دکتر کاوه احمدی علی آبادی
عضو هئيت علمي دانشگاه آبردين با رتبه پروفسوري
عضو جامعه شناسان بدون مرز(ssf)
موفقيت سريع كردها در عرصه هاي ديپلماتيك و نظامي و خدمات رساني به مردم چشم گير است. مايه خرسندي است كه عاقبت احزاب و طيف هاي مختلف كردها دريافتند كه حقوق و مطالبات كردها بالاتر از اختلاف نظراتي است كه دارند و توافقات اربيل رقم زده شد. پاكسازي مناطق پيرامون كردستان سوريه نيز با موفقيت دنبال شد كه بايد تداوم داشته باشد و مهمتر از همه، خدمات رساني و كمك رساني به مناطق مختلف كردستان سوريه بسيار فراتر از انتظار بود و اميدوارم كه دولت موقت ائتلاف سوريه نيز بتواند اقدامات مشابه اي را انجام دهد و مي تواند از تجارب كردهاي مناطق شمالي سوريه بهره برد. حملات نظامي تان به نيروهاي وابسته به القاعده را به ويژه معطوف به “انبارهاي تسليحاتي و تداركات شان” (آذوقه و سوخت و غيره) كنيد كه ضرباتي كاري بدان ها مي زند و اركان شان را به هم مي ريزد. تسليح هر چه بيشتر كردهاي سوريه به سلاح هاي سنگين و نيمه سنگين ضروري است و از كردستان عراق بسيار بيشتر از اين ها انتظار مي رود. حزب اتحاد دموكراتيك كردهاي سوريه عايدات گمركي مرزهاي شان با كردهاي عراق را بر طبق همان قراردادي كه سابقاً با اتحاديه ميهني كردهاي عراق بسته اند، تقسيم كنند.
استراتژي زدن جانيان به يكديگر همچنان بايد در سوريه تداوم يابند و گرچه اسد و حاميان اش تلاش بسياري مي كنند تا با وعده و وعيدهاي مختلف، اسلام گرايان تندرو و تروريست هاي القاعده را با خود همراه كنند و بر عليه رزمندگان سوري تهييج نمايند، اما تاكنون توفيق چنداني نداشته اند. پيوستن و گسستن اسلام گراياني كه در داخل سوريه مي جنگند، نشان مي دهد كه كشورهاي حامي مبارزان سوري نبايد تنها به فرستادن سلاح و نيرو به شكلي چشم بسته بپردازند و مهمتر از آن، سازماندهي و پيوندهاي ضروري بين فرماندهان ارتش آزاد سوري با نيروهايي كه از ليبي و تونس وارد مي شوند، ضروري است. اين نكته زماني مهمتر جلوه مي كند كه توجه كنيم نزديك به يك سوم از نيروهاي داعش از تونس آمده اند! اين يعني فقدان توان سازماندهي و فرماندهي درست در كشورهاي حامي رزمندگان سوري كه تنها نيروهايي را به سوريه مي ريزند و توجه ندارند كه بايد آنان طي آموزش، سازماندهي و تماس مداوم و زير نظر مستمر فرماندهان ارتش آزاد سوريه قرار گيرند. فرماندهان ميداني ارتش آزاد بايد به شكل عملي مديريت، فرماندهي و برنامه ريزي هاي لازم را عملياتي كنند و نيروهاي تحت امرشان را در كنترل و هدايت مداوم شان داشته باشند و گرنه ريختن اسلام گرايان از كشورهاي ديگر به داخل سوريه به صرف خود، كمك شاياني به بهبود شرايط نمي كند. ارتش آزاد سوريه نيز اگر توان آن را ندارد كه از تمام انبارهاي تسليحات اش حفاظت كند، بايد انبارهاي اصلي تسليحات اش را در خاك كشورهاي همسايه مستقر سازد (همچنان كه مركز دولت موقت ائتلاف سوريه در خاك تركيه است) و نه در داخل سوريه كه نيروهاي القاعده بتوانند آن ها را به چنگ آورند. انبارهاي آن سوي مرز به راحتي مي توانند توسط نيروهاي امنيتي و نظامي كشورهاي همسايه پشتيباني شوند و تعداد اندك رزمندگان سوريه براي حفاظت شان كافي است و خيال همگان از جمله طرف هاي غربي جمع خواهد بود كه به دست تروريست هاي القاعده نمي افتد. آن دسته از سلاح هايي را كه از رژيم اسد بدست مي آوريد و در زمره سلاح هايي نيستند كه به دردتان بخورد؛ مثل موشك هاي اسكاد يا سوخت موشك و هواپيما، به سرعت نابودشان كنيد تا ارتش اسد طي پاتك نتواند دوباره به چنگ شان آورد. به خصوص كه ميزان چرخش و دست به دست شدن مناطق تصرف شده در سوريه بسيار بلاست.
به شكار شكارچيان بايد در تمامي نقاط سوريه بيافزاييد و ناامن نمودن هر منطقه اي براي جانيان بسيار مهم است. تاكتيك تخريب مناطقي كه از آن عقب نشيني مي كنيد به نظر مي رسد توسط نيروهاي داعش موثرتر به كار مي رود (!) و ارتش آزاد در اين زمينه كم كاري مي كند. آن بايد به شكلي حساب شده صورت گيرد؛ به خصوص مناطقي كه مي بينيد رژيم اسد نيروهاي زيادي در آنجا جمع كرده تا حملاتي وسيع را عملياتي كند، پس از مقاومت مكفي، با عقب نشيني تدريجي تان بايد مرحله به مرحله، هر منطقه را منفجر كنيد؛ فقط فراموش نكنيد كه آن انفجارها نبايد جزو مناطق حياتي براي مردم و كشور (مثل سدها، نيروگاه ها و زيرساخت هاي حياتي و غيره) و مناطق مسكوني و تجمع غيرنظاميان باشند. حفر تونل و منفجر ساختن مناطق استراتژيك نظام اسد از زير بايد ادامه و گسترش يابد. حمله راكتي و خمپاره اي تنها محدود به برخي از فرودگاه ها شده كه بايد به همه فرودگاه هاي مهم گسترش يابد؛ به خصوص حملات به فرودگاه دمشق را بايد چنان افزايش دهيد كه تقريباً روزانه و هر روز بي وقفه از نقاط مختلف بدانجا اصابت كنند.
با تداوم جنگ در سوريه و عقب افتادن نشست ژنو 2، بايد پذيرش پناهندگان و آوارگان سوري بسيار بيشتر از آنچه هست در دستور كار كشورهاي حامي مردم سوريه قرار گيرد. به ويژه كشورهايي كه كمك هاي مادي و تسليحاتي و غيره نمي كنند و پذيرش تعدادي از آوارگان به شكلي موقت يا دائمي حداقل كاري است كه مي توانند انجام دهند. كشورهاي حاشيه خليج بايد در اين زمينه همكاري بيشتري از خود نشان دهند.
