از بیست و یک روز دیگر« ۲۲ بهمن ۱۳۹۹ خورشیدی » ، که سالگرد حقارت برانگیز انقلاب سیاه و شوم اسلامی آخوندی در ایران برگزار خواهد شد. دقیقا چهل و دو سال کامل، از آغاز گشتن مرگ تدریجی آزادی های ملتی ساده انگار خواهد گذشت. مرگی که توطئه های دست اندرکاران حزب دموکرات ایالات متحده آمریکا، در سال تا به ابد ننگین ۱۳۵۷ خورشیدی، جهت منافع مهم سیاسی خودشان درون منطقه خاورمیانه، با رساندن یک اقلیت سودجو و جاه طلب و مقام پرست بر اریکه قدرت در ایرانزمین، و استیلای وحشتناک مشتی آخوند واپسگرای دگم و سلطه جو بر مردم ایران، بر اکثریتی ساده دل و فریبخورده تحمیل نمودند. تا با آنکه این اقلیت و قوم ستمگر و نادان، کمترین برتری و ارجحیتی نسبت به آن اکثریت بزرگ و نامدار نداشتند و ندارند. بلکه به دلایلی کاملا واضح و آشکار، به لحاظ برهان های منطقی و مستندی که وجود دارند؛ در درجات بسیار پائین تری هم از مردم ایران قرار داشته و دارند. ایشان را بر سرنوشت یک دیار باستانی و مردم آن چیره گرداندند. تا این گروه انیرانی را، با خیالی آسوده و بدون کم ترین دغدغه ای، بر آن سرزمین باستانی و اهورائی و ملت آریائی آن مسلط سازند؛ و آخوندها نیز آن سرزمین بزرگ و باستانی را ملک طلق خود بدانند؛ و تا می توانند، از آن خوان گسترده پر از نعمت های بی کران، بدزدند و به یغما ببرند!
در چند سال نخست این بیداد و چپاول تاریخی از سوی پیروان اهریمن در سرزمینی اهورائی ما، از آنجائی که هنوز در خانه های مردم کشورمان، همچنان از خوان نعمت های گسترده و بی دریغ حکومت پادشاهی پهلوی، رزق و روزی های فراوانی باقی مانده بود. ( به خصوص در خانواده های نظامیان مملکت، اعم از دریائی و زمینی و هوائی و ژاندارمری و شهربانی، که مواد مهم خوراکی و نیز پوشاک شان، از طریق فروشگاه های نیروهای مسلح شاهنشاهی، با هزینه ای اندک تامین می گشت. ) مردم به درستی به بلائی که دیگران و نیز خودشان بر سر خویش آورده بودند واقف و آگاه نگشتند. حتی به نهایت بدبختی هائی که گریبان شان را می فشرد نیز پی نبرده بودند!
اکنون اما، پس از گذشتن چهار دهه و اندی سنگین و آزار دهنده و کشنده، از ریزش چنین آوار سهمگینی بر سر خود و عزیزان شان، و با کسر و محدود شدن روزانه وسعت سفره های خودشان تقریبا دریافته اند؛ که آثار بدشگون استیلای آخوند بر ایشان و بر کهندیارشان، تا به چه اندازه اهانت آمیز و سخت و دردناک بوده و هست؟ چنین زندگی آمیخته به رنج و حرمان روزافزون، نه فقط برای خانوارهای بزرگ و پر جمعیت در کشورمان، حتی برای گذران زندگانی و معیشت خانواده های کوچک تر و با اعضای محدودتر نیز، طاقتفرسا و غیر قابل تحمل شده است!
تقریبا همه روزه، یکی از مهم ترین بخش های گزارشات خبرگزاری های بزرگ در جهان، بررسی و اعلان چگونگی تنگناهای وضعیت اقتصادی مردم ایران، به ویژه در بازه زمانی کنونی است. تعداد زیادی از هم میهنان درون مرزهای کشورمان نیز، خودشان با ارسال فیلم های کوتاه به رسانه های پارسی زبان در دنیا، به این امر مهم و حقیقت جانکاه می پردازند؛ و چگونگی های ضعف معیشتی خود یا دیگر هم میهنان را، جهت آگاه شدن برونمرزی ها از موقعیت دشوار خود یا دیگران، به سراسر گیتی مخابره می نمایند!
غالب مردم و شاید به جرئت می توان گفت همه مردم، از گرانی های سرسام آور کنونی در کشور به ستوه آمده اند. مدت های طولانی می گذرد؛ که اقشار مزدبگیر در کشور، همه فکر و ذکرشان این است؛ شب که می خوابند و صبح که بیدار می شوند؛ چه کالاهائی در کشور گران یا گران تر شده اند؟!
« ایلنا » خبرگزاری رسمی داخلی گزارش نموده است؛ که میزان تورم اقتصادی در کشور در ماه جاری( بهمن ۱۳۹۹ خورشیدی ) نسبت به ماه آذر سال پیش، که طبق بررسی « محاسبات سبد معیشت خانوار در کشور » ، رقمی معادل ۲۹۳ درصد بوده، به ۳۰۰ درصد افزایش یافته است!
آیا زمان آن فرا نرسیده است؟ که این ملت بردبار و پر طاقت!!! دست از صبوری های دور از واقعیت و غیر منطقی خود بردارند؛ و به تعدادی آخوند بی سر و پا و اشغالگر و زیاده طلب و جنایتکار نشان بدهند؛ که………. « مرگ یکبار و شیون هم یکبار » ؟!
اگر، واقعا به درستی به وضعیت دردناک زندگی و جریان تاثر برانگیز عدم توانائی شان، به داشتن یک زندگانی مناسب یا حتی متوسط پی برده اند؛ و روزگارشان به سختی و با محنت بسیار می گرد؟!
تاسف برانگیز است، که شبانه روز دوربین به دست در حال تهیه انواع گزارش های « دیداری و شنیداری » ، برای رساندن خوراک به کانال های مختلف رادیو – تلویزیونی در همه جا باشند؛ ولی یک گزارش کاملا مختصر اما هشدار دهنده، برای خودشان و وجدان بیدار و آگاه خویش ارسال نکنند!
همه ما فقط برای خودمان زندگی نمی کنیم. بلکه در مقابل نسل های پس از خویش نیز، دارای مسؤلیتی بزرگ می باشیم؛ که زمینه های خوب زندگی و نوع نیکوی زندگانی بهتر نسل بعد از خودمان را برای آنان، چنان آماده و مهیا نمائیم؛ که به داشتن چنین پدران و مادران شایسته ای به خود بباالند و از ما راضی باشند!
محترم مومنی
