هفتاد و دومین دوره مراسم گلدن گلوب در کنار لبخندهای بسیار و اهدای جوایز متعدد، شاهد اهدای جایزه یک عمر تلاش حرفه‌ای سیسیل ب.دومیل به جرج کلونی هم بود.
سخنرانی کلونی با یک جوک شروع شد و با تشویق ایستاده حضار به پایان رسید.
این در حالی بود که تینا فی یکی از مجریان مراسم، کلونی را که در کنار نوعروسش نشسته بود، در آغاز هدف یکی از صحبت‌های طنزآمیزش قرار داده بود.
او گفت: جرج کلونی امسال با امال علم‌الدین ازدواج کرد. امل وکیل حقوق بشری است که روی پرونده اِنران کار کرد، مشاور کوفی عنان در زمینه سوریه بود و به عنوان یکی از اعضای کمیته سه نفره سازمان ملل که مسئولیت تحقیق درباره قوانین تخطی جنگی در نوار غزه را بر عهده داشتند، انتخاب شد. بنابراین، البته که شوهرش باید جایزه یک عمر تلاش حرفه‌ای را دریافت کند.
اما ساعتی بعد کلونی 53 ساله که برای دریافت جایزه یک عمر تلاش حرفه‌ای سیسیل ب.دومیل روی صحنه بود تمام جمعیت را حیرت‌زده کرد و آن‌ها را به سکوت وا داشت.
کلونی که روی کت تاکسیدویش یک دکمه با حروف «من شارلی هستم» به نشانه همبستگی با کارمندان کشته‌شده حامی آزادی بیان در مجله شارلی ابدو (پدر کلونی گوینده سابق اخبار بوده و خود او هم فیلم «شب بخیر و موفق باشی» درباره ادوارد آر مورو را کارگردانی کرده است) نصب کرده بود، سخنرانی خود را با یک شوخی درباره هک شدن کمپانی سونی آغاز کرد.
کلونی به شوخی گفت: اینجا آمدن و ملاقات دوباره دوستان قدیمی همیشه جالب است و حالا هم که دیدیم همه هک شده‌اند، خوب است که شانسی برای ملاقات رو در رو و معذرت‌خواهی کردن برای همه چیزهای شیطنت‌آمیزی که پشت سر هم گفتیم داریم.
بعد هم این جنتلمن نیک‌خواه درباره مسخره بودن نمایش‌های جوایز صحبت کرد و از تمام حضار سالن به خاطر اینکه توانسته‌اند تا اینجا پیش بروند تعریف کرد. او گفت: اگر در این اتاق هستید معنی‌اش این است که موفق شده‌اید. می‌توانید کاری که همیشه آرزویش را داشتید را انجام دهید و برایش مورد تجلیل هم قرار بگیرید و این به هیچ‌وجه به معنی بازنده بودن نیست. یادم نمی‌آید لورن باکال چه جوایزی برد اما یادم می‌آید که گفت بلدی چطوری سوت بزنی استیو؟ لب‌هاتو می‌چسبونی به هم و فوت می‌کنی. و به هیچ‌وجه هم نمی‌دانم رابین ویلیامز چه نشان‌هایی با خود به خانه برد، اما مسلما «کارپه دیِم» و «از لحظه لذت ببرید پسرها» را به یاد دارم. هیچ وقت آن را فراموش نخواهم کرد.
اما بخش آخر سخنرانی کلونی بود که واقعا تاثیر گذاشت. این بازیگر، فیلمساز درباره پیدا کردن عشق با همسرش امل در سن 53 سالگی سخن گفت. او گفت: من خودم هم سال خیلی خوبی داشتم. ببینید، وقتی کسی را که دوستش دارید پیدا می‌کنید اتفاق متواضع‌کننده‌ای است – مخصوصا اگر تمام زندگی‌تان منتظر بوده باشید، و وقتی که از زندگی‌تان 53 سال گذشته باشد، امل، نمی‌دانم چه کیمیاگری ما را کنار هم آورد، از اینکه شوهرت هستم نمی‌توانم بیشتر از این سربلند باشم.
به گزارش مهر به نقل از دیلی بیست، و بعد هم کلونی بخش پایانی سخنرانی‌اش را به راه‌پیمایی‌های در پاریس و فراتر از آن بعد از تیراندازی‌های شارلی ابدو اختصاص داد. او گفت: و یک چیز دیگر: برای تکرار چیزی که همه‌مان درباره‌اش حرف می‌زنیم. عده زیادی نه تنها در پاریس بلکه در سراسر جهان راهپیمایی کردند و آن‌ها مسیحی و یهودی و مسلمان بودند. آن‌ها برای این راهپیمایی کردند که بگویند ما با ترس راه نمی‌رویم. این کار را نخواهیم کرد. او حرفش را با این جمله تمام کرد: من شارلی هستم. ممنونم.
جایزه سیسیل ب دومیل سال پیش به وودی آلن اهدا شده بود.
