مطالعات جدید نشان می‌دهد 25 درصد دهانه‌های ماه حاوی بقایای عظیم سیارک‌هایی هستند، که آن‌ها را شکل داده‌اند.
تحقیق جدید مبین این واقعیت است که دانشمندان باید بیش از پیش برای پاسخ به این پرسش که ماه از چه موادی ساخته شده، تلاش کنند.
دانشمندان به رهبری ژونگ یو از دانشگاه پوردو و «موسسه علوم کاربردهای حسی از راه دور» در پکن از مدل‌های رایانه‌یی برای شبیه‌سازی شکل‌گیری دهانه‌های ماه توسط برخوردهای سیارک‌ها، استفاده کردند.
آن‌ها دریافتند که یک چهارم تصادم‌های صخره‌های فضایی بر روی ماه با سرعت 43 هزار و 130 کیلومتر بر ساعت رخ می‌دهند که این سرعت بالا بوده، اما نه به اندازه‌ای که سیارک را از صحنه محو کنند.
دیگر شبیه‌سازی‌های این تیم تحقیقاتی حاکی از آن است که در چنین سرعت برخوردی، ماده ناچیزی از سیارک تبخیر شده و بخش اعظم آن به سمت دیوارهای دهانه جدیدا شکل‌گرفته پرتاب می‌شوند.
چنان‌چه دهانه دست کم 20 کیلومتر یا بیشتر، عریض باشد، بقایای برخوردکننده تمایل دارند به هنگام سقوط این دهانه برخوردی به دلیل گرانش ماه در قله مرکزی تجمع کنند.
یافته‌های مطالعه جدید ظهور مواد معدنی به نام اسپیلین و اولیوین در قله‌های مرکزی دهانه عظیم ماه مانند کوپرنیکوس (با عرض 93 کیلومتر) را توضیح می‌دهند.
وجود اسپینل و اولیوین در بسیاری از سیارک‌ها معمول است، بنابراین ممکن است این سیارک‌ها و دیگر موادی که دانشمندان تصور می کردند بومی خود ماه هستند، در واقع، از طریق تصادم‌های صخره‌های فضایی وارد محیط این قمر شده‌اند.
جزئیات این مطالعه در Nature Geoscience منتشر شد.
ایسنا
