دانشمندان ژاپنی در مطالعه اخیر خود ادعا کرده‌اند میلیون‌ها سیاه چاله در کهکشان ما پنهان شده‌اند.
اخیرا دو اخترفیزیکدان ژاپنی مدعی شده‌اند تعداد بسیار زیادی سیاهچاله در کهکشان ما وجود دارد که از وجود آنها آگاه نیستیم. این سیاهچاله‌ها که “سیاه چاله‌های تنها”(isolated blackholes) نام دارند، در تاریکی گم شده‌اند و اجسام محیط میان ستاره‌ای که شامل گرد و غبار و سایر چیزهایی که بین ستاره‌ها هستند را به سوی خود جذب می‌کنند.
اما این روند ناکارآمد است و بخش زیادی از مواد با سرعت زیاد به فضا رانده می‌شوند. به گفته محققان از آنجا که این جریان با محیط اطراف ارتباط برقرار می‌کند، باید امواج رادیویی تولید کند که تلسکوپ‌های رادیویی انسان بتوانند آنها را تشخیص دهند و اگر اخترشناسان بتوانند آن امواج را از همه سر و صدایی که در کهکشان باقی مانده است، جدا کنند خواهند توانست این سیاه چاله‌های پنهان را مشاهده کنند.
به گفته پژوهشگران یک راه ساده برای مشاهده سیاه چاله‌های تنها از طریق امواج اشعه ایکس است زیرا از آنجا که سیاهچاله‌ها ماده‌ها را از فضا به سمت خود می‌کشند، آن ماده که در حاشیه قرار دارد، سرعتش زیاد می‌شود و آنچه را که به عنوان “قرص برافزایشی”(accretion disk) شناخته می‌شود، شکل می‌دهد. ماده موجود در آن قرص در حالی که به سمت افق رویداد می‌چرخد، خاموش می‌شود و در همین حال اشعه پرتوهای ایکس نیز منتشر می‌کند اما سیاهچاله‌های جدا شده که در مقایسه با سیاهچاله‌های بسیار عظیم، فوق العاده کوچک هستند مقدار زیادی از اشعه ایکس را منتشر نمی‌کنند. برای ایجاد اشعه ایکس ماده یا انرژی کافی در قرص‌ها وجود ندارد.
قرص برافزایشی(accretion disc) یک ساختار دیسک مانند از ماده است که به شکل حلقوی به دور یک جسم خاص می‌چرخد. این جسم می‌تواند یک ستاره جوان، یک کوتوله سفید، یک ستاره نوترونی یا یک سیاهچاله باشد. این چرخش باعث ایجاد گرما و تابش می‌شود و دامنه این تابش برای ستارگان جوان مادون قرمز و برای بازماندگان ستاره‌ای پرتو ایکس است.
به گفته پژوهشگران این مطالعه( “دایاچی تونا”(Daichi Tsuna) از دانشگاه توکیو و “نوریتا کاواناکا”(Norita Kawanaka) از دانشگاه کیوتو ) این جریان‌ها می‌توانند سیاه چاله‌های تنها را در طول موج‌های دیگر قابل مشاهده کنند. این جریان‌ها می‌توانند با مواد اطراف تعامل داشته و شوک‌های بدون برخورد در این تعامل ایجاد کنند. این شوک‌ها می‌توانند میدان‌های مغناطیسی را تقویت کرده و سرعت الکترون‌ها را تسریع بخشند و این الکترون ها نیز تابش سنکروترون را در طول موج رادیویی ساطع کنند.
تابش سنکروترون(Synchrotron radiation) یک تابش الکترومغناطیسی است که توسط یک سنکروترون تولید شود. این تابش مشابه تابش سیکلوترون است اما در حرکت ذرات باردار در سرعت‌های نزدیک به سرعت نور در میان میدان‌های مغناطیسی تولید می‌شود. این تابش به طور طبیعی ممکن است از حرکت الکترون‌ها در یک میدان مغناطیسی بسیار قوی نیز رخ دهد و این تابش در تمام طول موج‌ها از پرتو گاما گرفته تا امواج رادیویی دیده شده است. خصیصه ویژه این نوع تابش قطبش و طیف آنهاست.
به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، سیاهچاله‌های دارای جرم ستاره‌ای گهگاه در منظومه دوتایی با ستاره‌های معمولی قابل ردیابی هستند، زیرا منظومه‌های دوتایی می‌توانند امواج گرانشی تولید کنند و ستاره‌های همراه می‌توانند سوخت لازم برای انفجارهای بزرگ اشعه ایکس را فراهم کنند. سیاهچاله‌های فوق عظیم نیز دارای قرص‌های برافزایشی هستند که انرژی زیادی را منتشر می‌کنند که اخترشناسان می‌توانند آنها را شناسایی و حتی از آنها عکس بگیرند.
