هیچ خبری از وضعیت سلامتی و چگونگی نگهداری کایلی مور گیلبرت، شهروند استرالیایی بعد از اقدام به خودکشی در دست نیست و هیچ یک از مسئولان قوه قضائیه و سازمان زندان ها توضیحی درباره وضعیت او که علیرغم صدور حکم همچنان در بند ۲ الف سپاه زندانی است نداده اند.
رضا خندان، فعال مدنی و همسر نسرین ستوده که در بند زنان زندان اوین زندانی است روز سه شنبه ۱۵ اردیبهشت در فیسبوک شخصی خود از سه بار اقدام به خودکشی کایلی مور گیلبرت در بازداشتگاه امنیتی خبر داده بود آقای خندان گفت که هیچ اطلاعی از وضعیت خانم گیلبرت ندارد و نمی داند وضعیت سلامتی او الان به چه صورتی است.
کایلی مور گیلبرت، پژوهشگر سیاست خاورمیانه و تحصیل‌کرده دانشگاه کمبریج است که از پاییز سال ۱۳۹۷ بازداشت شد، اما خانواده وی بازداشت او را تا اواخر تابستان ۱۳۹۸ رسانه‌ای نکردند. او از سوی دادگاه انقلاب به اتهام جاسوسی به ده سال زندان محکوم شده و در حالی که براساس قوانین جمهوری اسلامی باید به بند عمومی منتقل شود همچنان در بند ۲ الف که زیر نظر سپاه پاسداران است نگهداری می شود.
خانم گیلبرت در دانشگاه ملبورن در زمینه مطالعات اسلامی تدریس می‌کرد و مشخصات وی در وبسایت این دانشگاه خاطرنشان می‌کند که تحقیقات وی بر کشورهای خلیج فارس، حاکمیت استبداد، و نقش فناوری‌های جدید رسانه‌ای در فعالیت‌های سیاسی تمرکز دارد.
رضا خندان گفت که در ملاقات کابینی با نسرین ستوده در جریان اقدام به خودکشی خانم گیلبرت قرار گرفته است. او توضیح داد: “جزئیات اینکه چگونه اقدام به خودکشی کرده را نمی دانیم اما از زمان بازداشت، در شرایط وحشتناک و غیرقابل تحمل بازداشتگاه امنیتی به سر می‌برد و اجازه ارتباط با دیگر زندانیان را ندارد و از آزادی یا انتقال او به بند عمومی جلوگیری می‌شود. آنطور که خبر داریم او از خانواده خودش و همچنین دولت و سفارت استرالیا به دلیل سکوت درباره وضعیت اش به شدت ناراحت و خشمگین است و در این مدت هم تلاش کرده که با نامه یا شکوائیه وضعیت خود را به بیرون از زندان اطلاع رسانی کند که ماموران مانع شده اند. حتی امکان دریافت پول و خرید از فروشگاه زندان مانند سایر زندانیان هم از او سلب شده و در شرایط بسیار سختی به سر می برد.”
آقای خندان درباره سکوت خانواده مور گیلبرت گفت: “خانم گیلبرت از خانواده اش بسیار خشمگین است. متاسفانه به خانواده ها گفته می شود که سکوت کنید تا وضعیت زندانی بدتر نشود و نیروهای امنیتی و بازجوها همچنین فشارهایی را متوجه خانواده می کنند. خانواده ها هم تصور می کنند که با سکوت مشکل حل می شود اما می بینیم که نتیجه این سکوت وضعیت فعلی خانم گیلبرت است که علیرغم قطعی شدن حکم هم همچنان در بازداشتگاه امنیتی به سر می برد. در حالی که بازداشتگاه امنیتی اصلا شرایط زندان را هم ندارد. سلول انفرادی رسما دستشویی است. فضای دو سه متری که توالت دارد و توالت استفاده می شود را کرده اند سلول و محل زندگی فرد این اسم اش دستشویی است نه زندان. و فکر کنید یک آدم دو سال تمام در این دستشویی زندگی کند که حتی تخت هم ندارد. باید روی زمین و روی موکت بدون تشک و بالش بخوابد در حالی که براساس آیین نامه خود سازمان زندان ها، زندان باید تخت داشته باشد.”
به گزارش خبرنامه ملی ایرانیان به نقل از کمپین حقوق بشر در ایران؛ آقای خندان گفت: “فرد در تمام مدتی که در بازداشتگاه امنیتی است از لحظه ای که وارد ساختمان این بازداشتگاه می شود باید دائم چشم بند بزند. هرکجا که از سلول بیرون برود. گاهی سلول ها دو نفره یا چند نفره هستند دیگر نمی توان از توالت استفاده کرد و باید زنگ بزنید یک نفر بیاید شما را با چشم بند ببرد دستشویی بیرون. بازجویی و دادسرا و بهداری و هواخوری و حمام همه جا به همین وضعیت است. شرایط واقعا غیرقابل تحمل است و روح و روان آدم ها نابود می شود. این وسط ما هم نمی دانیم که چه بر سر خانم گیلبرت آمده.”
