بهاره هدایت از سوی کانون مدافعان حقوق بشر به عنوان برنده جایزه «تلاشگر حقوق بشر» سال 1394 هجری شمسی معرفی شد.
نرگس محمدی، نایب رییس کانون مدافعان حقوق بشر که در زندان اوین به‌سر می‌برد، تندیس منشور کوروش را به نشان جایزه تلاشگر حقوق بشر به بهاره هدایت که او نیز در زندان اوین به‌سر می‌برد، اهدا کرد.
تنديس منشور كوروش که توسط نسیم باقری، آتنا دائمی و نرگس محمدی- هم بندی‌های بهاره هدایت-، بر روی چوب معرق‌کاری شده بود، در مراسم روز جهانی حقوق بشر در بند زنان زندان اوین، به بهاره هدایت اهدا شد.
کانون مدافعان حقوق بشر از سال 1386 هجری شمسی، هر سال از میان تلاشگران حقوق بشر، یک نفر را به‌عنوان برنده جایزه «تلاشگر حقوق بشر» معرفی می‌کند. این جایزه در روز جهانی حقوق بشر- 10 دسامبر- اهداء می‌شود.
بهاره هدايت پس از دریافت این تندیس، با تشکر از کانون مدافعان حقوق بشر، زنان و مردان ایران را محق‌تر از خود برای دريافت اين جايزه دانست.
کانون مدافعان حقوق بشر با انتشار بیانیه‌ای، به بیان چرایی اهدای جایزه «تلاشگر حقوق بشر» سال 1394 به بهاره هدایت پرداخته است.
در بیانیه کانون مدافعان حقوق بشر در خصوص جایزه «تلاشگر حقوق بشر» سال 1394 آمده است:
«بهاره هدایت، متولد سال 1360، در سال 1380 وارد دانشگاه امور اقتصادی در تهران شد. او و امين احمديان- يكی از فعالان جنبش دانشجویی-، در دهه هشتاد وارد انجمن‌های اسلامی و فعاليت‌های دانشجویی شدند که این حضور، به آشنایی و ازدواج اين دو فعال دانشجویی منجر شد.
كارت عروسی بهاره و امين برای تاريخ 23 تيرماه 1387 بود اما صبح روز عروسی، بهاره به‌جای سالن آرايشگاه و عروسی، به سلول انفرادی بند 209 زندان اوين رفت؛ بازداشتی که سومين بازداشت او بود.
اولين بازداشت بهاره هدایت، 22 خرداد ماه سال 1385 و در تجمع فعالان زنان در ميدان 7 تير تهران بود كه به‌موجب آن، به دو سال حبس تعليقی محکوم شد. دومین بازداشت او 18 تير ماه سال 1386 و در پی تحصن دانشجویان در اعتراض به بازداشت فعالان دانشجویی در مقابل دانشگاه پلی‌تكنيك بود. چهارمين بازداشت بهاره هدایت، هنگام تحويل سال 1388 در مقابل زندان اوين و در همراهی با خانواده‌های زندانيان سياسی- عقيدتی بود. پنجمين بازداشت او 9 دی ماه 1388 بود كه به موجب اين بازداشت، بهاره به هفت سال و نیم زندان محکوم شد.
از سوی دیگر بهاره هدایت، در حالی که در زندان به‌سر می‌برد، پس از انتشار بیانیه‌ای که به امضای او و مجيد توكلی رسیده بود، به شش ماه حبس دیگر محکوم شد.
درحالی‌كه حكم آزادی بهاره هدايت، پس از اعمال ماده 134 در تاريخ بیست و یکم مرداد ماه 1394 به زندان اوين ابلاغ و آزادی او طبق اين حكم لازم‌الاجرا شده بود، آزادی بهاره هدایت بدون ارائه دلیل قانونی صورت نگرفت.
در تاریخ 29 مرداد ماه 1394 و پس از گذشت چند روز از نگهداری غير قانونی بهاره هدایت در زندان اوین، حکم دو سال حبس تعليقي سال 1385 او را به اجرا گذاشته و مانع آزادی‌اش شدند؛ اين درحالی است كه تا اين تاريخ، چنين حكمی در پرونده او مطرح نشده بود.
بهاره هدايت همچنین علاوه بر عضويت در شورای مركزی دفتر تحكيم وحدت و عضويت در انجمن اسلامی دانشكده امور اقتصادی، در كميسيون زنان ادوار تحكيم نيز فعال بود و از همين‌رو در فعاليت‌های زنان برای احقاق حقوق خود نيز فعاليت می‌كرد.
از سوی دیگر او با خانواده‌های زندانيان سياسی- عقيدتی همراهی و از حقوق تحصيل و فعاليت‌های صنفی- سياسی دانشجويان حمایت کرده است. همچنین بهاره هدایت در جريان اعتراض‌های مردم ايران پس از برگزاری انتخابات سال 88، با فعاليت‌های پی‌گير و مستمر خود و با مصاحبه‌ها و حضور در محافل اعتراضی، نه تنها صدای رسای جنبش دانشجويی بلكه صدای مردم معترض به نتايج انتخابات نیز شد. او اكنون بيش از 6 سال است كه در زندان به‌سر می‌برد.
به اين ترتيب كانون مدافعان حقوق بشر به پاس فعاليت‌های مستمر و تأثيرگذار بهاره هدايت در جنبش دانشجويی ايران و فعاليت‌های او در حوزه حقوق زنان، چه در سطح دانشجويان و چه در سطح فعاليت زنان ايران و حضور فعال در ارائه گزارش‌های دانشجويی در حوزه حقوق بشر در نشست‌های كانون مدافعان حقوق بشر، حضور در نشست‌های همگرايی زنان و تحمل شش سال حبس و تداوم آن تا دو سال ديگر كه به طور غيرقانونی اعمال شده است، همچنين به پاس رفتارها وعملكردهای مسالمت‌آميز و مداراگرایانه‌اش، جايزه تلاشگر حقوق بشر سال 1394 را تقديم اين زن شجاع و فعال مدنی می‌کند.»
بر همین اساس، هم‌بندی‌های بهاره هدایت در مراسمی که به‌مناسبت روز جهانی حقوق بشر در بند زنان زندان اوین برگزار کرده بودند، با اهدای تنديسی نمادین از منشور كوروش که توسط نيسم باقری، آتنا دائمی و نرگس محمدی بر روی چوب معرق‌کاری شده بود، از این فعال دانشجویی و فعال حقوق زنان تجلیل کردند.
در ابتدای مراسم روز جهانی حقوق بشر، فريبا كمال آبادی- مدرس فلسفه- در سخنانی با تبريک اهدای جايزه «تلاشگر حقوق بشر» كانون مدافعان حقوق بشر به بهاره هدايت، به سال‌ها مبارزات خستگی‌ناپذير بشر در استيفای حقوق زنان، اقليت‌ها و محرومان، اشاره و در این خصوص سؤال‌هایی را مطرح کرد. او پرسید: «آيا تعريف موجود از مفهوم حقوق بشر و اساساً تعريفمان از بشر كامل و رسا است؟»، «آيا استيفای حقوق انسانی مساله‌ای صرفاً اجتماعی، سياسی و حقوقی است و از طريق اقداماتی در حوزه‌های مذكور، حاصل خواهد شد يا مستلزم استحاله و دگرگونی عميق و اساسی در بنياد تمدن بشری است؟» و «برای استقرار عدالت و اعطای كل ذی حق حقير ما نيازمند اتخاذ چه نگرش‌ها و بكارگيری چه روش‌هايی هستيم؟»
نسيم زرگران، زندانی عقيدتی دیگری بود که سخنان خود را با عنوان رهايی چيست، آغاز كرد و در ادامه پرسید: «آيا آنكه به‌دليل اعتقاداتش در زندان به‌سر می‌برد، اسير است يا آنكه به‌خاطر اعتقادات خودش، ديگران را به زندان می‌اندازد؟»
به گزارش سایت کانون مدافعان حقوق بشر، مهوش ثابتی، مدرس علوم تربيتی نیز با ابراز امیدواری نسبت به اینکه همه ملت‌ها و دولت‌ها نه فقط اعلامیه جهانی حقوق بشر را بپذیرند بلکه به اجرای مفاد آن نیز ملزم و متعهد باشند، گفت که اين فرآيند، مستلزم دركی عميق، باوری قلبی، تعهدی استوار و نيز تمرين و ممارستی همه جانبه و مستدام است.
پس از خانم ثابتی، فاطمه (آتنا) دائمی، مدافع حقوق بشر در سخنانی با اشاره به تلاش‌های افرادی که به گفته او برای آزادی، بهای سنگینی پرداخته‌اند، بهاره هدایت را یکی از این افراد معرفی کرد. او گفت که زندان بهاره هدایت، موجب رشد آگاهی و شناخت و ارائه مبارزه برای آزادی در ميان نسل‌شان شده است.
شكوفه آذر ماسوله، فعال اجتماعی، زندانی دیگری بود که شعر و دل نوشته‌ای را با عنوان «به تو می‌انديشم، به تو ای بانوی مهر و عاطفه» قرائت كرد.
مريم اكبری منفرد، زندانی سياسی نیز در سخنانی با بیان اینکه حمايت از حقوق بشر، از وظايف اصلی هر انسان آزاده‌ای است، گفت که از تمامی افراد عدالت خواه، فارغ از هر حزب و گروه و مذهب، انتظار می‌رود كه برای احقاق حقوق بشر تلاش كنند.
نرگس محمدی، نائب رييس كانون مدافعان حقوق بشر نیز در سخنانی گفت: «روز جهانی حقوق بشر در سراسر جهان، در اجتماعات باشكوه و در سالن‌های مجلل و با حضور مسئولان و مقام‌ها برگزار می‌شود اما ما امروز در بند زندان اوين و در میان ديوارهای بلند و سرد زندان و در اجتماع زنان زندانی سياسی وعقيدتی و در حصار زندانبانان اين روز را گرامی می‌داريم.
او گفت: «سال گذشته برای اهدای جايزه سالانه تلاشگر حقوق بشر به عالم برجسته، مولوی عبدالحميد به زاهدان رفتم و چه زيبا است که امروز برای تقديم اين جايزه به بانوی شجاع و جوان، بهاره هدايت به زندان اوين پای گذاشته‌ام.
خانم محمدی در ادامه با اشاره به مشاهداتش از آن چیزی که «سودای عشق و مهر بی‌نظیر بهاره هدایت به همسرش» می‌نامید، پرسید که بهاره هدايت تاوان چه چيزی را می‌پردازد؟
این مدافع حقوق بشر در ادامه با بیان اینکه در بند زنان، مادران دور از فرزندی زندانی هستند كه فراق فرزندان چون پاره آتشی بر دامانشان نشسته است، پرسید که این مادران به كدامين گناه به بند كشيده شده‌اند؟ او همچنین پرسید: «دختران جوان اين سرزمين به كدام دليل با احكام سنگين در حبس نشسته‌اند؟»
خانم محمدی در بخش دیگری از سخنان خود گفت: «درميان ما حتی يك نفر تروريست يا مرتكب عمليات خرابكارانه وجود ندارد اما همه محكوم به احكام سنگين هستيم.»
او با بیان اینکه در بند زنان زندان اوین، 23 زن زندانی در مجموع، متحمل بيش از215 سال حبس هستند، گفت: «گويی اين زنان در اخذ محكوميت‌های سنگين، گوی سبقت از مردان هم تراز در اتهامات مطروحه خود را ربوده‌اند.» خانم محمدی در ادامه این میزان محکومیت را اعمال آشكار تبعيض عليه زن دانست و گفت: «هرگاه جنبش زنان در پی برابری حقوق در تحصيل، شغل، حقوق خانواده و مدنی برآمده است، هزار و يك دليل شنيده‌اند كه زنان به دلايل زيست شناختی و فيزيولوژيكی هم تراز مردان نمی‌توانند باشند و ضعيف‌تراز مردان هستند، اما قضات محترم و مأموران امنیتی در برخورد با زنان، نه تنها زنان را هم پای مردان بلكه در پاره‌ای موارد، بالاتر از آنان فرض می‌كنند که در صدور احكام سنگين، نحوه نگهداری و شرايط حبس، اين امر كاملاً مشهود است و البته بهاره هدايت يكی از آن زنان است.»
نرگس محمدی در پایان سخنان خود گفت: «بايد آموخت كه راه صلح و حقوق بشر، نه در يك شب بلكه در طول زمان پيموده خواهد شد ولی اين به آن معنا نيست كه بايد نشست و نظاره كرد. تحقق حقوق بشر با خواست مردم هر سرزمين، نهادينه و ممكن خواهد شد و لازمه آن، اشاعه آگاهی در ميان مردم است. آگاهی لازم است اما كافی نيست. بايد در كنار آگاهی، حركت و رفتار جمعی را در نهادهای مردمی به كار بست تا در فرايند اين پروسه زمان‌بر، ضمانت اجرای حقوق بشر را نيز حاصل كرد.»
او افزود: «رويكرد تضمينی حقوق بشر در جوامعی چون جامعه ما پای گرفتن نهادهای مدنی است كه در كنار تضمين نظارتی جهانی، كاربردی مؤثر و حتی برتر خواهد يافت. از اين منظر، اصرار بر حفظ نهادهای موجود و مطالبه جدی از دولت برای اتخاذ چنين رويكردی، نگاهی استراژيک است.»
