داعش گروهی تروریستی است و پ. ک. ک. گروهی چریکی؛ البته که از نظر حکومت ترکیه آن دو با هم فرق می کنند

دکتر کاوه احمدی علی آبادی
عضو هیئت علمی دانشگاه آبردین با رتبه پروفسوری
عضو جامعه شناسان بدون مرز (ssf)
گروه داعش با سازمان پ. ک. ک. زمین تا آسمان فرق می کند. داعش حیوان صفت ترین گروه تروریستی است که کشتار و قتل عام نه فقط مخالفان که هر جنبده ای که به خلافت اش تن ندهد در دستور کار دارد (که البته از طرف میت و تعدادی از اسلام گرایان بیمار ترکیه همه جور حمایت می شود) و نه تنها جنایت جنگی که جنایت علیه بشریت و نسل کشی ایزدیان را در کارنامه اش دارد، در حالی که پ. ک. ک. گروهی چریکی است که اولاً حملاتش تنها معطوف به نظامیان و افراد مسلح بوده و نه تنها برعلیه غیرنظامیان عملیاتی انجام نمی دهد که بسیاری از غیرنظامیان را از چنگال تروریست ها نجات داده است و حتی از بابت یک مورد از عملیات شان که علاوه بر نیروهای نظامی دیوار ساختمان مجاور را خراب کرد و غیرعمدی تعدادی غیرنظامی نیز کشته شدند، به سرعت از آن عذرخواهی کرد و ثانیاً “آغازگر جنگی کنونی نبود” که چندین بار یک طرفه اعلام آتش بس کرد، اما برخی از مقامات نادان و متعصب ترکیه آن را رد کردند!

همه شاهد نحوه آغاز درگیری حاکمیت ترکیه با پ.ک.ک. بودیم. اردوغان زیر توافقی زد که هیئت مشترک مذاکرات کننده ترک-کرد زیر آن امضا کرده بودند (که به بیانیه مشترک کاخ دلمه باغچه معروف شد). دلیل آن که حکومت ترکیه هرگز برای مذاکرات صلح طرف سوم و خارجی -اتحادیه اروپا- را نپذیرفت نیز به همین خاطر بود که هر موقع مایل بود، زیر توافق بزند و دبه کند. سپس بمب گذاری های وحشیانه علیه تجمع گروه های ضد جنگ کرد، به خصوص در انفجار انتحاری آنکارا –گردهمایی با عنوان نان، صلح و دموکراسی- روی داد که نه فقط داعش مسئولیت آن را نپذیرفت که در مجلس ترکیه نیز حزب عدالت و توسعه با هر گونه تحقیق درباره آن مخالفت کرد (به عبارتی همه چیز مشخص است) و نیروهای مسلح ترکیه جنگ با کردها را شروع کردند و شهرها و مناطق مسکونی جنوب شرق ترکیه را به اسم مبارزه با پ.ک.ک. به خاک و خون کشیدند و هنوز بر تداوم آن اصرار دارند. برای اثبات این که مشکل حاکمیت ترکیه اساساً با تروریست ها نیست بلکه هر مخالفی را تحمل نمی کنند کافی است به آمار بالای روزنامه نگاران زندانی در ترکیه و حتی دستگیری اساتید دانشگاهی که دولت ترکیه را لفظاً به صلح دعوت کردند اشاره کرد. بنابراین نه تنها هدف پ.ک.ک. که تحقق وعده های تاریخی معوقه ملت کرد است، درست است که حتی “اینک” روش شان برای رسیدن به آن نیز تروریستی نیست و البته مسالمت آمیز نیز نیست؛ همچون نلسون ماندلا که مبارزه مسلحانه را نیز در دستور کار داشت (برخلاف گاندی) و اینک همگان حتی مقامات ایالات متحده آمریکا آن را یک قهرمان می دانند و پرزیدنت اوباما زمان فوت اش او را کسی دانست که الگویش بوده است.
از نظر حاکمیت ترکیه البته که پ.ک.ک. با داعش فرق می کند. حاکمیت ترک “در عمل” نه تنها به جای مبارزه با داعش، به کردها در ترکیه، سوریه و عراق حمله می کند که میت به داعش انواعی از کمک های نظامی، لجستیکی و حتی آموزشی می دهد و مأموران و دادستان هایی که یک محموله از کمک های میت به داعش را توقیف کردند، دستگیر و اخراج شدند و در حالی که نه فقط کردها که تمامی اقوام میدانی منطقه مدعی هستند ترکیه به داعش حمله نمی کند و به آنان کمک می کند تا به کردها حمله کنند (و حتی اردوغان نتوانست شادی حاصل از پیروزی های اولیه داعش در کوبانی را پنهان کند و خبر نداشت که جوجه ها را آخر پاییز می شمارند) برخی ازمقامات ترکیه به حملات خیالی داعش به نیروهای ترک رو آورده اند که مایه تمسخر همگان شد. بماند که میت با مهندسی داعش نه فقط کردها که درصدد است کار اسلام گرایان ترکیه را نیز یکبار برای همیشه تمام کند. اکنون وضعیت در ترکیه بسیار وخیمتر از آن چیزی است که رسانه های رسمی انعکاس می دهند (همان گونه که در سوریه نیز رسانه های رسمی موقعی به عمق فاجعه پی بردند که دیگر دیر شده بود) و ترکیه در شرف ورود به “جنگ داخلی تمام عیار” است که تعریف و تمجید از کارهای فاجعه بار مقامات ترکیه کمکی که نمی کند هیچ موجب می شود ناگهان کار ترکیه مشابه وضعیت سوریه شود و آن گاه دیگر گوشزد کردن اشتباهات مقامات ترک دیر شده و مشکلی را حل نمی کند. اردوغان در حالی که مدام از اسد انتقاد می کرد، در عمل ثابت کرد که از او بسیار برای اداره کشوری بزرگ مثل ترکیه (یا سوریه) نالایق تر است.