محققان نخستین سند از سنت اهدای گل را یافته‌اند که در آن مریم گلی، نعناع و دیگر گیاهان در خاکسپاری‌های رسمی به کار می‌رفته‌اند.
در دوران مدرن این سنت به عنوان نمادی برای احترام یا یادبود به کار می‌رود اما گفته می‌شود چنین رسمی هزاران سال پیش برای پنهان‌کردن بوی بد جسد در حال پوسیدن اجرا می‌شده است.
همچنین امید می‌رفته که بوی گیاهان از جذب‌شدن حیوانات به گور برای نفوذ به جسد ممانعت کند.
رومی‌های باستان اغلب زمین مزار را به عنوان باغچه تزئین می‌کردند تا ارواح هنگام پرسه‌زدن لذت ببرند.
کشف جدید در عمق گورهای 13 هزار و 700 ساله تا 11 هزار و 700 ساله در غاری متعلق به ماقبل‌تاریخ که به ساحل مدیترانه مشرف است، به دست آمد.
پروفسور دانی نادل و همکارانش از تاریخ‌گذاری رادیوکربنی بر روی گورهای مورد بررسی استفاده کردند.
این گورها شامل 29 اسکلت کودکان و بزرگسالان بود و بذرهای مریم‌گلی، نعناع و علف خنازیر در آن‌ها شناسایی شدند.
به گفته یکی از دانشمندان حاضر در این پروژه، گیاهان گل‌دهنده دارای مکانیسم‌هایی هستند که واکنش‌های مثبت عاطفی و اجتماعی را در انسان‌ها تحریک می‌کند.
تراشیدن کف غار مورد مطالعه برای جادادن گور مطلوب و عمق آن کاملا آشکار است. بنابراین، آماده‌کردن گور یک فرایند طراحی‌شده پیشرفته بوده و این امر دارای مضامین روحی و اجتماعی است که جامعه پیچیده ماقبل کشاوزی را منعکس می‌کند؛ جامعه‌ای که تغییرات عمیقی را در پایان عصر Pleistocene متحمل می‌شده است.
در غار مورد مطالعه بیشترین تعداد گیاه حفظ‌شده گور دوگانه نوجوانان 12 تا 15 ساله و فردی با سن بالغ بر 30 سال بود.
تنها شاهد پیشین گورستان‌های همراه با گل، از گرده‌های گندمی در یک گور نئانتردال در عراق کشف شده بود اما این ممکن است عمل جانور جونده‌ای بوده باشد که عادت به ذخیره‌سازی بذرها و گل‌ها داشته است.
جزئیات این تحقیق در مجله Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده است.
