مناطق اشغالی سوریه توسط ترکیه باید به صاحبانش برگردانده شوند،آمریکا و متحدانش یا روسیه و سوریه؛ بقلم دکتر کاوه احمدی علی آبادی

عضو هئیت علمی دانشگاه آبردین با رتبه پروفسوری

عضو جامعه شناسان بدون مرز(ssf)

متاسفانه کماکان با کوتاهی جهانیان، به خصوص قدرت های بزرگ در مقابل جاه طلبی های دولت کنونی ترکیه مواجه هستیم. “این وضعیت نمی تواند ادامه پیدا کند”. باید صریح برای همه روشن باشد، آیا می خواهید به قیمت ناراحت نکردن ترکیه، تمام بقیه خاورمیانه را از دست دهید؟ انتخاب با شماست. هر کسی که شریک جنایات ترکیه شود، نقشی در آینده خاورمیانه نخواهد داشت. حتی در حد چراغ سبز به ترکیه. دولت ها از شما دستور می گیرند، اما مردم و قدرت های مدنی و بعضاً ارتش های محلی از من. (می توانید ببینید، رژیم ایران که تمام منطقه را کلافه کرده بود، چگونه عاجز و زمین گیر کردم؛ از آتش سوزی های گسترده تا شکارهای خاموش –مهمتر از ترورهای علنی- و بسیج تمام منطقه بر علیه اش و حالا تنها روزشمار قتل نظام کثیف شان را ترسان و لرزان به تماشا نشسته اند). خودتان بهتر از هر کسی می دانید که نقشه کثیف خلافت اسلامی و اتحاد جماهیر بربریت اسلامی در خاورمیانه را چه کسی نقشه بر آب کرد؛ فتنه ای که نیم قرن برایش برنامه ریزی کرده بودند.  

کوتاهی جامعه جهانی در شناسایی عوامل اصلی و پشت پرده نسل کشی ایزدیان -که حالا معلوم شد، جزو نقشه های ابدی ترکیه بوده است، و داعش تنها عاملان روی صحنه و مجری بودند و آمران در ترکیه و برخی مزدوران در اقلیم کردستان عراق بودند، موجب وقیح تر شدن دولت ترکیه و تهدید علنی برای حمله به شنگال (سنجار) شده است. امید می رفت با دولت مسئول کنونی آمریکا و به خصوص اشخاصی که برای بخش خاورمیانه شان و به ویژه سوریه گمارده (و قبلاً با ایشان همکاری خوبی داشته ایم) این تهدیدات و شیطنت ها قطع شود، که متاسفانه هنوز بی عملی در این زمینه دیده می شود. روزی که آمریکا در عراق نیرو پیاده کرد، ترکیه با مخالفت به بهانه مقابله با کردهای پ.پ.ک در مناطق مرزی عراق وارد شد، بوش “یک پیام روشن و قاطع” برای ترکیه فرستاد. آن کافی بود و ترکیه به سرعت نیروهایش را به مرزها بازگرداند و گفت نیاز به عملیات نظامی بیشتر نیست. (می توانید از جرج بوش پسر خودتان سوال کنید) پیام مشابهی برای دیگر کشور غیرمسئول یعنی پاکستان فرستاد تا پاکستان ناگزیر بدان تن داد و با وی همراه شد.

وضعیت مناطق کنونی اشغالی سوریه یعنی سریکانی و گری سپی و مناطق بین شان بحرانی است، و با آوارگی کردها و ایزدی های آن مناطق و اشغال خانه های شان توسط خانواده های داعش و النصره (شاخه سوری القاعده) مواجه ایم، بلکه قطعی مداوم آب روی ساکنان حسکه دیگر قابل تحمل نیست. همین مناطق پیش از اشغال ترکیه از امن ترین مناطق سوریه و مرزهای ترکیه بود و با اشغال ترکیه تقریبا هر روزه درگیری در جریان است که هم از سربازان ترک و هم مزدوران شان کشته می شوند و مردم منطقه جان و مالشان در امان نیست. این مناطق اشغالی سوریه باید به ساکنان آن برگردد. برای من فرقی نمی کند که “آمریکا با متحدشان، ارتش دموکراتیک سوریه” یا “روسیه و متحدش یعنی ارتش سوریه” اقدام به این کار کند. چون ترکیه هم که می گوید، چشم داشتی به خاک سوریه ندارد؛ بسیار خوب این قسم عباس را باید با دم خروس ثابت کند. واگذاری مناطق اشغالی به ارتش سوریه و روسیه و استقرارشان در طول نقاط صفر مرزی (در صورتی که این طرح توسط روسیه و ارتش سوریه صورت گرفت، کردها هیچ اقدامی نمی کنند و تنها تماشاچی باقی می مانند؛ حتی یک قدم). از نظر قوانین بین الملل این حق ارتش سوریه است. در غیر این صورت باید آمریکا با ارتش دموکراتیک سوریه آن را محقق کند. بی عملی تان نه تنها موجب رضایت ترکیه نشده، بلکه ایشان را طلبکارتر کرده است که کوتاهی در قره باغ مورد آخری بود. هم روسیه و هم آمریکا از چنان قدرت بازدارندگی مقابل ترکیه برخوردارند که بدون نیاز به درگیری، آنان را به سوی مرزهایشان عقب برانند و من امیدوارم نیاز به اقدام نظامی نباشد؛ گرچه آن به عنوان آخرین راهکار باید به شکل عاجل در دستور کار قرار گیرد، چون بحران رو به گسترش است و تنها با عقب نشینی ترکیه دوباره همه چیز سامان می یابد. در غیر این صورت، من “حکم قیام سراسری علیه اشغال گران ترکیه و مزدورانش” را در سراسر کردستان خاورمیانه صادر می کنم. حجت تمام.