دکتر کاوه احمدی علی آبادی
عضو هئيت علمي دانشگاه آبردين با رتبه پروفسوري
عضو جامعه شناسان بدون مرز(ssf)
اقدام رزمندگان سوري در آتش بس با رژيم اسد در یکی از مناطق حومه دمشق براي ارسال كمك هاي انسان دوستانه به مردم در محاصره آنجا، معنوي ترين، اخلاقي ترين، انساني ترين و حتي اسلامي ترين كاري بود كه تاكنون كرديد و شايد خود ندانيد. همان گونه كه در صلح حديبيه اكثر صحابه اسلام، دلخور و مأيوس شده بودند، مگر پيامبر اسلام (كه روح اديان را درك كرده بود) و حتي زماني كه پيامبر بدان صلح تن داد، برخي از صحابه اذعان كردند كه هرگز تا بدان حد به رسالت محمد شك نكرده بودند. آيات قرآن نازل شد و آن را فتح المبين خواند و نه هيچ يك از پيروزي هاي نظامي مسلمين را، بلكه قرارداد صلحي كه حتي مشركان در آن دستي برتر نسبت به مسلمانان داشتند! خداوند با رسول اش مي خواهد بفهماند كه صلح پيروزي براي همگان است و بازنده ندارد و از اين سبب، فتح المبين است و جنگ حتي اگر برنده اي داشته باشد، در سوي ديگر بازنده اي دارد و معمولاً پيروز حقيقي ندارد، وقتي به كشته ها و خسارت هايي نگاه مي كنيم كه به كمك گفتگو و به طرق مسالمت آميز قابل حل بودند؛ با كمي انعطاف بيشتر، با اندكي گذشت افزون تر. ديديم كه پس از صلح حديبيه نيز بسياري از مشركين و دشمنان ديروز به مسلمانان و ياران فرداي پيامبر و صحابه تبديل شدند، چون راه حق براي حقانيت نياز به جنگ ندارد و تنها بدان تن مي دهد، زماني كه ناگزير به دفاع از جان و هستي انسان ها شود. شما رزمندگان سوريه ديروز كه حاضر شديد، به خاطر كودكان و مردم در محاصره، پرچم خود را كنار بگذاريد و پرچم رژيم اسد را برافراشته كنيد، نشان داديد كه لااقل در اين تجربه، نفس آن رسالت محمد را درك كرده ايد. اين جان ها و انسان ها هستند كه ارزشمند و مقدّس اند و نه پرچم ها و نوشته ها و پرچمي كه بر روي سر مشتي جنازه افراشته گردد، كوچكترين ارزشي ندارد؛ نه اخلاقي و نه ديني و نه انساني؛ و انساني هايي كه نجات داديد و مي دهيد، ارزشمندند.
با اين همه، از كنش ها و واكنش هاي بسياري ديگر از رزمندگان سوري و حتي برخي از ارتش آزاد سوريه و به خصوص اسلام گرايان ميانه سوري مي توان دريافت كه آنان نسبت به صلح و آتش بس با رژيم جنايتكار اسد ابا دارند و تنها قصاص او و مزدوران اش را عدالت مي شمرند. از اين سبب، لازم ديدم كه نكاتي را خاطر نشان سازم. اگر شما با نيروي قهري نظامي بر اسد و جانيان اش پيروز شويد، يك پيروزي عمدتاً دنيوي است و چربش قدرت و اراده شما را بر اراده آنان به ثبوت مي رساند. اما اگر با كلام و گفتگو، آنان را از طمع قدرت دور سازيد و به مصالحه يا آتش بس تن دهيد، آن پيروزي كلام بر سلاح است و از اين سبب، پيروزي بزرگ معنوي است و به ميزاني كه مانع كشتار شديد، اجر اخروي برايتان خواهد بود و شما عملاً منجيان كساني شديد كه اگر مصالحه نمي كرديد، قرباني، كشته و هلاك شده بودند. به همين سبب است كه قرآن مي فرمايد كه اگر يك نفر را به ناحق بكشيد، انگار كه تمام جهانيان را كشته ايد و اگر يك نفر را نجات دهيد (و درحقيقت تولدي دوباره بخشيد)، انگار تمام جهانيان را نجات داده و زنده كرده ايد و به همين سبب است كه قرآن فقط از صلح حديبيه به عنوان فتح المبين نام مي برد و نه از هيچ جنگي دگر كه مسلمانان با شمشير بر دشمنان پيروز شدند.
روزي كه اسد با گفتگو و گذشت هاي بزرگ كنار رود، يعني بشارت رهبران حقيقي ما -كودكان سوريه- تحقق يافته است و چنان كه آنان در سرودهاي شان از قلب هاي كوچك شان به ما وعده داده بودند: عاقبت ترانه ها بر انفجارها پيروز شدند. عاقبت لبخندها و اشك ها بر بمب ها چيره مي شوند. عاقبت عاطفه ها بر خشونت ها پيروز خواهند گشت. عاقبت…
