دكتر كاوه احمدي علي آبادي
عضو هيئت علمي دانشگاه آبردين با رتبه پروفسوري
عضو جامعه شناسان بدون مرز
بازيگران و بازي هاي تمام طرف ها در سوريه به گونه اي است كه هنوز يك پازل تكميل نشده، ريزش قطعاتي از آن منجر به اين مي شود كه قطعات موجود به كمك ورود قطعاتي جديدي به سوي تكميل پازلي ديگر پيش رود و اين بازي همچنان ادامه دارد و گويي تا جوخه سوريه تمامي شروران منطقه را مجازات نسازد، بازيگرانش را رها نمي سازد!
در سوريه گردابي درست شده كه تندروهاي اسلامي و تروريست هاي سراسر جهان را به سوي خود مي كشد و به سوي جانيان رژيم اسد و حاميانش مي فرستد؛ هر ضربه آنان به همديگر بازي چند سر باخت براي خودشان و تمام كساني است كه از نيم قرن پيش با “طرح كمربند سبز” و رشد بنيادگرايي اسلامي (درحقيقت فرهنگ جاهليت اعراب 1400 سال پيش) در خاورميانه اميدوار بودند كه با كنار رفتن حكومت هاي حامي غرب در خاورميانه، اين طيف ها و باندهاي اسلام گرا به قدرت برسند و “اتحاد جماهير بربريت اسلامي” در خاورميانه تشكيل شود، كه ديديم در ابتداي بهار عربي نيز چنين شد و اسلام گراياني كه قبلاً انقلابي نبودند، به محض جدي شدن تعويض ديكتاتورها به سرعت وارد عرصه شدند تا از خلاء قدرت ايجاد شده سوءاستفاده كنند و انقلاب ها را به نفع خود بدزدند و مصادره كنند، اما با توصيه هاي به موقع و اقدامات حساب شده اي كه صورت گرفت، نه تنها انقلاب دزدها ساقط شدند و تنها اسلام گرايان پايبند به دموكراسي بر جاي ماندند، بلكه بهار عربي كه آغازش بر عليه ديكتاتوري بود و حكومت هاي ديكتاتوري و نيمه ديكتاتوري نظامي را هدف گرفته بود، چيزي نگذشت كه تغيير زاويه داد و بر عليه ديكتاتوري هاي مذهبي و اسلامي و سنتي شد. حالا انقلاب دزدها در دام خود افتاده بودند. اين درسي بود كه همگان از بابت انقلاب دزدي در ايران در سال 57 گرفته بودند و نقاب از چهره رژيم مزور ايران مدتي بود كه در خاورميانه افتاده بود و به خصوص جنبش سبز آخرين ضربه را براي سقوط اين نقاب زد و هر گروه و طيفي كه در خاورميانه مورد حمايت ايران بودند، در بهار عربي خانه خراب شدند. طراحاني كه اين نقشه شان را “شطرنج بزرگ” خوانده بودند (كه با ساقط كردن شاه در ايران شروع به اجرايي شدن كرده بود) و مزدوران شان در منطقه و آلت دست شان اسلام گرايان پرورش يافته در طول اين چند دهه، حتي در كابوس هاي خود نيز نمي ديدند كه همين اسلام گرايان نه تنها به سوي ساقط كردن خشن ترين ديكتاتوري هاي سابق كشيده شوند كه حتي به هم بزنند و همديگر را تضعيف و نابود سازند و نقشه هاي اين نيم قرن شان نيز با آنان بسوزد و نابود شود؛ و اين چيزي است كه اينك در بهار عربي و به خصوص در سوريه به وضوح روي مي دهد و عاملي شده تا آگاهان غرب نيز هيچ عجله اي براي توقف درگيري ها در سوريه نداشته باشد؛ به خصوص آمريكا كه مي بيند اسد و حاميان اش يك جنگ نيابتي به جاي آمريكا با القاعده و تروريست هاي كشيده شده به سوريه انجام مي دهند و از يازده سپتامبر به اين سوي هرگز اين تعداد از تروريست هاي سراسر جهان، آن هم بدون تلفات براي آمريكا كشته نشده اند. تو گويي دستي نامرئي همگان را به سويي مي برد كه هدف اصلي هيچ يك از بازيگران نيست و بازيگران به هر ميزان كه ايفاي نقش مي كنند، باز نمي توانند مانع از آن حركت كلي شوند و بيشتر در باتلاق آن فرو مي روند و بدون اين كه بدانند يا بخواهند، تنها آن پازل دستان نامرئي “عدالت” را كامل مي كنند.
جنگ در سوريه ادامه خواهد داشت و سخت تر نيز خواهد شد. ايران و حزب الله و شبه نظاميان عراقي به نفع اسد باز خواهند جنگيد و هلاك خواهند شد، اسلام گرايان بيشتري به سوريه خواهند آمد و كشته خواهند شد و توسط عربستان و قطر حمايت خواهند شد و غرب نيز به كمك به ارتش آزاد سوريه و حمايت از ائتلاف سوريه و البته كمك هاي انسان دوستانه به مردم سوريه ادامه خواهد داد؛ تا كنفرانس ژنو 2؟ حتي پس از آن. چون كنفرانس ژنو 2 –اگر به نتيجه رسد، تنها مي تواند موجب آتش بس بين ارتش آزاد و رژيم اسد شود، نه سايرين؛ و تنها مي تواند منتهي به “هم جنگ-هم صلح” شود. لااقل تا زماني كه شرايط آنقدر براي اسد دشوار نشده تا خود را ناگزير به توافق ببيند و اسلام گرايان وابسته به القاعده در سوريه به اندازه كافي تضعيف نشده باشند. بنابراين قصاص جانيان و شكار شكارچيان ادامه خواهد داشت؛ براي آنان كه ظلم و به خصوص به نام دين جنايت كردند و مي كنند؛ “در جوخه سوريه”.
