میان واژه های ” انقلاب و کودتا ” به لحاظ معنای شان، تفاوت از زمین تا آسمان است. انقلاب، دگرگونی آشکارا و زیر و رو شدن علنی یک مجموعه(هر چه که باشد) است؛ اما کودتا خصیصه مخفی کاری و هزار روئی دارد. انقلاب دارای چهره های گوناگونی مانند: انقلاب آموزشی، انقلاب فرهنگی، انقلاب سیاسی، و امثال اینها است. حال آنکه کودتا، دو گونه بیشتر نیست؛ کودتای نظامی، و کودتای سیاسی، که احتمال دارد هر دو گونه آن در رابطه با یک موضوع شکل بگیرد و اعمال گردد. این دو(انقلاب و کودتا)، یک تفاوت عمده دیگر هم با یکدیگر دارند. سرعت عمل در هر دو شکل کودتا، بیش از انقلاب دراشکال مختلف آن می باشد. چون انقلاب به دلیل شمول فراگیر آن در هر موضوعی که رخ بدهد؛ نیاز به ترسیم کردن برنامه های سازنده دارد؛ که به نسبت اهمیتی که آن انقلاب خواهد داشت؛ و با توجه به کمیت تعداد کسانی که قصد به وجود آوردن آن امر، جهت زیر و رو نمودن موردی، که باید با حرکتی انقلابی حذف گردد و زیر و رو بشود؛ نیاز به زمان زیادتری دارد. اما کودتاچیان می توانند، در طول زمانی محدودتری، نقشه خویش را طراحی کنند و به مرحله اجرا بگذارند!
تعداد زیادی از ما ایرانی ها عادت داریم؛ که فقط به شکل ظاهری امور بنگریم. و با همین دید محدود در باره آنها به قضاوت بنشینیم. قضیه رویداد انقلاب سیاه و شوم اسلامی در میهن ما، هنوز نطفه نا مبارک اش منعقد نشده بود؛ که توسط سیاه بازی های اعضای خیانتکار جبهه ملی، که طفل نامشروع شان ” نهضت مقاومت ” را نیز به دنیا آورده بودند؛ آن را به یک کودتای انقلابی تبدیل کردند. اگر خیانت بیش از حد چهره های ضد ایرانی افرادی، مانند ابراهیم یزدی، قطب زاده، صادق طباطبائی، ابوالحسن بنی صدر، مهدی بازرگان و بقیه این فرومایگان نبود؛ مردم ایران تا به آن درجه از بلاهت تحمیق نمی شدند؛ که عکس خمینی دجال را در ماه ببینند، و موی نجس و منفور بدن اهریمنی وی را، لای کتاب آسمانی شان مشاهده کنند(فرض کنید اراجیفی را که محمد چوپان و سلمان پارسی با همدیگر به کاتبان وحی القاء می نمودند” قرآن ” شان، آسمانی بوده است.)!
به مجردی که پای منحوس آن آخوند خرفت و کودن و انتقامجو به منطقه ” نوفل لوشاتو ” در فرانسه رسید؛ خبرنگاران زیادی که توسط یزدی و قطب زاده از پیش با آنها همآهنگی های لازم به عمل آمده بود؛ جهت تهیه گزارش هائی در این رابطه(انقلاب اسلامی)، به سوی محل اقامت خمینی رفتند که با وی مصاحبه کنند. اما این چند تن از همراهان انقلابی آن مردک فناتیک و بی سواد، در نقش مترجم های خمینی، آنچه را که وی در پاسخ به خبرنگاران می گفت، را آنچنان ترجمه می نمودند؛ که یاوه های آن جلاد دیوصفت، جلوه ملایم تر و مطلوب تری به خودش بگیرد؛ که آن خبرنگاران نتوانند در تفاسیر خویش برای خوانندگان شان، چهره کریه و ضد ایرانی خمینی را مطرح نمایند!
زیرا اگر چنین می شد، اگر مردم جهان به ویژه ملت ایران، از همان ابتدا در می یافتند؛ که با چه ابلیس رجیمی سر و کار خواهند یافت؟ در حدی از وی شناخت پیدا می کردند؛ که هرگز به خودشان اجازه نمی دادند؛ در برابر پادشاه محبوب خویش بایستند، و او را ناگزیر به ترک میهن اش نمایند. ولی سیه دلان ناسپاسی مانند ابراهیم یزدی و صادق قطب زاده و بقیه شان، که با مجوز همان پادشاهی که علیه وی قیام کرده بودند؛ و با بهره وری از دارائی ملی مردم ایران، برای کسب دانش به ینگه دنیا اعزام شده بودند؛ با تحریف نمودن پاسخ های بی واپسگرایانه و بی محتوای خمینی به خبرنگاران در نوفل لوشاتو، در دل دسیسه ای به نام انقلاب اسلامی، یک کودتای انقلابی را ترسیم کردند؛ که عقل خود اهریمن نیز به آن نمی رسید!
شاهنشاه آریامهر پادشاه مهربان و پدر دلسوز مردم ایران، در نهایت افتخار، همانند قهرمانی ملی از این جهان رفت. خمینی دجال، با کینه ای که بسیاری از مردم ایران، پس از درک واقعیت آن کودتای انقلابی، از او و همدستان وی زده شده بودند. در کمال خفت و بدنامی راهی گور سیاه خویش شد. سایر همدستان اش نیز به زودی، با سرافکندگی و شرمساری، نقاب در چهره خاک می کشند؛ و مانند یاوران ابلیس، به درک اسفل السافلین عزیمت خواهند کرد!
شایسته است که دست کم در زمان کنونی، که به انتهای سی و هشت سالگی آن کودتای انقلابی نزدیک می شویم؛ به خودمان بیائیم، و باری دیگر به کارنامه درخشان خدمات پادشاه میهن پرست محمدرضا شاه پهلوی، و به عملکردهای ننگین و خفت بار خمینی بنگریم؛ و ضمن مقایسه آنها با یکدیگر، پس از مشاهده حقیقت تلخی که مد نظر نگارنده است؛ لحظاتی کلاه تان را نزد خویش قاضی کنید. آنگاه که به فریب خوردگی فضاحت بار خود و دیگران پی بردید. جهت جبران مافات و آنچه که صورت گرفت؛ در حد توان و درایت و کمال خودتان، به اشتباهات خویش اعتراف نمائید!
دو نکته آدمی را از آنچه که هست بزرگ تر می نماید. گذشت داشتن در مقابل خطای دیگران و بخشیدن ایشان، و نیز اعتراف نمودن به اشتباهاتی که مرتکب می شویم. بر این اساس، برای بزرگ کردن خود و شخصیت ایرانی خویش، و به خاطر ایجاد وجه تمایز میان خودتان و امت اسلامی، با پوزش خواهی از ملت فهیم ایران، جهت همدستی با کودتاگران بیست و دوم بهمن ننگین سال 57 ، از مردم ستمدیده ای که جهالت شما آنان را به این روز سیاه نشانده است؛ درخواست بخشودگی کنید؛ تا از اینی که اکنون هستید بزرگ تر شوید!
محترم مومنی
