بازخوانی تاریخ؛ نقدیم به نسل جوان
بیست ویکم بهمن١٣٥٧
شاپور بختیار امروز صبح در مجلس سنا حضور یافت و در سخنانی گفت که اغلب مخالفین مایل به مذاکره در حدود قانون و چیزهای معقول نیستند و برنامه مشخص هم ندارند. وی از اینکه در یک رژه چهارصد، پانصد هزار نفری یا یک میلیون نفری یک پرچم ایران بود که آن را هم دستور دادند پایین بیاورند، ابراز تاسف کرد.
نخست وزیر ایران گفت: «اینکه چگونه مخالفین ما استقلال و آزادی و دموکراسی را در این مملکت می خواهند مستقر بکنند، بحثی است جداگانه چون خود مخالفین هم دقیقا نمی دانند، فعلا به شعار و داد و فریاد قناعت می کنند. وقتی ما به روزنامه ای آزادی دادیم و گفتیم مشروطیت یعنی آزادی مطبوعات، همین روزنامه جز انتشار اکاذیب کاری انجام نمی دهد. وقتی به یکی از مسئولین مراجعه می شود می گویند آقا ما آزاد نیستیم. ساواک آخوندی و ساواک کمونیست ها بر آنان فشار می آورند. این جا مقداری شهامت می خواهد. این جا باید گفت نه این دیکتاتوری و نه آن دیکتاتوری. این است وضعیت آزادی و خواب دموکراسی که برای ما می بینند.»
شاپور بختیار از روحانیون نیز انتقاد کرده و گفت: ” در این مملکت روحانیت همه کاره هستند جز معنویت و مذهب، با معنویات و مذهب کاری ندارند، ولی دایما در حال میتینگ هستند و کار سیاستمداران را می کنند. اینها افرادی هستند که پر مدعا هستند تا وقتی که جلوی آنها ایستادگی نمی شود. وقتی که ایستادگی شد، البته توام با منطق، این منطق را هم قبول خواهند کرد.» وی در پایان گفت که رای ملت در یک محیط آرام و آزاد و با تعقل با روشی که کار مشکلی هم نیست، می تواند یک حکومت را جانشین حکومت دیگری بکند و من برای این راه همیشه حاضر هستم، ، ولی وقتی که صحبت از تشنج و صحبت از پای در آوردن مملکت از نظر اقتصادی و سیاسی و اجتماعی باشد، این ایستادگی ادامه خواهد داشت و آن کسی موفق خواهد شد که یک ربع ساعت بیشتر از دیگری مقاومت بکند…”
سخنرانی نخست وزیر را در زیر می خوانید:
شاپور بختیار در آخرین روز نخست وزیری اش گفت: “اغلب مخالفین، نه همه آنها، البته مایل به مذاکره در حدود قانون و چیزهای معقول نیستند و چون برنامه مشخص هم ندارند، لاجرم به جنجال و اغتشاش و تشنج در سطح مملکت از ماهها پیش شروع کرده اند که وقتی که تمام خواسته های آنها برآورده شود بر طبق همین قوانین که تقدیم مجلس شده، باز تقاضای دیگری دارند که اغلب به صورت ناقص ولی با این فکر که پس از اینکه دولت این تقاضاها را را اجرا کرد، با وجود این به این اغتشاشات ادامه بدهند. من نمی خواهم عرض کنم که تمام مردم برنامه براندازی مملکت ما را دارند، ولی می توانم ناراحت باشم که در رژه چهارصد، پانصد هزار نفری یا یک میلیون نفری یک پرچم ایران بود که آن را هم دستور دادند بیاورند پایین و از این مسیر خارج کنند.
این گزارشی بود که برای من بسیار دردناک بود و امیدوارم که دیگر شاهد چنین چیزی در این مملکت نباشم. حالا جای پرچم سه رنگ ما چه خواهد بود؟ چگونه استقلال و آزادی و دموکراسی را مخالفین ما در این مملکت می خواهند مستقر بکنند، آن بحثی است جداگانه و چون خود مخالفین هم دقیقا نمی دانند، فعلا به شعار و داد و فریاد قناعت می کنند. وقتی که شما در یک روزنامه کثیر الانتشار که ٢٥ سال تمام تحت کنترل ساواک و سانسور و همه قسم فشار بود وقتی ما به چنین روزنامه ای آزادی دادیم و گفتیم مشروطیت یعنی آزادی مطبوعات، همین روزنامه جز انتشار اکاذیب کاری انجام نمی دهد. وقتی به یکی از مسئولین مراجعه می شود می گویند آقا ما آزاد نیستیم. ساواک آخوندی و ساواک کمونیست ها بر آنان فشار می آورند.
من گفتم آزادی را برای چه می خواهید. شما می گفتید که آزاد نیستیم. آزادی دادیم. حالا که آزادی دادیم برمی گردید و می گویید که ما آزاد نیستیم؟ این جا مقداری شهامت می خواهد. این جا باید گفت نه این دیکتاتوری و نه آن دیکتاتوری. اگر شما آزادی می خواهید، آزادی این است که آن چه را منطبق با حقیقت است چه به ضرر دولت و چه به نفع دولت اقرار بکنید و بنویسید، برای مردم روشن بکنید. در یک کنفرانس مطبوعاتی که با خبرنگاران خارجی و داخلی داشتم یکی از روزنامه نگاران ایرانی از من پرسید: شما که همیشه با صراحت و صداقت افکار خودتان را بیان کردید، آیا به فلان سوال که بعد مطرح کرد جواب خواهید داد؟ من به ایشان جواب دادم که من خوشحالم که شما فرمودید که من با صداقت و صراحت جواب می دهم. آیا ممکن است در روزنامه امشب بنویسید اینها را؟ چنین خبری در آن روزنامه پیدا نشد. این است وضعیت آزادی و خواب دموکراسی که برای ما می بینند.
ما به عنوان ایرانی، این مخالفین را هم به عنوان برادر باید نگاه کنیم. ما نباید با خشونت و مخصوصا کشتار در مقابل این مردم بایستیم. خوب این یک امر طبیعی است که این تحول ٢٥ ساله بدون تشنجاتی امکان پذیر نیست. ولی من بارها گفته ام که این تحمل و مدارا دلیل ضعف نیست و همانطور که بارها نشان داده ام، در آنجا که بایستی ایستادگی به هر قیمتی بشود، خواهد شد. مسئله دیگری که بنده لازم می دانم حضور سناتورهای محترم عرض کنم، این است که انقلابی در ایران شد که خود من هم سهم بسیار کوچکی در آن داشتم و از این سابقه ای که در این راه دارم مفتخرم، اما انقلاب برای انقلاب نیست. انقلاب برای هدفی است و برنامه ای است که می خواهند به آن برسند. وقتی که رسیدند اگر باز هم انقلاب ادامه پیدا کرد، این مسلما به صورت یک دیکتاتوری نمایان خواهد شد و آن آزادی را که انقلاب باید بیاورد از بین خواهد برد.
من قبل از اینکه آیت الله خمینی به ایران بیایند در یک نطق بسیار روشن تذکر دادم که هر خونی که ریخته شود و هر تشنجی که در این مملکت انجام گرفت بدانید که من مسئول یا مسئولین آن را به اسم معرفی خواهم کرد. هر کس باید مسئولیت خودش را قبول کند. وقتی که کسی گفت من رهبرم، مسئولیت دارد. اگر مسئولیت نداشته باشد، نتیجه پیداست که ضرر و زیان پیش می آید…
نخست وزیر در بخش دیگری از آخرین سخنانش در ایران گفت:
” روزنامه ها به طور دایم و بر خلاف حقیقت منتشر می شوند و لابد شما هم خوانده اید که ١٦٠ همافر اعدام شدند و ٣٤ نفر دیگر اعدام خواهند شد. من به آزادی، به خدا، به وجدانم، جلوی آقایان قسم می خورم که یک نفر هنوز محاکمه نشده، چه برسد به اعدام. شما هر روز می خوانید که همافران چه کرده اند؟ اصولا این لغت همافر و این جریانات را اشخاصی می گویند که نمی دانند همافر چیست و کیست. چه آدمی است و وظایفش چیست. آنوقت برای ایجاد تزلزل در ارکان ارتش که ضامن استقلال این کشور است، ایجاد تشنج می کنند و ایجاد دودستگی یرای بر هم زدن استقلال مملکت می کنند…
چنانچه دیشب شنیدید یک جریانی در یکی از پادگان ها بود… ساعت دو بعد از نصف شب به بنده اطلاع دادند که بین همافران و هنرجویان برخوردی شده است… ما روی همان روح دموکراسی و آزادگی که همیشه مایلیم در این مملکت رایج باشد و استمرار داشته باشد، باز فیلم آمدن آیت الله خمینی را بگذارند، در یکی از اتاق های خواب، یکی از اتاق های ناهارخوری بین چند نفر از این همافران و هنرجویان بحثی شروع می شود خوب تا این حد هم قبول می شود که حتا در یک پادگان نظامی هم چنین اتفاقی بیافتد. ولی دامنه کار بالا می گیرد و بعد با وسایلی که کاملا روشن است که از خارج تحریک می شوند، این موضوع به وسیله تلفن به افراد معین در اطراف آنجا و خیابان ژاله و قسمت های شرق تهران اطلاع داده می شود و در عرض شاید بیست دقیقه چند هزار نفر آمدند و دور پادگان را گرفتند و بعد به بنده اطلاع می دهند که وضعیت این است.
البته بنده هم دستور دادم که قوای امدادی فوری پادگان را محاصره کنند و از زدو خورد جلوگیری کنند و حتی المقدور کاری که کرده اند همین بود و بعد از چندین ساعت زد و خورد و استعمال گاز اشک آور، یک ملایی که من نمی دانم در این مملکت روحانیت همه کاره هستند جز معنویت و مذهب، با معنویات و مذهب کاری ندارند، ولی دایما در حال میتینگ هستند و کار سیاستمداران را می کنند. یک آخوندی بالای یکی از اتوبوس ها می رود و شروع می کند به تحریک و شعار دادن. این جریان بود تا ساعت یک و نیم بعد از نیمه شب. ولی وقتی که قوای انتظامی به آنجا وارد می شوند، ایشان صفحه را عوض می کند و شروع می کند به اینکه مردم آرام باشید، شما برادرید، شما برابرید، خواهش می کنم متفرق شوید و غیره… اینها افرادی هستند که پر مدعا هستند تا وقتی که جلوی آنها ایستادگی نمی شود. وقتی که ایستادگی شد، البته توام با منطق، این منطق را هم قبول خواهند کرد…
هر قدر که این آقایان بخواهند به وسیله هو و جنجال، ما را از میدان بیرون کنند موفق نخواهند شد. تنها رای ملت در یک محیط آرام و آزاد و با تعقل با روشی که کار مشکلی هم نیست، می تواند یک حکومت را جانشین حکومت دیگری بکند و من برای این راه همیشه حاضر هستم و در این راه مذاکره هم می کنم و آماده مذاکره هم همیشه خواهم بود، ولی وقتی که جمعیت از استفاده از انقلاب در انقلاب و صحبت از تشنج و صحبت از پای در آوردن مملکت از نظر اقتصادی و سیاسی و اجتماعی باشد، این ایستادگی ادامه خواهد داشت و آن کسی موفق خواهد شد که یک ربع ساعت بیشتر از دیگری مقاومت بکند..”
