سرانجام بعد از ۹ روز مقام عظمای رهبری، دامان عبای شان را بالا کشیدند؛ و راهی بازدید کردن از چند منطقه آسیب دیده از زلزله خانمانسوز در غرب کشور شدند. تا که بازماندگان و اعضای خانواده آسیب دیدگان این رویداد بسیار وخیم و کشنده را، به افتخار دلجویی نمودن خویش از آنان نائل گردانند. صد البته کشته شدگان در این واقعه شوم که نمی توانند از اینهمه موهبت پایگاه پر عظمت رهبری برخوردار گردند. بازماندگان شان هم، خیلی نتوانستند دست خویش را، حتی به پایین ترین بخش دامان عبای ایشان برسانند(اگر به عکس های منتشر شده در این رابطه توجه کنید؛ خواهید دید که جناب شان به اتفاق همراهان، بر روی سطح یک بلندی، که حدود یک متر با استقرار افراد مصیب دیده، که در پائین تر از آن جایگاه قرار گرفته بودند؛ فاصله ارتفاعی داشت ایستاده اند.)؛ به همین خاطر نیز، هیچیک از افراد مورد تفقد رهبری واقع گردیده هم نتوانستند؛ که با هر روشی مانند زاری و التماس و ….. از حضور چنین معدن فضل و بصیرت و آگاهی نزد خودشان به نوائی برسند؛ و از خدماتی که جز آرتشی ها و مردم کشور به آسیب دیدگان شد. و از سوی هیچیک از مقامات و نهادها و سازمان های حکومتی و دولتی، اعم از کشوری و لشگری، که زیر سایه پر افتخار ایشان درون حاکمیت جنایتکار و وحشت آفرین اسلامی، به مردم زلزله زده ارائه نشده است. بتوانند دادخواهی کنند.
تا که شاید با حضور مقام عظما در دیارشان، از مراتب دلجوئی و دلسوزی رهبر با کیاست خویش که به ایشان ارمغان نموده است؛ بهترین و شایسته ترین کمک های خاص را به دست بیاورند. که بدون تردید، مردمی که تعداد زیادی از اعضای خانواده شان در این حادثه جانگداز کشته و زخمی شده اند. انتظار دارند که بهترین کمک ها از پایگاه مقام رهبری و نزدیکان وی به آسیب دیدگان ارمغان بشود. که این نیز توقع و انتظار بی جائی نبوده و نیست. « هر که بامش بیش، برف اش بیشتر » خواهد بود. هر که مقام اش عظماتر و مهم تر باشد؛ بیش از سایرین مورد انتظار مردم قرار می گیرد. تا که با یاری های مادی و معنوی خودشان، نیازمندان را از موهبت های رهبرانه شان شادمان و خرسند و متنعم نمایند!
بالاخره در روز دوشنبه ۲۹ آبان ۱۳۹۶ خورشیدی، پس از گذشتن ۹ روز از فاجعه ویرانگر زلزله در غرب مملکت، آخوند خامنه ای رهبر خودکامه و متکبر انقلاب سیاه اسلامی، به خودش تکانی داد و راهی بازدید نمودن از چند منطقه آسیب دیده شد. در حالی که انتقادهای گسترده، از نوع واکنش ها و عملکرد دولت و حکومت اسلامی، در رویداد زلزله همچنان ادامه دارند؛ وی در معیت همراهانی از بیت رهبری، و چند تن از مسؤلان بلندپایه حکومتی، که با دقت بسیار در اطراف علی خامنه ای رهبر رژیم آخوندی گام بر می داشتند. جناب شان سروری و بزرگواری فرمودند؛ و حین انتقاد غیر صریح و غیر مستقیم، اما کاملا ضمنی و روشن خویش، در باره کند پیش رفتن امور رسیدگی به زلزله زدگان از سوی دستگاه های مختلف مختلف مملکتی، به ویژه دولت دوازدهم و رئیس آن، در این باره اظهار تاسف و ناخشنودی نمودند و گفتند: « زلزله زدگان فقط به خود امید ببندند.»؛ این جمله چه معنایی را در قالب مفهوم پنهان خویش مطرح می سازد؟!
اگر بنا به توصیه او، زلزله زدگان فقط به خودشان امید ببندند؟ یعنی که نه در انتظار کمک های این رژیم ددمنش و دزد و پلید و جنایتکار باشند؛ و نه حتی از جانب خدای ما و الله منفور این حرامیان دروغپرداز(حکومت مخوف و مشرک و فاشیست اسلامی) امداد و یاری قابل اهمیتی نصیب آنها خواهد شد. اگر قرار باشد که در سرزمینی مانند ایران، که بدون شک دارای بیشترین امکانات برای زندگی ساکنان خویش می باشد. مردم همه امور را فقط خودشان انجام بدهند؟ پس حکومت اشغالگر و منفوری مانند جمهوری بدنام و متعفن و اهریمنی اسلامی، در این سرزمین چه غلطی می کند؟ و در راستای مدیریت سازنده و کافی جهت اداره مملکت، آن هم در چنین شرایط اضطراری، کدام وظیفه را بر عهده خویش می گیرد؟ به عنوان رهبر و هدایت کننده یک مجموعه حکومتی، دم زدن ایشان از داشتن مسؤلیت، یا حتی داشتن احساس چنین مسؤلیتی، و انتظار حرف شنوی زیردستان شخصی به نام رهبر، که فقط چنین فرضیه ای را در ذهن خویش دارد. و هیچگونه اراده عملی در این باره را نمی تواند انجام بدهد. چرا که اصولا به خاطر گیر بودن ریش شان در دست سپاهیان، چنین قدرتی را هم ندارد. نه آنکه یک تئوری محض بیش نیست. بلکه خیال باطلی نیز هست؛ که مردم این مملکت از مسئولان کشوشان، به ویژه از سید علی خامنه ای داشته باشند!
پس بهتر و زیبنده تر است؛ که مردم « عطای این دزدان و خائنان و جنایتکاران را، به لقای شان » ببخشند. همانگونه که تا کنون نموده اند. فقط از خویشتن هر انتظاری را داشته باشند. یا آن که ، با گذاشتن دست بر روی زانوان خویش، حتی در چنین موقعیتی، کار را در حد عالی و برتر آن یکسره نمایند. تا از شر این آدم نماهای بدون برخورداری از ویژگی های انسانی رهائی بیابند!
محترم مومنی
