فارن پالیسی نوشت: تهران فکر می‌کند می‌تواند از مدل حکمرانی چین برای پیشرفت ایران استفاده کند اما چنین تصوری اشتباه است. درسال ۱۹۷۹ ایران و چین شاهد تحولات بزرگی بودند.
درچین شیائوپینگ ساختار چین را متحول کرد، آزادسازی اقتصادی را اجرا نمود، روابط دیپلماتیک را با آمریکا آغاز کرد و انقلاب مخرب فرهنگی مائوئیستی را رها کرد. در ایران نیز با سقوط شاه، جمهوری اسلامی روی کار آمد که هدفش مبارزه با آمریکا و صدور ایدئولوژی انقلابی بود.
در چین این تحولات منجر به افزایش بی‌سابقه ثروت و قدرت برای کشور شد و در ایران نیز این تحولات منجر به تحریم و رکود اقتصادی گردید. اکنون آمریکا، ایران را باشدیدترین تحریم و رکود اقتصادی مواجه کرده و ابراهیم رئیسی قصد دارد با مدل چینی منجی ایران باشد و مشکلات را رفع نماید. اما اجرای مدل چینی در ایران عملی نیست، زیرا تجربه تاریخی ایران، ساختار اقتصادی و سیاسی ایران نمیتواند چنین تحولات عظیمی را ایجاد کند.
ایران برعکس چین است زیرا شهروندان چینی مشارکت بالایی در رشد اقتصاد دارند، اما در ایران رشد اقتصادی وابستگی شدیدی به صادرات نفت دارد.
