دکتر کاوه احمدی علی آبادی
عضو هیئت علمی دانشگاه آبردین با رتبه پروفسوری
عضو جامعه شناسان بدون مرز (ssf)
یک پارچه ساده با نمادهایی که معرف روح جمعی و آرمان های یک ملت (نه فقط بخشی از یک ملت) باشد، به پرچم بدل می شود، نه با خون. یک پارچه آغشته به خون چه بسا نشانه “یک جنایت” باشد. نشانه ای از جنایتی که دیگران در حق یک ملت کرده اند (هولوکاست های تاریخی)، باشد یا بعضاً جنایتی که “یک ملت با افراطی گری” نسبت به ملتی دیگر کرده است، یا حتی جنایتی که سیاستمداران یا نظامیانی برای جاه طلب های خودشان، به ناحق نسبت به مردم خودشان روا داشته اند (مثلاً فرزندانشان را فرستاده اند در بهترین دانشگاه های خارج درس بخوانند و فرزندان دیگران را به سوی میدان جنگ فرستاده اند!)
و اما در مورد مرزها و دولت کردی شمال سوریه. تصور می کنم اردوغان مرزهای جمهوری ترکیه را با مرزهای امپراطوری عثمانی عوضی گرفته است (و باز حداقل یکی دو قرنی عقب است)، که کردهای سوریه را تهدید می کند. مرزهای جمهوری ترکیه همانجاست که ایستادید و این سخنرانی های را کردید (منطقه مرزی آک چاکال). آن سوی مرز کردستان سوریه است که اگر قبلاً بخشی از امپراطوری عثمانی بوده اینک ده هاست که جزو کشور سوریه است و “مردمان همان منطقه” (کرد و عرب و ترکمن و ایزدی و مسیحی و غیره) پیرامونش تصمیم می گیرند، چه رسد دولتمرد کشوری دیگر. با این وجود، حتی اگر از کردستان ترکیه نیز سخن می گفتید، باز این ارتشیان و دولتمردان ترکیه نیستند که برای مردم تصمیم می گیرند، بلکه این مردم یک کشور دموکرات هستند که تصمیم می گیرند، چه کنند و دولتمردان و نظامیان شان باید در راه آن چه کنند و “نه هیچ کسی دیگر”.
