سفینه فضایی وویجر ۲ ناسا به عنوان دومین شیء ساخت بشر، چهار دهه پس از شروع سفر از مرزی پایانی قلمروی خورشید گذشت و به فضایی میان‌ستاره‌ای رسید.
دانشمندان اعلام کردند که سفینه وویجر ۲ (Voyger ۲) چهل سال پس از پرتاب از کره زمین در فاصله بیش از ۱۹ میلیارد کیلومتری از آن از مرزی که حاشیه قلمروی خورشید را مشخص می‌کند، گذشته است.
هنگامی که این سفینه که طولانی‌ترین ماموریت فضایی تا به حال را انجام داده است، از این مرز گذشت، پیام ضعیفی را ارسال کرد که دانشمندان اکنون آن را رمزگشایی کرده‌اند.
این سفینه ساخت ناسا دومین سفینه (پس از وویجر ۱) است که از «هلیوسفر» یا «هورسپهر»، حبابی متشکل از ذرات باردار با سرعت فوق‌صوت که از خورشید به سمت بیرون پرتاب می‌شوند، خارج می‌شود. سفینه وویجر ۱ که یک ماه پیش از وویجر ۲ به فضا پرتاب شد، ۶ سال زودتر و پس از فرستادن تصاویر از سیاره‌های اورانوس و نپتون از مرز را درنوردید و به فضای میان‌ستاره‌ای وارد شد.
اکنون وویجر ۲ – با وجود اینکه دانشمندان در آغاز تصور نمی‌کردند این سفینه بتواند به حاشیه منظومه شمسی برسد، دقیق‌ترین تصاویر تا به حال را از این مرز فرستاده است.
هورسپهر را می‌توان به صورت یک جبهه هوای کیهانی تصور کرد: مرزی مشخص که در آن ذرات باردار پرتاب شده از خورشید با سرعت فوق‌صوت (باد خورشیدی) به یک باد سردتر میان‌ستاره‌ای که از یک ابرنواختر منفجر شده در میلیون‌ها سال پیش برخورد می‌کند. زمانی تصور می‌شد که باد خورشیدی به تدریج با افزایش فاصله محو می‌شود، اما وویجر ۱ ثابت کرد که حد مرزی وجود دارد که که در آن کاهش دمای ناگهانی و افزایش تراکم ذرات باردار که پلاسما نامیده می‌شوند، رخ می‌دهد.
داده‌های دقیق‌تری که وویجر ۲ فرستاده است، نشان می‌دهد که شکل هورسپهر شبیه لبه پیشرونده یک گلوله پلاستیکی است. به عبارت دیگر هورسپهر دست کم در دو نقطه‌ای که سفینه وویجر از آن عبور کرده است، شکلی نامتقارن دارد.
به گزارش همشهری آنلاین به نقل از گاردین، وویجر ۲ همچنین شواهدی درباره ضخامت «پوش خورشیدی» (نطقه بیرونی هورسپهر) و نقطه‌ای که باد خورشیدی با باد فضایی میان ستاره‌ای مواجه می‌شود (منطقه ضربه خروجی) و شکلی شبیه موج ایجاد شده در جلوی یک کشتی در اقیانوس پیدا می‌کند، به دست داده است.
