاره‌ای است.
با پایان یافتن سوخت هسته‌ای دو فضاپیما، ابزار علمی و تحقیقاتی آنها در سال 2025 میلادی خاموش خواهند شد.
