نتایج بررسی‌های دانشگاه هاروارد نشان می‌دهد انتقال حیات از کهکشانی به کهشکان دیگر به احتمال زیاد از طریق انبوه سیارک‌های مهاجر صورت می‌گیرد.
اگر چه کره زمین تنها سیاره‌ای در جهان است که انسان از وجود حیات در آن مطلع است، اما بعید به نظر می‌رسد که این سیاره تنها محلی باشد که زندگی در آن جریان داشته باشد و محققان بر این باورند سیارک‌ها در انتقال حیات از کهکشانی به کهکشان دیگر نقش حیاتی ایفا می‌کنند.
آنان می‌گویند سیارک‌ها و همین طور شهاب سنگ‌ها می‌توانند قابلیت‌های زندگی را از کهکشانی به کهکشان دیگر ببرند و این امر در مورد کهکشان راه شیری نیز رخ داده است.
مبنای این طرز تلقی فرضیه‌ای به نام پان اسپرمیا است که بر اساس آن زندگی در جایی به وجود نمی‌آید بلکه همواره در جهان وجود داشته، بذرهای آن در جای جای جهان هستی، پراکنده شده و پیوسته از نقطه‌ای به نقطه دیگر انتقال می‌یابد.
حامیان این فرضیه با بررسی و رصد ستارگان دوردست و تجزیهٔ طیف نوری آنها به شواهدی از امکان وجود مولکول‌های حیاتی در غبار پیش منظومه‌ای به دست آوردند. آنها عنوان کرده اند که سیارک‌ها و شهاب‌سنگهایی که از این غبارها به وجود می‌آیند، می‌توانند حامل ترکیبات آلی و هاگ باکتری‌ها باشند. این اجرام که از سنگ و یخ تشکیل شده‌اند، قادرند این مواد را از فشارهای موجود در فضا حفظ کنند و به صورت سالم به زمین یا دیگر سیاراتی برسانند که حیات در آنها جریان دارد.
بر اساس محاسبات محققان دانشگاه هاروارد نزدیک به ۱۰ تریلیون سیارک در کهکشان راه شیری وجود دارد که قادر به انتقال حیات هستند و حدود ۱۰۰ میلیون سیاره به قطر ۵۰۰ کیلومتر و تقریباً ۱۰۰ سیاره در ابعاد کره زمین می‌توانند شرایط انتقال حیات بدین شیوه را داشته باشند.
به گزارش مهر به نقل از نیواطلس، البته این نگرانی وجود دارد که تشعشعات ماورا بنفش این فرایند را با اختلال مواجه کند. همچنین اشکال حیات که بدین شیوه شکل می‌گیرند بسیار متنوع می‌باشند.
